Knuffeltekort: een rubriek waarin LHBT+-ers schrijven over hoe zij omgaan met ‘het nieuwe normaal’. Over het al of niet missen van contact. Van aanraking. Van intimiteit. Over hoe om te gaan met afstand. Fysiek. Psychisch. Emotioneel. Een zoektocht naar het stillen van huidhonger en naar het compenseren van knuffeltekort. Vandaag deel 11 door Carine de Graaf.
Foto: Cottonbro/Pexels
In de afgelopen maanden is mijn wereld kleiner geworden en de tijd heeft zich vertraagd.
Dat dit niet alleen voor mij geldt, zie ik in het dorp, of “op ’t Durrep”, zoals het in dialect heet.
Een jaar geleden liep of reed iedereen doelbewust naar zijn werk, winkel of bezoekadres. Elkaar groeten bleef meestal beperkt tot een opgestoken hand en een enkel ‘Hoei!’ In de supermarkt schonken we elkaar een hoofdknik en een glimlach.
Zeker nu die laatste wordt ingeslikt door mondkapjes staan we, letterlijk, vaker stil bij elkaar.
Toen ik gisteren mijn wandelingetje deed, zag ik ondanks de winterse kilte, overal mensen stilstaan. Meestal twee aan twee, op gepaste afstand en met handen in de zakken staan ‘buurten’. Een paar keer werd ik in het gesprek betrokken:
‘Goei weer om een stukske te lopen, hè’, was een uitnodiging om even mee te babbelen met twee dames in de Marktstraat.
Verderop, op het Raadhuisplein, stonden twee oudere heren die mij aanspraken. Een klein poosje later liep ik weer verder met een hoofd vol tuinier-tips.
Naarmate ik meer mensen zo bij elkaar zag, kwam iets uit mijn kindertijd in me op. Het veilige gevoel van een dorpse gemeenschap waarin elke volwassene op elk kind paste en mij de ruimte gaf om onbezorgd te zijn.
Net als vroeger weleens gebeurde, sprong er zomaar een hondje tegen me op. Een uitbundige, nieuwsgierig kwispelende krullenbol. Aan het andere eind van de lijn een vriendelijk heerschap:
‘’t Is geen kwaaie, hoor!”
“O, nee. Dat weet ik wel. Ik ben niet bang van hondjes”, glimlachte ik terug, en ik kreeg uitgebreid de tijd om het warme diertje aan te halen.
Toen we elk weer verder liepen, moest ik even iets uit mijn ogen vegen en mijn neus snuiten.
“Wat zal ik blij zijn als het weer zomer is”, zei ik zachtjes tegen mezelf.
Maar ik bedoelde eigenlijk iets anders.
.
Knuffeltekort verschijnt elke zaterdag. Wil jij ook een bijdrage leveren aan deze rubriek? Mail dan naar redactie@gaykrant.nl
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
