In mijn tuin zou je kunnen wandelen. Ik overdrijf niet. Vóór negen uur en daarna ook nog. Onbekommerd. Tenminste, dat dacht ik.
Alhoewel ik nooit zonder reden door de tuin banjer, voelde ik gisteravond de onweerstaanbare drang mijn voeten buiten de deur te steken.
Lord tell me why?
Wat direct opviel was de abnormale rust.
Ook het altijd zoemende verkeer dat normaliter de avonduren penetreert leek de nek te zijn omgedraaid.
Op de achtergrond liet Piet Fazant zich opzichtig horen. Zelfs voor dieren zijn gemotoriseerde geluiden blijkbaar onderdeel van de natuurlijke omgeving.
Piet vond de plotse rust maar niets, zo leek het.
Hij ging tekeer alsof hij aangevallen werd door de altijd aanwezige slechtvalken, die ook gedurende de donkere avonduren hun vleugels spreiden als zij een lekkere maaltijd ontwaren.
Van zo’n aanval was geen sprake bleek bij nadere inspectie.
Zijn geschreeuw deed wél een paar duiven koeren, waardoor het even hartje lente leek maar dan tijdens een zonsverduistering.
Alleen de temperatuur hield mij nog met beide voeten op de grond.
Ik liep langs de heg. Aan de andere kant, op het zijlingse pad, liep een oudere man te marcheren in een nogal versleten soldatenoutfit. Ik wist niet wat ik zag.
Fawlty Towers in 3D. Ik wreef in mijn ogen maar droomde niet. De man neuriede, zich ongewis van mijn observatie.
Twijfelen aan mezelf doe ik wel vaker maar nu leek het alsof ik werkelijk naar de set van een filmhuisfilm over de tweede wereldoorlog was gekatapulteerd.
Het geblaf van één van mijn honden verjoeg dat visioen. Altijd als ik een beetje naar bi neig, trekken mijn honden me weer polair.
Dat gold duidelijk niet voor de eerder zo onverstoorbare soldaat. Die zette het op een lopen, struikelde over zijn eigen voeten en verdween daarna schoorvoetend uit beeld richting de Molendijk.
De hond was allang weer naar binnen gegaan om waarschijnlijk, quasi-onschuldig, de nog warme plek van haar heer en meester te bezetten. Ze doet wel zo stoer, en nog steeds met effect afgaande op de vluchtende krijgsman, maar de ouwe muts ligt tegenwoordig veel liever luidruchtig snurkend op de bank. De lockdown gaat aan haar voorbij, tijd ook. Een rare meneer niet. En dat laat ze dan even weten.
Lichtblauw maanschijnsel gaf de groene heg een buitenaardse gloed en tegelijkertijd toneellicht aan twee konijnen, die verderop, met omhooggestoken oren als radars van pluis, verschrikt de omgeving scande.
Konijnen vluchten niet direct. Ze ruiken eerst aan de wind om te bepalen uit welke hoek het gevaar dreigt. Pas dan rennen ze zigzaggend weg. Nooit in een rechte lijn. Best slim. Qua tactiek overtreffen ze de geschrokken soldaat ruimschoots.
Niet iedereen is een winnaar, daarom maakte ik me toch zorgen om de drager van het vale soldatentenue. Was het als grap bedoeld, een uiting van verzet? Een solo-actie?
Misschien was het wel een verwarde senior, die door de term avondklok is teruggeworpen in de tijd en daardoor het overzicht is kwijtgeraakt.
Ik weet het niet, hij rende best hard.
Ik was ook meer bezig met de luidruchtige stilte, want dat was wat mij nog het meest opviel: hoeveel lawaai stilte maakt.
Het is net zo schreeuwerig aanwezig als een hardcore beat van Human Resource.
Normaal gesproken, als de gewone klok leidend is, rijden plattelandse patsers in hun auto’s over het nabijgelegen industrieterrein, pompende hardcore-beats uitscheidend. Het doet mij altijd terugdenken aan de jaren negentig, maar dit terzijde. Hier wordt het nog eh, vet gevonden. Dat de impact van lawaai even groot is als die van stilte was echter een vreemde constatering.
Met de nieuw verworven wetenschap op zak dat stilte minder stil is dan het vooraf lijkt, liep ik peinzend terug het huis in waar het geluid van knisperend kachelhout ineens oorverdovend leek.
Binnenshuis staat de klok altijd stil. Het is een tijdloze zone voor mij. De hond stond braaf haar plaatsje af aan grote leider. Ik zette mijn computer aan en drukte op de knop van de afstandsbediening van de televisie. Op de beeldschermen zag ik hedendaagse, digitale pamfletten voorbij komen: “Blijf Binnen”, “Blijf Thuis”, “Voorkom Een Boete”.
Ik schonk mezelf een glas cognac in, hopende dat ik snel in slaap zou vallen.
Tevergeefs.
*
Bernard John Jansz (pseudoniem van John Thobokholt) is schrijver en zelfbenoemd provocateur met publicaties in Mens en Gevoelens, Gay News en in het Tijdschrift voor Verzorgenden. In het dagelijks leven is hij persoonlijk begeleider en teamleider verstandelijk beperkten. Bernard woont in Zeeland.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
