Ik ben erg van leven en laten leven, van vooral doen wat je niet laten kunt, maar nu moet ik beslist even ingrijpen. Het verhaal van mijn ex-vriend dat in december in deze rubriek geplaatst werd, bevat zulke baarlijke nonsens dat ik toch even gebruik maak van mijn recht op wederhoor.
Redactie: Rits de Wit
Illustratie: Wilbert van der Steen
Mijn ex-vriend Donovan – die overigens altijd en overal gewoon Don heet – gun ik het beste, laat ik dat voorop stellen. Maar het is een man met een behoorlijke gebruiksaanwijzing, blijkt ook nu weer, want het feit dat hij ons voormalige privéleven openbaar maakt zonder dat hij mij daarvoor om toestemming heeft gevraagd, vind ik op z’n zachtst gezegd nogal beschamend. Er rest mij niets anders dan mijn reactie daarop te ventileren en de keerzijde van deze vuile was ook maar gewoon buiten te hangen. Ik heb Don overigens eerlijk gemeld dat ik dat zou gaan doen. Ik heb daarop nog geen reactie mogen ontvangen.
Meneer Don beweert dat hij er alles aan heeft gedaan om mij het leven te veraangenamen. Strikt genomen was dat zo. Hij heeft een tijd lang erg zijn best gedaan om het mij naar de zin te maken. Dat vond ik aanvankelijk erg prettig, ik houd er wel van om verwend te worden en me gezien te voelen.
Waardering
Maar op den duur ging het me irriteren en verloor ik steeds meer mijn respect voor hem. Ik kreeg in toenemende mate het gevoel dat het hem eigenlijk helemaal niet om mij ging, maar dat het hém vooral iets opleverde; mijn waardering en aandacht en zijn invulling van zijn kennelijke wens in een relatie de onderdanige positie te bekleden. Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik liever wilde dat hij beter voor zichzélf zou zorgen, dat hij een trots en zelfverzekerd, zelfstandig functionerend mens zou zijn dan dat ik voortdurend die toewijding moest proeven, die devotie waar ik steeds meer een sik van kreeg. Dat ik het zat was en een gelijkwaardige verhouding wilde, met zelfrespect en een rechte rug, leek hij niet te willen zien.
‘Hij ging veel te ver in zijn kleffe dienstbaarheid’
Hij luisterde niet als ik hem vertelde dat hij veel te ver ging in zijn kleffe dienstbaarheid, in plaats daarvan begon hij te huilen of te mokken, te roepen dat ik niet meer van hem hield. En ja, dat dreef me tot razernij, ik heb hem in woedende onmacht wel eens een klap verkocht, misschien in de hoop dat hij zou terugslaan of op z’n minst zich zou trachten te verdedigen. En ja, ik bekte hem wel eens af, in de hoop dat ik weerwoord zou krijgen, tevergeefs. Het is waarlijk ongelooflijk dat hij zegt dat hij ‘nog steeds niet weet’ waarom ik hem heb verlaten; ik heb het hem wel duizend keer bijna letterlijk ingewreven.
Zorgen
Ik heb me veel zorgen om hem gemaakt, ja. En dat doe ik eigenlijk nu nog. Toen hij mij leerde kennen kwam hij net moeizaam uit een diep moeras gekropen. Hij had schulden, een rechtszaak aan zijn broek van zijn ex-vrouw, verdriet om een moeder die niets meer met hem te maken wilde hebben omdat hij haar tot op het bot had uitgekleed en vernederd. Hij kreeg voortdurend schimmige telefoontjes en appjes van kerels voor wie hij kennelijk had gedeald, met wie hij halve relaties had aangeknoopt, aan wie hij herhaaldelijk zijn lijf had verkocht voor XTC en Tina, het was een onbeschrijflijke puinhoop.
Bovendien was hij ziek, net begonnen aan zijn combinatietherapie en structureel onzeker over zijn toekomst. Hij was onder psychotherapeutische behandeling, ja, en dat leek hem goed te doen, maar van genezing was nog bepaald geen sprake. Ik heb hem aan werk geholpen, aan nieuwe vrienden. Ik heb hem eindeloos laten vertellen over zijn trieste verleden, de gevangenis waarin zijn vrouw hem geketend hield, de onvoorstelbare losbandigheid als reactie daarop in de jaren na zijn scheiding.
‘In ruil voor Tina en XTC had hij herhaaldelijk zijn lijf verkocht’
Aanvankelijk vond ik hem moedig, ik kon me voorstellen hoe haast ondoenlijk het moest zijn om van zo’n onpeilbare diepte tegen de zwaartekracht in omhoog te komen, ik zou het zelf mogelijk niet hebben opgebracht, ik zou er in gebleven zijn en op een ellendige manier aan mijn einde zijn gekomen. Dat maakte dat ik verliefd op hem werd, misschien was dat de verkeerde reden.
Karakter
En ja, Don, ik heb inderdaad een nieuwe vriend, dus dan weet je dat ook. Ik doe daar totaal niet geheimzinnig over, dus dat had je me best gewoon kunnen vragen. Merkwaardig genoeg is het een man die sprekend op je lijkt maar met een volstrekt ander karakter. Hij woont momenteel in Engeland, dus we zien elkaar maar zelden. Maar ik geloof dat ik in hem mijn man heb gevonden. Dat gun ik jou ook, het vinden van een man. Maar dan zul je eerst beter naar jezelf moeten leren kijken.
Wil jij jouw verhaal over een jammerlijk mislukte relatie ook in deze rubriek? Neem contact met ons op via: gaykrantredactie@gmail.com
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
