Eenhoorn

Eenhoorn is buitengewoon zelfbewust. Ik geniet van haar vastberadenheid en haar meer dan uitgesproken onvermogen om een compromis te sluiten. De kleuren van haar vacht zijn niet te benoemen, maar ze vloeken bij elk interieur.

Als ik Eenhoorn een rol laat spelen in de meest gewone dingen, wordt alles heel kleurrijk.
Zo heb ik sinds kerst een Netflix-abo: 

‘Eenhoorn vindt het heerlijk. Ze heeft meteen de afstandsbediening ingepikt. Ik probeerde die terug te pakken en toen heeft ze mij gebeten.

Gisteravond wilde Eenhoorn samen met mij gaan bingewatchen. Gelukkig weet ze waar ik graag naar kijk, dus ik heb genoten. Op een gegeven moment werd ik wel een beetje moe. Dat vond Eenhoorn heel schattig. Ze heeft een dekentje over me heen gelegd en kroop dicht tegen me aan. Rond aflevering zes viel ik in slaap. Toen is Eenhoorn naast de bank gaan liggen met mijn dekentje over zich heen.

De serie was al afgelopen toen ik wakker werd.

Als ontbijt heb ik een paar beschuitjes gesmeerd. Terwijl ik zat te eten, speelde Eenhoorn onder tafel een spel wat ze ‘verdwaalde kindertjes in het bos’ noemt, dus nu liggen daar heel veel beschuitkruimels.’ 

Nee, ik hoor geen stemmen. En ik heb ook geen fantasievriendjes. Het is gewoon enorm leuk om op reis te gaan naar het land waar Winnie the Pooh, Bilbo Baggins, Pippi Langkous en Pluk van de Petteflet geboren zijn.

Alles wat ik daar ontdek wil ik opschrijven in een dik boek, maar vaak als ik daarmee bezig ben zit Eenhoorn opeens bovenop mijn toetsenbord en wil ze ‘dingen doen’.

Dus mijn boek duurt nog even.

*

Carine de Graaf (1961) is van beroep geluidstechnicus. In haar vrije tijd leest ze graag, luistert naar muziek en bezoekt musea. Daarnaast doet ze een deeltijdstudie psychologie. Carine heeft een transgendered achtergrond: rond 2010 is ze van man naar vrouw gegaan. Een uitgebreidere bio lees je onder haar eerste column.