Zo eens in de zoveel tijd moet ik mijn rug laten kraken. Ik ben het gewend sinds mijn tienertijd. De groeispurt die ik in korte tijd had doorgemaakt had er voor gezorgd dat mijn botten harder groeiden dan mijn spieren. Ook nu zat het scheef in mijn rug en kon ik niets anders doen dan mijn rug en nek weer even op zijn plaats laten zetten.
Ik nam plaats op de behandeltafel en zat met mijn rug naar hem toe. Mijn bovenlichaam was ontbloot op mijn bh na. Hij pakte de massageolie en begon mijn bovenlichaam in te smeren. Hij zou eerst de boel wat los maken en dan gaan kraken. Ik kende het ritueel. Ik voelde dat hij zijn hand op mijn schouder liet rusten en hoorde hem zeggen: “Zo, ik heb je poesje ook maar even ingesmeerd.”
Mijn lichaam verstijfde onder zijn handen. Paniek schoot door mijn lijf. Wat zei híj nu? Wat doet íé!, dacht ik. Ik durfde niets te zeggen en probeerde razendsnel te begrijpen wat er nu zojuist was gebeurd. Ik zei niets, kon niets uitbrengen tot ik ineens begreep wat hij bedoelde. Mijn tatoeage! Hij had het over mijn tatoeage op mijn rug! Het katje dat ik een paar jaar daarvoor op mijn schouder had laten zetten. Ik was het helemaal vergeten!
Ik ontspande, maar durfde nog steeds niets te zeggen. Ik kon wel door de grond zakken. Of eigenlijk door de tafel. Ik deed of er niets aan de hand was en liet hem zijn werk doen.
Ondertussen dwaalden mijn gedachten af naar het moment dat de tatoeage gezet werd. Hoe lang ik er nu echt over nagedacht heb, weet ik niet meer. Maar ik had er goed over nagedacht en een besluit genomen. Ik had het er ook met mijn vriendinnetje over gehad en ook zij was van mening dat ze het wilde. We zouden het samen doen.
De tattooman was een grote reus met donker golvend haar. Zijn armen zaten vol met allerlei tatoeages waarvan ik niet precies kon zien wat het allemaal voorstelde. In zijn studio stond een tafel waarop een paar mappen lagen met foto’s en tekeningen. Mijn vriendin wist precies wat ze wilde. Ze had thuis zelf het plaatje uitgezocht en nam het mee naar de studio. De tattooman bekeek het plaatje en beoordeelde of hij er iets mee kon. De afbeelding werd goedgekeurd.
Ik had geen afbeelding kunnen vinden van wat ik zocht. Geen geschikte althans. Ik hoopte in zijn studio iets te vinden waar ik enthousiast van werd. Na wat bladeren in een map vond ik een afbeelding waar ik blij van werd. Er stond alleen iets bij wat ik niet wilde. Een grote vlinder naast het katje dat aan een takje hing. “Dat kan er af”, zei de tattooman met zijn donkere stem.
Ik was altijd al gek van katten geweest en dat wilde ik nu laten plaatsen. Een katje op mijn schouder. Ik zou daar geen spijt van krijgen. Dat wist ik zeker. Ik mocht als eerste plaats nemen op de kruk voor de grote reus. Nadat de tekening zorgvuldig op mijn schouder was gezet, begon het echte werk. De naald kraste venijnig in mijn huid. Ik klemde mijn kaken stevig op elkaar om de pijn op te vangen. Na een tijdje voelde ik me niet goed worden en wilde net tegen de tattooman zeggen dat hij even moest stoppen toen alles ineens donker werd. Als een pak koffie waar de vacuüm van af wordt gehaald door het met een schaar te openen, zakte ik ineen en viel tegen de grote reus aan.
Ik kwam na een poosje weer bij omdat ik natte handdoeken in mijn gezicht voelde. Mijn vriendin was naar het keukentje gesneld om handdoeken nat te maken. De verwoede pogingen om mij weer bij bewustzijn te krijgen leken niet te lukken. Dan maar met grof geweld moest ze hebben gedacht. Ik voelde haar hand tegen mijn wang kletsen en hoorde vanuit de verte steeds luider mijn naam roepen. Verdwaasd keek ik rond en kon me niet herinneren waar ik was op dat moment.
De tattooman hielp me uit mijn droom en vertelde me dat hij bezig was met het zetten van een tattoo op mijn schouder. Dat het nog niet af was en dat hij me ook niet liet gaan voordat het af was. “Anders kom je niet meer terug als ik je nu laat gaan”, zei hij met weinig emotie in zijn stem. Ik keek naar zijn witte T-shirt en zag inktvlekken die afkomstig waren van mijn schouder. De tattooman had me zien kijken naar zijn shirt. “Met je tattoo is niets aan de hand, maar mijn T-shirt is naar de klote”, zei hij nuchter. Hij maakte zijn werk verder af. De pijn was gek genoeg te dragen nu en na een poos liepen mijn vriendin en ik zijn tattooshop uit met ieder een afbeelding op de schouder.
“We zijn klaar voor vandaag, zegt de masseur en wast zijn handen onder de kraan. “Je zou er nu weer even tegen aan moeten kunnen”. Zijn woorden brachten me terug naar de behandelruimte van zijn praktijk. Ik kleedde me snel aan liep met een ingehouden lach op mijn gezicht het pand uit.
*
Mijn naam is Annemieke. Ik woon samen met mijn vriendin, mijn kinderen en twee katten net buiten de stad. Behalve schrijven, dans ik graag en wandel ik geregeld door de natuur. In mijn columns krijg je een inkijkje in mijn leven.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
