In haar dichtbundel ‘Verdwaalde gedachtes’ – een bundel over liefde, verdriet en onzekerheid – neemt Myrthe van Ruiten de lezer mee langs de grote thema’s in haar leven. Myrthes biseksualiteit speelt in de liefdesgedichten een hoofdrol. In dit interview staan we stil bij het fundament onder de bundel, die op 30 oktober bij Boekscout verscheen.
Tekst: Maurits Huijbrechtse
Het idee om een deel van haar gedichten in een bundel uit te gaan geven groeide uit het overlijden van Myrthes oma. Voor de begrafenis schreef Myrthe een gedicht dat vele aanwezigen raakte en Myrthe aanzette tot het uitgeven van een bundel.
Hoe gaat het dichten nu in Coronatijd?
Ja, eigenlijk wel goed. Over het algemeen heb ik best wel veel gedichtjes in mijn hoofd. Nu heb ik geen haast en dus schrijf ik nu meer. Normaal ben ik te ‘lui’ om ze op te schrijven. Overal in huis ligt ook papier zodat ik mijn inspiratie meteen van me af kan schrijven.
Ik merk wel dat mijn thematiek wat verschuift. mijn gedichten worden vergeleken met mijn eerdere werk huiselijker. Het gaat nu veel meer over de mensen die het dichtstbij mij staan. In de tijd voor de pandemie kreeg ik op de gekste plekken inspiratie, bijvoorbeeld op de fiets, en dan probeerde ik het gedicht vast te houden tot ik op mijn plaats van bestemming was, meestal zonder succes.
De enige echte inspiratie buiten de deur die ik heb zijn de wandelingen met mijn hond, die superactief is. Het wandelen geeft een fijn ritme. Het heeft mij ook de corrector van mijn bundel opgeleverd. Een van mijn buren hoorde mijn hond blaffen en dacht: ‘Weet je wat, ik kan weleens bijspringen om de hond uit te laten.’ Zij deed een briefje bij mij in de bus. We raakten aan de praat en ze wilde mij wel helpen met het redigeren van mijn bundel.
Leid het dichten je weleens af?
Ja, vaak als ik rustig ga zitten aan bijvoorbeeld huiswerk en denk van ‘nu even niet’ komen er juist gedichten in me op die ik dan echt van mij af moet schrijven.
Je geeft aan dat schrijven voor jou een heel belangrijk is, hoe komt dat?
Het schrijven op papier gaat vliegensvlug. Zo vlug zelfs dat ik bijna fonetisch lijk te schrijven, waar twee o’s horen schrijf ik er bijvoorbeeld maar een. Na het schrijven is het wel zo dat ik mijn gedicht gauw moet overtikken op de laptop omdat het anders zelfs voor mij lastig is mijn eigen krabbels te ontcijferen.
Wat voor rol speelt je biseksualiteit in je dichtbundel?
Grappig genoeg had ik zelf niet in de gaten hoe aanwezig mijn seksualiteit is in mijn werk. Pas toen een vriendin van mij meelas als corrector kreeg ik in de gaten dat het onbewust duidelijk was. Van de dertig gedichten in mijn bundel hebben er twee genderspecifieke voornaamwoorden. Om mij heen merk ik vaak toch dat het hokjesdenken overheerst. Je bent of gay of straight.
Dat maakt dat ik zelf wel getwijfeld heb aan mijn biseksualiteit. Op dit moment ben ik samen met mijn vriend en dus voor de buitenwereld ‘opeens hetero’. Wanneer mensen horen dat ik bi ben, komt meestal dezelfde afgezaagde vraag: ‘Je vindt toch of mannen of vrouwen wel leuker?’ Natuurlijk hebben veel biseksuelen een lichte voorkeur voor mannen of vrouwen, ik alleen niet.’
Hoe ging je eigen coming-out en hoe hebben gedichten je daarbij geholpen?
In mij vriendengroep had ik eigenlijk weinig vrouwen. Ik werd verliefd op een jongen. Toen mijn vrienden het over hun eerste celebrity crushes hadden was het voor mij duidelijk: ik voelde mij naast jongens aangetrokken tot vrouwen. Toch moest ik het toch een soort van ‘testen’, ik keek een RomCom en dacht; ‘Wie vind ik eigenlijk aantrekkelijk, de acteur of de actrice?’ Het antwoord bevestigde wat ik eigenlijk al wist, allebei vond ik aantrekkelijk.
Thuis was het geen probleem. Toen ik het vertelde kwam mijn zus uit de kast met de woorden: ‘Ik zie mezelf misschien ook wel met een vrouw.’ Heerlijk luchtig allemaal.
Dat was wel anders op school. Ik had een erg slechte verstandhouding met mijn mentor die mij toevallig ook Nederlands gaf. Ze ontkende bijvoorbeeld het bestaan van mijn autisme. Hierdoor heeft mijn waardering voor de taal wel wat blauwe plekken opgelopen. We moesten zware en stugge kost lezen die mij vaak bij de keel greep omdat ik anders dan klasgenoten vaak wel door had waar een gedicht over ging.
Gelukkig kwam ik in dezelfde periode een dichter op het spoor die mij erg inspireert. Erin Hanson. Zij dicht net als ik vaak genderneutraal dat vind ik erg mooi. Zij heeft mij een hoop gegeven.
Hieronder een deel van een gedicht van Myrthe. Zij is inmiddels druk aan het schrijven voor een tweede bundel.
Gevecht met een winnaar
Die angst,
Te moeten verdedigen waar je voor staat.
De angst die me niet verlaat.
De angst van het meedoen en hetzelfde zijn.
De angst toe te geven aan de pijn.
De angst te leven met een geheim.
De angst van het streven naar.
De angst dat als je anders bent, alleen.
De angst te durven kijken om je heen.
De angst ervoor uit te komen wie je bent.
De angst dat iemand je herkent,
Dat iemand ziet,
Die angst die ik voelde,
Toen je me verliet.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
