Natuurlijk is het heel goed mogelijk om boos te zijn, om met gekruiste armen, een boze blik en venijnige verwijten te reageren op bepaalde gebeurtenissen.
Het heeft me meer dan veertig jaar gekost om te erkennen dat de term ‘transseksueel’ in de meest vèrgaande zin op mij van toepassing is. De eerste tijd nadat ik uit de kast was, maakte alles me bang.
Inmiddels heeft de mensheid mij ruimschoots geleerd dat die angst steeds onterecht was.
Gelukkig.
Toch ben ik altijd op mijn hoede. Hoe ik ook mijn best doe om het onrustige gevoel weg te nemen, het lukt gewoon niet. Te veel en te vaak hoor of zie ik gebeurtenissen die me doen schrikken.
Een beschaafd plasje op een keurig toilet klinkt op veel plaatsen in de wereld als een politiek statement. De trans in mij ziet zichzelf vaak terug als een zielloos object waar anderen elkaar grimmig mee om de oren slaan.
Goede christenen drijven mensen als mij tot zelfmoord, want dat is ‘Pro Life’. Zelfs in Nederland is het mogelijk om een zorgverzekering af te sluiten die hulp aan mensen met genderdysforie verwerpt. Dat is Pro Life.
Ik hoor dat de Paus het wereldlijke homohuwelijk aanvaardt, maar dit nog steeds niet kerkelijk in wil zegenen.
Ik lees dat er scholen bestaan die schriftelijk vastleggen dat mensen die homoseksualiteit erkennen niet welkom zijn.
Ik zie dat er geleerden bestaan die menen dat homoseksualiteit genezen kan worden.
We hebben politieke partijen die met de mond belijden dat LHBT+ers bescherming verdienen en tegelijkertijd de wetten die dit moeten onderschrijven wegstemmen.
Er bestaan mensenrechtenstrijders die beweren dat ‘transgenderisme’ (sic) de grootste dreiging van onze tijd is.
Toch heb ik geduld met deze lieden. Het heeft mij veertig jaar gekost om mijn eigen transseksualiteit te accepteren, dus waarom zou ik de ander niet de tijd gunnen om te leren.
Ik ben er vast van overtuigd dat er een dag komt waarop men begrijpt dat de zonde die aan homo, trans, etcetera kleeft, niet het bestaan ervan is.
De zonde zit in de gedachten die zich vormen in hun eigen “onwaardige” hoofd.
Dat is niet erg.
Dat is menselijk.
—
Carine de Graaf (1961) is van beroep geluidstechnicus. In haar vrije tijd leest ze graag, luistert naar muziek en bezoekt musea. Daarnaast doet ze een deeltijdstudie psychologie. Carine heeft een transgendered achtergrond: rond 2010 is ze van man naar vrouw gegaan. Een uitgebreidere bio lees je onder haar eerste column.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
