Afgelopen voorjaar reisde ik rond in de Verenigde Staten. Ik was onder andere te gast bij een bijeenkomst van de Cabin Log Republicans, een groep van LGTBI+-aanhangers binnen de Republikeinse Partij. Zeg maar de gays for Trump. Het was een buitengewoon gezellige avond met mensen die overtuigd waren van de zegeningen van Trump. Daartegenover stonden de afgelopen jaren tal van protesten vanuit de homogemeenschap tegen zijn beleid. Zo was er een breed protest tegen de afbraak van de bescherming van rechten van transgenders.
Bij de protesten tegen Trump en zijn beleid ging het vaak niet eens over concrete wetten en beleidsvoorstellen maar over het structureel ondergraven van mensenrechten en andere verworvenheden van de moderne tijd. In een poging de conservatieve vleugel van zijn partij en de steun van de evangelicals te behouden koos Trump er meestal voor om eenvoudigweg te zwijgen.
Ook het intrekken of beperken van de internationale steun voor de LGTBI+-gemeenschap in allerlei delen van de wereld, juist in de gebieden waar deze rechten stevig onder druk staat, valt Trump aan te rekenen.
“Of Biden iets voor elkaar krijgt is nog maar de vraag’
Maar binnenkort is Joe Biden – met de hakken over de sloot – de nieuwe president van Amerika. Het is dezelfde Joe Biden die zich in 1973 hardop afvroeg of homo’s die werkzaam waren bij de overheid geen veiligheidsrisico inhielden, die in 1994 stemde hij voor het financieel straffen van scholen die aandacht schonken aan de acceptatie van homoseksualiteit en die in 1996 stemde voor de Defense of Marriage Act die inhield dat het huwelijk alleen mag plaatsvinden tussen een man en een vrouw.
Dat is niet veelbelovend. Gelukkig is dat allemaal voltooid verleden tijd. Het breekpunt ligt voor Biden in 2012. In dat jaar wijzigde hij zijn standpunt en steunde hij het concept van same-sex marriage en vanaf dat moment is het – beter laat dan nooit – een supporter van LGBTI+-rechten. Dat zal komende jaren ongetwijfeld ook in woord en beleid te zien zijn.
“In 1973 vond Biden homo’s bij overheid veiligheidsrisico”
Wat echter ook zal opvallen is dat de macht van een individuele president beperkt is. Want ook al is hij president en kan hij mooie speeches houden, veel van het beleid wordt gemaakt door de vijftig afzonderlijke staten en op veel gebieden is de President ook nog eens afhankelijk van de Senaat waar de Republikeinen hun meerderheid hebben behouden. Daar komt dan ook nog eens het Hooggerechtshof bij.
Doordat Donald Trump in zijn ambtsperiode de unieke mogelijkheid kreeg om maar liefst drie van de in totaal negen rechters in het Hooggerechtshof te benoemen is dat instituut misschien wel decennialang in handen van een conservatieve meerderheid. Hoe die meerderheid precies zal omgaan met die rol is nog maar af te wachten. Het is echter wel alvast goed om de verwachtingen rondom Joe Biden op dit gebied te temperen. Zijn bedoelingen zijn ongetwijfeld goed, of hij echt iets voor elkaar krijgt is nog maar de vraag.
Mark Verheijen schreef het boek ‘Wij kennen Amerika helemaal niet’ (Uitgeverij Prometheus, juli 2020)
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
