Daar stond ze met haar foto tussen de andere profielfoto’s. Mijn oog viel meteen op haar. Ze had een mysterieuze lach. De gevlochten hoed op haar hoofd wierp een schaduw over een deel van haar gezicht, waardoor het leek alsof haar ogen verhuld werden achter een sluier. Ze zat op een bankje en leunde nonchalant tegen een muur.
Ik zag dat ze jonger was dan ik, maar door haar exotische uitstraling kon ik niet inschatten hoe oud ze was.
Zonder verdere bedoelingen stuurde ik een vlammetje. Ze mocht weten dat ze er goed uit zag. Een paar dagen later schreef ze terug: ‘Jij mag er er anders ook wezen!’
Onze eerste ontmoeting volgde al snel. We hadden slechts een paar woorden uitgewisseld op de chat.
Ze maakte indruk met haar verhaal over de verre reis die ze wilde gaan maken. Een reis die twee maanden zou gaan duren. “Ik wil mijn roots gaan ontdekken.” zei ze. Ik voelde bewondering voor haar en vond het dapper dat ze dit avontuur alleen aanging. Omdat ik benieuwd was naar haar ervaringen bleven we contact houden.
Ze was net terug in Nederland toen ik haar op zocht.
In een baldadige bui deed ik haar een voorstel waar ze voor open stond. Voordat ik er erg in had stond ik na mijn werk in het huis waar ze woonde. “De voordeur is overdag open. Je kan zo naar binnen lopen”, schreef ze me. Terwijl ik de trap op liep herkende ik de geur van de tijd dat ik studeerde. De geur van een studentenhuis. Wat doe ik hier, dacht ik terwijl ik haar kamer binnen liep.
Een paar uur later stapte ik in mijn auto en ging op weg naar huis. Ik was niet meer dezelfde persoon als ik was toen ik die ochtend van huis vertrok. Er was iets veranderd, ik was veranderd. Ik was geraakt, ik was aangeraakt. Onderweg stopte ik bij een tankstation, de tank was bijna leeg. Ik zag het obstakel achter me niet en botste er met de auto tegenaan. De schade leek gelukkig mee te vallen. Bij het afrekenen wist ik mijn pincode niet meer. Gelukkig had ik het ergens genoteerd. Ik was er niet meer bij met mijn gedachten. Wat was er nou net gebeurd?
“Ik wil je graag beter leren kennen”, zei ze. “ik wil graag leuke dingen met je doen.”
Ook zij was veranderd. Ze wilde me graag weer zien en begroette me met een grote glimlach toen ik haar kamer voor de tweede keer binnenstapte. Ik voelde de twijfels in mijzelf. Waarom wilde ze me beter leren kennen? Dat zou alleen maar gedoe opleveren.
Maar ik bleef terug komen. Ik vond haar leuk. Ze was jong, oké geen student meer, maar ik zag een oude ziel in haar. Ze kwam steeds iets dichter bij.
We hadden afgesproken dat ik bij haar zou komen eten. De kamer was versierd met lampjes, er brandden kaarsjes en de tafel lag vol met toast, brood en hapjes. Ik zag hoe ze nerveus op de bank zat en het eten niet aanraakte.
“Je bent verliefd op me, niet?” zei ik en keek haar vragend aan. Ik was er al bang voor en zag het gebeuren. “Ja, ik ben verliefd op je”, zei ze en keek me schuldig aan.
Ik wist niet wat ik hiermee aan moest. Ik moest afstand houden, maar ik bleef haar maar opzoeken.
Vier weken later vroeg ik haar of ze mee wilde naar een verjaardag van een vriend van me. Het was in een café en ik wilde er graag met haar naar toe. Ze ging op de uitnodiging in en die avond had ik eigenlijk alleen maar oog voor haar. Ze zag er zo goed uit. Stoer en vrouwelijk en we raakten maar niet uitgepraat. De spanning tussen ons moet voelbaar zijn geweest. Bij het afscheid nemen fluisterde mijn vriend in mijn oor:” Je moet zuinig zijn op haar.”
Toen we bij mij thuis aankwamen en ik haar in de auto kuste, was het alsof ik geïnjecteerd werd. Ik voelde de liefde door mijn aderen stromen. Ik voelde niet alleen haar liefde, maar ook mijn liefde voor haar. Dit kon ik niet meer tegenhouden en ik gaf me er aan over.
Ik kijk naar een foto die op mijn mijn koelkast hangt. Ze lacht naar de camera. Ze lacht naar mij. Inmiddels zijn we twee jaar verder en vieren we iedere dag de liefde voor elkaar.
Mijn naam is Annemieke. Ik woon samen met mijn vriendin, mijn kinderen en twee katten net buiten de stad. Behalve schrijven, dans ik graag en wandel ik geregeld door de natuur. In mijn columns krijg je een inkijkje in mijn leven.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
