Mijn inmiddels ex-vrouw en ik probeerden jaren geleden zwanger te worden. Dat dit niet zonder slag of stoot ging mag duidelijk wezen. We hadden daar zoals gezegd een ‘derde persoon’ voor nodig. Na wat ziekenhuisbezoeken in den lande en een illusie armer (“Wij hebben geen donor voor u, die moet u zelf zoeken”) vonden we uiteindelijk een donor via het internet. Een prima vent met vrouw en kinderen.
Een aantal maanden later hadden we spontaan besloten om een poging te wagen. Dat was dan ook het enige spontane in dit hele proces, want vanaf toen moest alles berekend, gepland en getest worden. Bij mijn ex-vrouw weliswaar, want zij zou het kindje dragen. Curven, thermometer, zwangerschaps- en ovulatietesten werden aangeschaft en de mogelijke eisprong werd berekend.
Twee keer per maand gingen we in een geleende auto naar onze ‘derde persoon’ en kwamen dan ‘op de thee’. Omdat we hadden besloten om de inseminatie zelf uit te voeren, gingen we iedere keer bewapend met bekertjes en spuitjes en vertrokken vol goede moed.
Na iedere donatie klemde ik vlug het bekertje onder mijn oksel en reed met mijn ex naar huis om haar daar vervolgens hoogstpersoonlijk te bevruchten.
Ik nam mijn taak erg serieus, omdat mijn oksel onderhand blauwe plekken vertoonde van het vastklemmen van het bekertje. Zaad moet je op lichaamstemperatuur houden en volgens mevrouw donor was mijn bh een geschikte plek. “Maar daar zit zo weinig!”, was mijn reactie en klemde het bekertje onder mijn oksel. Door de consternatie had ik het warm van gekregen en was ik bij thuiskomst bang dat de zaadcellen inmiddels aan de kook waren.
Om tijd te winnen besloten we de tweede poging in de auto te doen. Nadat we ons tweede kopje thee op hadden en vriendelijk het derde koekje weigerden, vertrokken we en zochten een geschikte stek uit waar we ons plan konden uitvoeren. We zagen al gauw een verlaten fabrieksterrein en besloten om het daar te doen.
Mijn ex trok snel haar broek naar beneden en ging andersom op de stoel liggen. Net op het moment dat ik op het spuitje wil drukken, zie ik in een zijspiegel een politiewagen naderen en roep verschikt: “Shit politie!” Waarop mijn ex binnen een mum van tijd haar broek optrok en rechtop ging zitten.
Ze zat net rechtop toen een agent door een opengedraaid raampje vroeg of alles in orde was. In orde, in orde?! Je hebt net wel even een poging tot zwangerschap verpest, kloothommel! Met een stoïcijns gezicht antwoordde ik “Ja hoor, niets aan de hand”. Toen ze de hoek om waren dacht ik ineens aan het spuitje. Waar was het en waar was de inhoud gebleven? Door de schrik had ik zo hard gedrukt dat mijn ex het gevoel had lek geprikt te zijn. In een reflex had ze de spuit in haar tas gestopt.
Beduusd reden we die avond naar huis. Dat de agenten onze poging inderdaad gesaboteerd hadden, bleek ruim een week later toen mijn ex weer ongesteld werd. Uit pure sympathie werd ik het die dag ook maar.
Mijn naam is Annemieke. Ik woon samen met mijn vriendin, mijn kinderen en twee katten net buiten de stad. Behalve schrijven, dans ik graag en wandel ik geregeld door de natuur. In mijn columns krijg je een inkijkje in mijn leven.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
