De LHBT-wereld is voor Ralf Jager (45) niet onbekend. Inmiddels werkt hij meer dan 25 jaar in de zorg. Gaykrant spreekt hem over de corona-tijd, zijn werk, zijn visie op de zorg, de toekomst van de verpleegkunde en zijn activisme. Hij volgt de ontwikkelingen op zijn vakgebied met argusogen. “Voor een groep graaiers is de zorg een verdienmodel”
Tekst: Paul Hofman
Foto: Annet de Graaf
Hij steekt meteen van wal en vertelt over zijn eerste stappen in de zorgsector. “Rond mijn 20ste was ik als vrijwilliger betrokken bij verschillende organisaties en projecten rond seksuele reproductieve rechten voor jongeren. Zo zat ik in de raad van Jongeren en bevolking (nu Choice, World Population Foundation) en heb ik daarna een jongerennetwerk opgezet. Het was echt een eyeopener, dat er zoveel jongeren actief zijn op verschillende gebieden en wat vrijwilligerswerk voor mogelijkheden geeft.
Ik werd gevraagd door de voormalige Schorer stichting om ondermeer Take Care (Lovedance) te organiseren, Verder ben ik gaan werken bij GGD consultancy en ben ik contactpersoon geworden voor de horeca in Amsterdam (convenant gratis condoomverstrekking voor en met eigenaren van darkrooms in Amsterdam) Na een jaar als vrijwilliger deze actieweek te hebben georganiseerd, ben ik hier vast gaan werken.” In 2012 ging de stichting failliet, toen was ik al een jaar met mijn verpleegkundigenopleiding bezig.
Natuurlijk leren
“Een jaar daarvoor, wilde ik een andere richting op en koos er voor om een werken en leren traject in te gaan als verpleegkundige bij het OLVG in Amsterdam. Zo’n een opleiding is niet niks, tegenwoordig wordt je geschoold met een ‘natuurlijk leren’ methode en hierdoor moet je echt naar jezelf kijken en ziekenhuizen vormen een behoorlijk confronterende omgeving.” Ralf noemt onder meer thema’s als kwetsbaarheid, ziekte en het ouder worden.
“Na mijn opleiding ben ik als verpleegkundige in de wijk aan de slag gegaan. Zo heb ik o.a. geholpen bij de opzet van Gay Care. Echt leuk om bij mensen achter de deur te kijken. Na een aantal jaren besloot ik zzp-er te worden.” Enthousiast vertelt hij over de twee jaar die hij als privé-verpleegkundige werkte voor een miljardair
die beschikte over helikopters, kastelen en Rolls Royces. Daarna wordt hij samen met verzorgenden in de nacht verantwoordelijk over 160 cliënten waarvan de zorgvragen variërend van somatiek tot psychiatrie.
Manifest voor de zorg
Wat doe je nu? “Ik leid verschillende groepen online (waaronder Platform Zorg op Facebook) en denk dat ik in deze groepen samen zo ongeveer 35.000 mensen vertegenwoordig. Tevens organiseer ik nog eens wat, vorig jaar onder andere de witte woede* een zorgdemonstratie in Amsterdam. Dit jaar heb ik een Manifest voor de zorg gelanceerd waarin gepleit wordt voor structurele veranderingen in de zorg.
Dit jaar heb ik een herdenking georganiseerd voor onze overleden en zieke collega’s.” De getallen zetten aan het denken. Zo zijn er dertien collega’s overleden. Als zelfstandige ondernemer is het lastig, los van het feit dat budgetten door Corona bij veel instellingen op zijn en er weinig wordt ingehuurd. Daarnaast loop je ook extra risico want een ziekbed moet je zelf betalen. Ik ben de afgelopen maanden dus vooral bezig met ondersteunen en organiseren. Modereren van groepen online is ook een dagtaak. Zeker in deze tijd . Ik probeer met mijn groepen het moraal onder mijn collega’s hoog te houden.”
Boosheid
Over de huidige problemen in de zorg zegt hij: “Er is veel onrust in de zorg, na jaren van bezuinigingen, zeker voor hen in loondienst is er boosheid over de waardering. Verder is de zorg door de marktwerking ook een enorme puinhoop en voor een groep graaiers een verdienmodel. Er moet de komende jaren mijns inziens veel veranderen, zowel de beloning (voor behoud en aantrekken nieuwe collega’s), als het systeem en de opleidingen. Hiervoor hebben we dus het Manifest voor de zorg gelanceerd en zal ik zeker helpen bij actievoeren voor deze
structurele veranderingen.”
Hoe kijkt hij terug op het afgelopen half jaar? De zorg stond er al niet goed voor met een personeelstekort van 30.000, dat in de komende vijf jaar nog eens oploopt naar 150.000 personeelstekorten. We staan pas aan het begin van de ‘vergrijzingsgolf’. Collega’s waren in paniek en angstig voor zichzelf, maar ook voor de bewoners. Deze bewoners zijn in de ouderenzorg bijna familie van je. Deze spanningen, zeker na het afsluiten van de instellingen, liepen alleen maar op. Helaas zijn deze spanningen door een opleving van het virus weer volledig aanwezig. Keuzes maken tussen je eigen gezondheid en de zorg van cliënten is hartstikke moeilijk.”
“Ik ben woedend over hoe er met ons in de zorg is omgegaan, vooral aan het begin van de uitbraak. In de ouderenzorg werden begin maart beschermingsmaterialen (mondkapjes, handschoenen, schorten en handalcohol) van de afdelingen gehaald. Deze zaten letterlijk achter slot en grendel en waren alleen voor artsen beschikbaar. Met het idee dat deze beschermingsmiddelen niet nodig waren, bewoners af zouden schrikken en niet binnen het beleid van het RIVM zouden vallen. Wij wisten het al, maar nu blijkt dat er is gehandeld uit schaarste. We hebben toch gewoon recht om onszelf te beschermen.”
Tweespalt
“De toegezegde bonus in de zorg zorgt voor veel onrust en tweespalt, mijn collega’s hebben er niet veel vertrouwen in dat ze deze bonus gaan krijgen. Tevens krijg ik het gevoel van een soort afkoopsom, want de fysieke en psychische schade die de zorg afgelopen periode heeft opgelopen zou nog wel eens veel groter kunnen zijn. Ik had liever gehad dat dit geld geïnvesteerd werd in het reorganiseren van de zorg en opleidingen, wellicht komt er dan ook geld vrij voor een hoognodige loonsverhoging.
Voor Ralf zelf betekent de corona-crisis dat hij bijeenkomsten met veel anderen probeert te vermijden en voortdurend alert is op hygiëne. “Niet alleen uit zelfbescherming, maar ook voor mijn collega’s en cliënten. Hoe verdrietig is het dat er al zoveel ziek zijn geworden en zijn overleden. De impact op familie en mijn collega’s is enorm. Het is moeilijk om te zien dat er velen zijn, die dit virus nog weg zetten als een griepje, het bagatelliseren en de afspraken proberen te ondermijnen. Dat is super frustrerend.”
Verpleegkundige van de toekomst
Ik noem ik mijzelf verpleegkundige van de toekomst, omdat ik wil meedenken over hoe de zorg er in de toekomst uit moet gaan zien. Zo heb ik aan de Vrije Universiteit een masteropleiding geschreven over de -implementatie van- nieuwe technologie in de zorg. Er wordt nogal wat ontwikkeld, maar veel van deze technologie eindigt helaas onder in de kast en niemand die er nog mee kan werken. Zo gaat veel geld verloren. Helaas is de ontwikkeling van dit curriculum nu gestopt, maar er zijn zeker punten van overgenomen.
Waarschijnlijk zie je mij terug bij een belangenorganisatie, in de politiek en bij een demonstratie voor de zorg op straat. Het moet anders, het kan beter. De grote grijze golf gaat de komende jaren met pensioen. Mijn generatie moet het echt gaan doen en ik sta klaar, zal leiderschap tonen, visie en verbinding zoeken. Laten we wat beter zorgen voor elkaar, ook in de toekomst.”
Meer informatie over de Witte Woede in de jaren tachtig vind je op Wikipedia
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
