I’m coming out: Bram

In aanloop naar de landelijke Coming-Outdag op 11 oktober publiceert de Gaykrant leuke, mooie, aangrijpende of ontroerende coming-outverhalen onder de titel “I’m coming out”. In deze tweede aflevering het verhaal van Bram van Meer.

Hoi, mijn naam is Bram en ik ben 24 jaar oud, woon in Ede met mijn vriend Bas en ik ben homo. Ik ben op mijn 15e uit de kast gekomen voor mijn ouders en mijn vrienden.

Het gevoel voor jongens begon al een beetje op de basisschool, ik werd verliefd op een klasgenoot in groep 8. Dit wist hij overigens niet hoor! Ik schoof dit gevoel opzij en kreeg verkering met een meisje. Ik was trots want ik was toch geen homo! Dit bleek na een maand of vier toch anders te zitten.

Pesten

Helaas begonnen er ook pesterijen te komen. In groep 7 begon het eigenlijk al, maar door goede gesprekken met de meester en de pesters ging dit wel snel over. Helaas in groep 8 ging het weer verder waar het gebleven was. Ik was de ‘’vieze homo’’ en ik mocht niet in de buurt komen van de jongens.

Ik werd weer verliefd op een jongen, kreeg zelfs verkering met hem. Dit was overigens wel de kortste verkering die ik heb gehad. Niet een maand, een week of een dag, nee het duurde maar drie uur. In de ochtend voordat school begon kregen we verkering en in de grote pauze maakte hij het uit. Ik was bedroefd, maar achteraf vind ik het heel grappig en best schattig eigenlijk!

Ik ging naar de middelbare school, het Groenhorstcollege in Maartensdijk. Een school waar niemand anders van mijn oude school heen ging. Ik kon helemaal opnieuw beginnen, een frisse start. Maar niets bleek minder waar, ik was een onzekere jongen van 1.60m, had lang haar en een rugzak waar ik zelf zo’n beetje in paste. Ik werd ook hier weer gepest, maar dit keer ging het verder.

Ik werd buitengesloten bij de gym, moest wachten op de gang totdat de jongens klaar waren met omkleden, daarna mocht ik naar binnen. In de pauze mocht ik niet bij de jongens zitten want dan zouden zij ook homo worden. Op een geven moment rende ik weg van school, de pesterijen werden mij te veel. Ik kon naar rechts toe rennen waar het dorp was en waar ik veilig was.

Waarschijnlijk had iemand mij daar wel verdrietig zien lopen en wilde mij dan vast helpen. Ik rende helaas naar links, richting een spoorwegovergang. Helemaal niet met de intentie om voor een trein te springen, maar hier had ik rust aan mijn hoofd.

Achter mij hoorde ik twee vriendinnen die heel hard riepen dat ik niet moest springen. Ik besefte mij opeens waar ik heen was gerend en stopte met rennen. Ze knuffelde mij en troosten mij en zij liepen als mijn bewakers mee terug de school in.

Mijn ouders waren ingeseind en binnen een kwartier stonden zij allebei op school. Ik ben mee naar huis gegaan en die week even niet naar school geweest. Ik kreeg gelijk goede hulp en de pesterijen op school waren voorbij. Ik kon eindelijk normaal door de gangen lopen.

Ouders

Ik ging het thuis vertellen, ik moest wel! Mama stond in de keuken, ze was bezig met poetsen omdat er s ’avonds bezoek zou komen voor een vergadering. Ik had alle moed bij elkaar verzameld en ben bij haar in de keuken gaan staan. Mam, ik val op jongens. Het bleef even stil waarop ze zei: Wat zei je lieverd?

De grond onder mijn voeten verdween. Had ik dat verdomde zinnetje eindelijk eruit gegooid, had ze het niet verstaan. Ik ademde 4x goed in en uit en zei het nog eens. Mama ik val op jongens. Ze draait zich om en zegt: Och lieverd, dat wist ik toch allang! Maar we houden nog steeds van je!

Ook mijn pa moest ik het vertellen. Hij kwam thuis van zijn werk en ik gaf heb een kop koffie. Toen hij eenmaal een beetje was gesetteld op zijn vaste plek links op de bank voor de tv zei ik tegen hem: Pa, ik ben homo. Hij reageerde niet direct, maar na een paar lange seconden zei hij: Oh dat zou even wennen zijn, maar prima toch jongen!

Dit was fijn, ik kon thuis ook mezelf zijn!

Vrienden

Ook mijn vrienden ging ik het vertellen. Bij de scouting kwam het ter sprake omdat ik mijn interesse in mannen had veranderd op facebook, heel ongemakkelijk en totaal niet over nagedacht. Hier was het totaal geen probleem en de meeste mensen zagen het toch al wel aankomen.

Op school heb ik het mijn klasgenoten verteld in de klas. Ik ben direct de klas uit gerent en naar het toilet gegaan. Een populaire jongen uit mijn klas kwam achter mij aan, gaf mij een knuffel en zei: Het is goed jongen, wees wie je bent en ik zal achter je staan! Dit voelde zo goed en ik ben blij dat wij nog steeds vrienden zijn.

Dit ging natuurlijk als een olievlek door de school en binnen no time wist iedereen het. De pesterijen waren over, ik kreeg meer vrienden en na mij kwamen er nog drie mensen uit de kast in mijn leerjaar. Ik kon eindelijk mezelf zijn en daar was ik trots op!

Uit de kast

Het uit de kast komen was dan niet al te makkelijk voor mij, ik heb het overwonnen en ben nu zo blij met wie ik ben. Ik zet mij in voor de LHBTI+ gemeenschap als voorlichter bij COC midden Nederland. Door mijn verhaal te vertellen voor de middelbare/MBO scholen draag ik bij aan een betere acceptatie.

Wat André van Duin ooit zong in het nummer ‘’Anders dan anderen’’: Langer ontkennen helpt geen fluit, kom uit de kast want het maakt geen flikker uit! Zo is het maar net!

Ik ben nu heel gelukkig met mijn vriend Bas en wij wonen samen in Ede, mijn studie maatschappelijke zorg gaat goed en ik heb veel vrienden waar ik van houdt en zij houden als het goed is ook van mij! Gelukkiger kan je mij niet krijgen!

Bram van Meer

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.