I’m coming out: Jesse

In aanloop naar de landelijke Coming-Outdag op 11 oktober publiceert de Gaykrant leuke, mooie, aangrijpende en ontroerende coming-outverhalen onder de titel “I’m coming out”. In deze eerste aflevering het verhaal van Jesse Reemeijer.

Ik ben er zelf even stil van. Ik zit op mijn kamer met de brieven voor me uit gespreid. Brieven waarin ik aan mezelf, aan mijn vrienden en aan de buitenwereld schrijf over mijn gevoelens. Brieven waarin ik alles heb gezegd en toegegeven. Brieven waarin het onbegrip van een jonge jongen naar voren komt. Het is nog maar 4 jaar geleden, maar toch voelt het als een eeuwigheid; de dagen waar ik mezelf moest vinden.

Het was in de late herfst van 2015. Ik was toen bijna 13 en zat in de tweede klas van de middelbare school. Ik stond met mijn beste vriend van destijds te praten over roddels en verliefdheden en ik vroeg aan hem welk meisje hij leuk vond. Hij zei dat hij verliefd was op Jan. Ik was even in de war; Jan is immers geen meisjesnaam. Hij vertelde me dat hij homo was en dat hij dus op jongens viel. Diezelfde middag nog begon ik eens na te denken over wat mijn vriend gezegd had: homo, dat kan dus?

Ik begon terug te kijken op mijn hele leven: hoe ik vroeger al meer had gekeken naar mooie jongens, hoe ik niet van voetbal hield, hoe geweldig ik het vond als mijn moeder een mooie jurk aan had en hoe ik mezelf altijd had omringd met meisjes. Alles werd in een klap duidelijk en er viel een gigantische last van mijn schouders. Mijn hele leven was ik anders en heb ik me ook anders gevoeld en nu, ineens, klopte het.

Ik ben homo.

De volgende morgen op school stond ik stijf van de zenuwen, want ik wilde het mijn vriendinnen zo graag vertellen, maar hoe? Ik heb ze toen allemaal apart even meegenomen om het nieuws te brengen. Het nieuws viel bij iedereen ontzettend goed. Ze snapten zelfs niet dat ik ze het allemaal persoonlijk had verteld, zo normaal vonden ze het. Een enorme opluchting voor mij natuurlijk.

Op school heeft er nooit iemand er moeilijk over gedaan. Het was gewoon een algemeen gegeven dat ik homo was, maar ik werd er niet op afgerekend. In het begin vond ik het wel lastig om mezelf te vinden, omdat ik weinig mensen kende die mijn gevoel deelden. Ik heb me daarin wel onbegrepen en alleen gevoeld, zeker omdat ik het op dat punt nog niet aan mijn ouders had verteld.

Twee jaar na mijn Coming Out op school was ik al veel veranderd: ik was voorzitter van de GSA, had wat ervaring opgedaan in de liefde en had mezelf redelijk goed weten te positioneren op school. Natuurlijk heb ik wel geprobeerd om uit de kast te komen voor mijn ouders, maar op een of andere manier was het me nog niet gelukt. Het feit dat ik niet eerlijk was tegen mijn ouders heeft twee jaar met exponentiële groei aan me zitten te knagen. Ik ben opgegroeid met drie broers. die alledrie uitgesproken hetero waren.

Om enig misverstand te voorkomen: mijn ouders hebben van homoseksualiteit nooit een taboe gemaakt en hebben altijd hardop uitgesproken dat ze van me houden op wie ik dan ook verliefd zou worden. Ik wilde ze het alleen niet vertellen, omdat er een heel groot ding van zou worden gemaakt en daar had ik niet zo veel trek in. Mijn broers hoefden toch ook nooit te vertellen dat ze hetero waren?

Ook moest ik mezelf nog vinden en ik wilde niet uit de kast komen voordat ik alles voor mezelf op een rijtje had. Iedereen thuis had wel door dat ik anders was dan gemiddelde jongen; na een maand voetbal, waarin ik doodsangsten heb uitgestaan voor die bal die overal heen werd gezwengeld en waarin ik liever de bloemetjes plukte dan achter die stomme bal aan te hollen, gaf ik het op en focuste ik me op paardrijden. Ook hing mijn kamer vol met Ariana Grande-posters in plaats van posters van stoere monstertrucks.

Op een hete zomeravond in 2017 stond ik af te wassen met de vriendin van mijn oudste broer en natuurlijk kwamen we op de vraag of ik al een vlam had gevonden. We hebben meer dan twee uur – dit is niet overdreven – over de afwas gedaan, omdat ik om de vraag heen zat te draaien. Uiteindelijk – de afwas was eindelijk klaar – kwam het hoge woord eruit en vertelde ik mijn verhaal aan haar. Ze reageerde zo begripvol en lief en dat was voor mij genoeg om het aan de rest van mijn gezin te vertellen.

Ik wist dat er een groot ding van zou worden gemaakt als ik het thuis zou vertellen en dat is ook de reden waarom ik het zo lang verborgen heb gehouden voor mijn gezin. Toen ik de engste zin uit mijn leven over mijn tong liet glijden, volgden de reacties natuurlijk al snel.

Mijn moeder zei: “Ik heb het altijd al geweten, schat!”

Mijn vader maakte een paar slechte grappen om de spanning te breken.

Maar de mening waar ik het bangst voor was, was nog niet gekomen, totdat mijn oudste broer me een knuffel gaf en zei dat hij er altijd voor me zou zijn, wat er ook speelde. Het voelde alsof ik weer thuis kon zijn in mijn eigen huis. Er was een enorme last van mijn schouders gevallen en het voelde alsof ik mezelf kon zijn.

Het is nooit mijn intentie geweest om het expliciet aan mijn hele familie te vertellen, maar op de bruiloft van mijn ouders, nu ongeveer een jaar geleden, kreeg ik op de receptie mijn tantes, ooms, neven en nichten naar me toe die me allemaal vertelden dat ze trots op me waren en dat ik me nergens voor hoefde te schamen. Ik had geen idee waar ze het over hadden, totdat mijn tante naar me toe kwam met de vraag: “En, waar is hij, je vriendje?” Ik, die helemaal flabbergasted was, vroeg waar ze het over had.

Mijn oma, dement als ze is, heeft blijkbaar tegen mijn hele familie verteld dat ik tegen haar heb gezegd dat ik een vriendje heb en dat ze vol trots had gezegd: “Maar lieverd, dat is toch helemaal niet erg! Dat heeft Gordon ook!” Als ik van een ding in mijn leven zeker ben, is dat wel het feit dat dit nooit is gebeurd, maar ik pinkte wel een traantje weg dat ze zo trots op me was.

Ondanks het feit dat iedereen in mijn familie positief heeft gereageerd op mijn verhaal, ben ik helaas vaak genoeg geconfronteerd met het feit dat het in de buitenwereld niet zo leuk is om openlijk homo te zijn. Ik ben een tikje extravagant, expliciet en gek en dus word ik er snel uitgepikt. Zo ben ik een keer van de fiets getrapt omdat ik ‘het homootje met wijven haar’ was, kan ik niet rustig een avondje uit zonder de nodige vuile blikken te krijgen, die ook vaak genoeg komen met een duw en een tik.

Ook het uitgescholden worden op straat is mij niet vreemd. En met mij zijn er velen. Het enige wat ik kan zeggen is dat je meer waard bent dan wat ze zeggen. Dat je je niet moet laten neerhalen door die negativiteit. Dat je trots eerst bij jezelf moet zoeken en dat er mensen zijn die jouw echte waarde zien.

Ik heb misschien geen dramatisch Coming Out-verhaal, maar het is wel een periode van verandering voor mij geweest waarin ik mezelf heb moeten vinden. Ik ben nog maar 17 en natuurlijk heb ik nog steeds veel te leren en te groeien en nog steeds ben ik bezig om mezelf te vinden, maar mijn Coming Out heeft me wel geholpen om mezelf te ontwikkelen tot wie ik nu ben en ik heb geleerd dat ik trots mag zijn, dat ik ertoe doe en dat ik ook gewoon mens ben.

Helaas heeft niet iedereen dit gevoel. Ongelooflijk veel jongeren in Nederland voelen zich niet welkom om wie ze zijn. Als ik een ding heb geleerd in deze periode, is dat je je niet moet laten neerhalen door anderen en dat je je moet omringen met mensen die je accepteren voor wie je bent.

Wees niet bang om jezelf te zijn.
Wees niet bang om te groeien.
Wees niet bang om lief te hebben.
Wees trots.
X

Jesse Reemeijer

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!