Ik ben kwijt hoe vaak we verkering kregen, Bernd en ik, maar zeker minstens vijftien keer. En evenzo vaak werd hij mijn ex. Telkens als hij plechtig zwoer definitief uit mijn leven te verdwijnen, kwam hij binnen afzienbare tijd tot inkeer. Bernd was een knappe, ontwapenende en zeer aandoenlijke verschijning, maar bovenal interessant door wat ik van hem leerde. Steeds, na iedere breuk, liet ik hem weer toe in mijn bestaan, maar in groeiende mate zonder me aan hem te hechten. Dat bracht mij rust, hem bracht het waanzin.
Redactie: Rits de Wit
Illustratie: Wilbert van der Steen
Ik denk dat ik het zou kunnen checken in oude agenda’s, als ik die allemaal nog heb, van al die jaren: hoelang Bernd en ik uiteindelijk, alle stukjes bij elkaar opgeteld, samen zijn geweest. Ik kan me in ieder geval herinneren dat ik vanaf een zeker moment onze breuken en herenigingen nauwkeurig heb bijgehouden en bij de juiste datum genoteerd, om later te kunnen onderzoeken of in onze knipperlichtrelatie een bepaald ritme zat, een vaste cadans. Ik geef toe: dat is geen gedrag voor iemand die er vertrouwen in heeft dat het toch nog eens een keer wél tot in de gloria goed zal gaan.
Nee, na verloop van tijd, Bernd steeds beter kennende, wist ik telkens: dit eindigt binnenkort weer, over twee maanden, zes weken, misschien een jaar of anderhalf. We hebben één keer echt samengewoond, gedurende de derde keer dat hij bij me terug was.
“Drie keer is scheepsrecht”
schreef hij in een liefdesverklaring achter op de enveloppe waarin die dag een verjaardagkaart van mijn peettante in de bus was gevallen. Ik heb hem bewaard, die enveloppe. Bovenaan in een sjiek oude dameshandschrift de initialen en het adres van wijlen mijn tante; daaronder, in bolle pubermeisjesletters, de liefdesbrief van Bernd. Ik was dertig geworden en besloot in een opwelling dat het tijd was om écht werk van mijn relatie te maken. Nee, ik had niet verwacht dat Bernd na dik twee maanden alweer zou vertrekken en er zelfs voor zou kiezen weer bij zijn moeder te gaan wonen in plaats van bij mij. Totdat bleek dat hij in de trein verliefd was geworden op een zeventienjarige jongen aan wie hij zijn telefoonnummer had gegeven. De knul had hem werkelijk gebeld, bereid tot een date, waarna een korte maar onstuimige romance was opgebloeid. In mijn herinnering is Bernd maar vier of vijf keer voor een andere kerel bij me weggegaan. En ook eens voor een vrouw, met wie hij plotseling meende een kind te moeten maken en opvoeden, een plaatje waarin ik uiteraard niet meer paste; ik haatte immers kleine kinderen en was veel te egocentrisch om überhaupt oog te hebben voor de noden van een hulpeloos schepsel, zo redeneerde Bernd. Waarom kind en opvoeding uiteindelijk niet doorgingen weet ik niet meer precies; waarschijnlijk had Bernd te lamlendig zaad, maar het kan ook zijn dat de vrouw een baarmoederlijk probleem had, of dat haar de schellen van de ogen waren gevallen en ze, op de keper beschouwd, vreesde aan Bernd een extra kind te gaan hebben in plaats van een verantwoordelijke vaderfiguur voor haar nageslacht.
“Bernd was prompt bij de groot geschapen griezel ingetrokken”
Redder
Ik herinner me ook nog Bernds acute waan waarin hij mijn oude schoolvriend Franspeter plotseling verheerlijkte. Franspeter was een wat viezige, onwelriekende vijftiger, met bierbuik en zonder ruggengraat. Als jongeman was hij best appetijtelijk geweest, met een bos prachtig donkerbruin krulhaar, een strakke kaaklijn en een fraai paar billen, maar de voortdurende inname van alcohol en onverantwoord voedsel had de zwaartekracht een handje te veel geholpen. Daardoor was Franspeter (die voor zijn familie, buren en kroegmaten maar niet uit de kast wilde komen) als vroege veertiger al een totaal verlepte treurwilg geweest. Bernd had vaak badinerend om Franspeter gegiecheld als we hem met een karretje vol ingeblikt bier en een diepvriespizza bij Albert Heijn hadden zien lopen. Maar op een regenachtige dag bleek dat Bernd, totaal onverwacht, in de supermarkt bij de pizzadiepvries een gesprekje met Franspeter had aangeknoopt. En hem op basis daarvan van viezerik had omgedoopt tot ‘slachtoffer van zijn eigen geniale brein’. Bernd, alias Redder en Verzorger, was daarna prompt bij de smoezelige griezel ingetrokken. Ik hoorde even helemaal niets meer van Bernd. Uiteraard was hij binnen enkele weken bij me terug; vieze Franspeter, kennelijk onbehoorlijk groot geschapen, had Bernd enkele malen bruut in zijn slaap verkracht en in een mum van tijd zijn bankrekening leeggetrokken.
Zoekende
Natuurlijk was Bernd in feite hevig zoekende. Niet echt naar een nieuwe vriend, maar naar zichzelf. En dat kon ik steeds duidelijker zien. Dat hij geen betrouwbare liefdespartner was, was me sinds ons samenwoonavontuur volkomen helder. Als hij niet voor een andere kerel bij me wegging, was het wel een andere bevlieging. Twee keer vertrok hij voor een baan (en uiteraard een nieuw leven!) naar een ver buitenland, eenmaal sloot hij zich aan bij een sekteachtige groepering, enkele keren maakte hij het woedend uit omdat hij zich door mij ‘nooit serieus genomen voelde’ en op zijn veertigste verjaardag besloot hij om, plots spiritueel bevlogen, een eenzaam en celibatair leven te gaan leiden. Dit alles duurde nooit langer dan een paar dagen, weken of maanden, want hij kon niet mét, maar ook niet zonder me leven, dat laatste maakte hij zichzelf in ieder geval telkens weer wijs.
“Ik had vrede met de situatie, met iedere situatie, en Bernd vond dat verschrikkelijk”
Ik leerde het tegenovergestelde te doen: moeiteloos met én zonder hem leven. Miste ik – als hij me weer verliet – aanvankelijk steeds verschrikkelijk zijn prachtige ogen, zijn aanstekelijke lach, zijn culinaire talent, zijn idiote verhalen en in bed zijn fijne blote mannenledematen, naarmate de jaren vorderden wende ik aan zijn weggaan. Het was alsof ik het altijd in mijn achterhoofd had, zonder daar last van te hebben. Steeds beter kon ik van hem genieten als hij er was, als we het goed hadden, wetende dat het weer voorbij zou gaan zonder de garantie dat het ook weer goed zou komen. Dat moet aan mij te zien zijn geweest. Ik had vrede met de situatie, met iedere situatie. Bernd vond dat verschrikkelijk. Het feit dat ik hem niet wanhopig na ging bellen als hij was vertrokken, geen pogingen deed te weten waar hij uithing en niet vertwijfeld bij zijn moeder ging uithuilen gaven hem het gevoel dat ik niet (meer) van hem hield. Als hij weer bij me terugkwam moest ik dolgelukkig zijn en dat uitbundig tonen, wat ik niet deed omdat ik dat steeds minder voelde: ik vond het bijzonder hem weer te zien, maar het was voorspelbaar geweest, ik had het geweten; ik had me allang verzoend met zijn komen en weer gaan. Onder andere dát sloeg Bernd uiteindelijk volledig uit het lood. Hij was niet in staat zich geliefd te voelen. Met kerstavond, nu zes jaar geleden, heb ik de crisisdienst moeten bellen. Bernd is ruim een jaar opgenomen geweest.
Dankbaar
Je zult je misschien afvragen hoe het nu, op dit moment, tussen ons is. Of het uit is, en zo ja, of ik hem nu dan weer verwacht. De antwoorden zijn respectievelijk ja en nee. Bernd woont sinds een paar jaar in Parijs. Hij werkt in het restaurant van ene Kaba, van wie ik niet weet of het zijn partner is of gewoon een vriend. Sinds een dikke drie jaar leef ik samen met mijn man Josse, in wie ik een zeer betrouwbare liefdespartner heb gevonden. Toch hecht ik niet werkelijk aan hem. Ik hou van ‘m en vind het heerlijk als ik hem in de buurt heb, maar ik zou niet uit evenwicht zijn als hij me op een dag verliet. Dat is niet erg, dat voelt juist goed. Heel goed. Bernd heeft me dat geleerd. En daarvoor ben ik hem eigenlijk erg dankbaar.
Wil jij jouw verhaal over een jammerlijk mislukte relatie ook in deze rubriek? Neem contact met ons op via: gaykrantredactie@gmail.com
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
