Er is zoveel shit in de wereld, waarom dan moeilijk doen over liefde? Het viel me op dat vooral de gay scene mijn relatie met Frans veroordeelde en belachelijk maakte. Een verschil van 46 jaar is aanzienlijk, maar we waren zó dol op elkaar dat onze avontuurlijke toekomstplannen niets dan aanmoediging verdienden. In plaats daarvan ontving ik uit betrekkelijk onverwachte hoeken hoon, beledigingen en dreigementen.
Redactie: Rits de Wit
Illustratie: Wilbert van der Steen
Meteen al toen ik hem enigszins zwoegend zag joggen, in het park waar ook ik op dat moment mijn best deed wat calorieën te verbranden, vond hem prachtig. Niet wat je noemt knap, niet per se sexy, maar zeer evenwichtig en interessant, ook om te zien. En dat werd alleen maar meer naarmate ik hem beter leerde kennen. Frans was groot, breed, fors en imposant, een omvangrijke wereld op zich om te ontginnen. Ik paste minstens twee keer in zijn taille, als hij me vastgreep en naar zich toetrok was het alsof een hogere macht me verplaatste, waarop ik me (niet dat ik een keuze had) onmiddellijk overgaf; in zijn groteske omhelzing was ik volstrekt weerloos. Onze bedscènes waren pijnlijk én eindeloos avontuurlijk. Hij kon me met gemak vermorzelen onder zijn massa en overal waar ik zijn reusachtigheid op en in me voelde ervoer ik naast grote opwinding ook mijn eigen kwetsbaarheid en krapte, toch wilde ik alles met en van hem ervaren, ik had nog nooit zoiets overweldigend moois meegemaakt, ik had me nog nooit zo begeerd geweten.
“Hij was een omvangrijke wereld op zich om te ontginnen”
Geen sugardaddy
Frans was betrekkelijk beschermend en zorgzaam, maar beslist geen stereotype sugardaddy. Als iemand dat durfde te impliceren zei hij altijd: ‘Ik heb al drie kinderen van mezelf en dat is meer dan voldoende.’ En dat was waar. Zijn drie zoons, zes kleinzoons en één achterkleinzoon waren nagenoeg zonder uitzondering pittige types die Frank onophoudelijk hielpen herinneren aan zijn vroegere leven, het bestaan als verantwoordelijke (groot)-vader en hoofd van het familiebedrijf waarvan hij nog steeds geen afstand kon doen.
Ik wist tijdens onze relatie weinig van zijn rol als familieman. Ja, ik kende zijn zoons en kleinzoons bij naam, de vrouw met wie hij in scheiding lag ook, ik wist dat ze om de haverklap aan de telefoon hingen als hij zijn iPhone niet geregeld uitzette en weglegde, ik hoorde soms hoe dwingend ze waren als het om geld ging en hoe ongeïnteresseerd in zijn nieuwe leven met mij. Frans sprak nauwelijks over zijn familie en zijn business, hij luisterde vooral naar mij, bevroeg me, en kon bloemrijk vertellen over zijn gevoelens voor mij.
Mijn Frans was een slimme, gevoelige man met veel zelf- en mensenkennis. Dat had hem vermogend gemaakt, althans vanuit mijn bescheiden perspectief. Maar ook – en dat interesseerde me veel meer dan zijn geld en succes – een liefdeskandidaat van formaat. Ik voelde hoe hij steeds meer van me begon te houden, misschien nog wel intenser dan van zijn kinderen. Hij liet me duidelijk merken dat hij begreep dat een groot leeftijdsverschil, 46 jaar in ons geval, een grote ongelijkheid betekent in levensfase, in behoeftes en smaak. In het maken van mijn keuzes liet hij me volkomen vrij, als ik in het weekend feestjes had of ik wilde met mijn vrienden de hort op – wat nogal eens gebeurde – zagen we elkaar nauwelijks, soms bleef het weken bij telefoneren of skypen en hunkerde ik naar Frans’ onstuimige omhelzingen, zijn enorme handen op en tussen mijn gevoelige billen, zijn besnorde lippen op de mijne.
Frans stelde zelden eisen, behalve dat ik bij hem, in het grote bed in zijn appartement, bleef slapen als we in de avond seks hadden gehad. Hij vond niets zo erg als intiem met me zijn en vervolgens van me gescheiden worden, hij wilde met zijn armen om mijn borst in slaap kunnen vallen en ’s ochtends een licht ontbijtje voor me maken en dat op bed met me nuttigen. Als ik zó vroeg op moest dat er nog geen openbaar vervoer beschikbaar was bracht Frans me naar mijn studentenhuis, naar mijn bijbaantje in de boekwinkel of naar de universiteit waar ik bestuurskunde studeerde, wat ik maar wilde.
“Niets was zo erg als intiem met me zijn en vervolgens van me gescheiden worden”
Kwetsend
Hoe meer ik van hem ging houden, hoe meer weerstand ik ervoer vanuit mijn omgeving. Ik ging me steeds meer storen aan mijn gay-vrienden, vroeg-twintigers net als ik, die meer en vaker lacherig deden over mijn relatie met Frans. Ik raakte geïrriteerd als ze hem weer eens ‘die bejaarde’ noemden, of ‘die dikke’; ik vond het uitermate kwetsend, terwijl we als vrienden toch de gewoonte hadden om niet al te subtiel met elkaar om te springen en een grof of vals taalgebruik onder ons niet per se iets was om aanstoot aan te nemen. Toch raakte ik langzaam van hen vervreemd. Ik voelde me totaal onbegrepen, het was alsof onze werelden niet meer op elkaar pasten, alsof ze mij dwongen een keus te maken tussen hen en Frans. En hoewel ze dat nooit letterlijk zeiden koos ik toch – uiteraard voor Frans.
Op een minivakantie in Stockholm zaten we aan een klein, supergezond ontbijt toen we plotseling besloten te gaan trouwen. Frans schoof me een ter plekke gedraaide ring van servetpapier om mijn vinger, keek me diep in de ogen en zei dat het hem menens was. Ik sidderde van opwinding en geluk bij het idee echt de zijne te worden. Nog geen week later werd het me zonneklaar dat ons voornemen tot zijn familie was doorgedrongen. Via Facebook Messenger werd ik benaderd door de vrouw van de jongste zoon van Frans, die suggereerde dat ik ‘het’ had klaargespeeld; mijn poging deze oude man een poot uit te draaien leek te gaan lukken, maar ik moest de familie niet onderschatten, zij zouden mijn ware motief onthullen en me onschadelijk maken. Ik schrok me dood. Mijn eerste reactie was Frans te bellen en hem te verwittigen, maar ik deed het niet, uit schaamte. Ik voelde het bloed uit me wegtrekken toen ik een krappe week later een soortgelijke mail in mijn inbox vond. Het bericht bleek, na enig speurwerk, afkomstig van de oudste zoon van Frans, die me een ‘nare intrigant’ noemde en me regelrecht bedreigde: als ik, armetierig studentje, meende via een huwelijk het familiekapitaal te bemachtigen, dan had ik het goed mis. Hij zou me weten te vinden. Zo volgden er meer berichten uit dezelfde hoek die ik geen van alle beantwoordde. Ik vroeg me af hoe het mogelijk was dat deze boosaardige, achterdochtige, onwetende zielen konden behoren tot de cirkel van intimi van de allerliefste man ter wereld. Ik kon het hem dan ook niet zeggen, dit, ik kon hem hiermee niet confronteren, hij zou eraan kapotgaan. Ik besloot een rigoureuze beslissing te nemen.
“Als ik meende via een huwelijk het familiekapitaal te bemachtigen, dan had ik het goed mis, zeiden ze”
Bovenmenselijk
Frans reageerde opnieuw haast bovenmenselijk op mijn mededeling. Als ik er bij nader inzien toch nog niet aan toe was, wat hij zich goed kon voorstellen, ik was immers nog zo jong, moest hij dat respecteren, zei hij zacht, en me nu loslaten. Met een plotselinge brok in zijn keel vroeg hij me te beloven terug te komen als ik er klaar voor was. Dat heb ik hem beloofd, maar niet gedaan. Frans houdt me zo nu en dan via whatsapp op de hoogte van hoe het met hem gaat. Kort en bondig. En vervolgens vraagt hij dan ook altijd naar mijn leven, en voegt er steevast aan toe dat ik hem niet hoef te antwoorden als ik dat niet wil.
Het papieren ringetje uit Stockholm bewaar ik nog altijd in een leeg doosje paracetamol, zodat het niet onverhoopt kan worden platgedrukt, in het laatje van mijn nachtkastje. Terwijl ik nooit meer naar Frans terug zal gaan, biedt het me troost. En, vreemd genoeg, hoop voor de toekomst.
Wil jij jouw verhaal over een jammerlijk mislukte relatie ook in deze rubriek? Neem contact met ons op via: info@degaykrant.nl.
Rits de Wit
Rits de Wit (1965) is tekstschrijver, zorgmedewerker en gastheer op een sportschool. Hij studeerde ondermeer Jeugdwelzijnswerk en Leraar Basisonderwijs aan de Fontys Hogeschool in Eindhoven. Tientallen jaren schreef hij journalistieke bijdragen voor enkele uitgevers en wervende teksten voor (film)theaters in ondermeer Eindhoven.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
