Collega’s 

Van de meeste plekken waar ik gewerkt heb, heb ik met enkele oud-collega’s nog contact: af een toe een etentje met de oud-collega psychologie van de Hogeschool, een biertje drinken met de oud-collega van de middelbare school, een museumbezoek met een oud-collega van het adviesbureau of een kop koffie met een oud-collega van de tbs-kliniek. 

Ik vond collega’s over het algemeen altijd wel gezellig. En ik vermoed zij mij ook wel. En af en toe kon ik ze ook achter het behang plakken. En ik vermoed zij mij ook wel. Zo bubbel ik vaak over van de enthousiaste ideeën, maar heb ik aan alles wat met administratie te maken heeft een broertje dood. 

Ver voor het geautomatiseerde middelbareschoolvakcijferinvoertijdperk sprak een 4havo-mentor mij aan over de punten van het vak Frans aan haar klas. “Eh… het is allemaal nogal een beetje … eh… chaotisch,” probeerde collega Els het nog enigszins voorzichtig te brengen. 

En – ik geef het nu na zo’n 25 jaar maar gewoon eerlijk toe – op een van de halfjaarlijkse tienminutenoudergesprekken-avonden had ik – enigszins gaargekletst – om tien uur ‘s avonds nog een prima presterende leerling met de ouders besproken, om na het gesprek – waarvan de ouders geheel tevreden wegliepen – het lijstje van ouders en leerlingen erbij te pakken en erachter te komen dat de prima presterende leerling die ik besproken had niet het zoontje van de zojuist vertrokken ouders bleek te zijn, maar van het nieuwe setje ouders dat inmiddels vriendelijk lachend aan mijn bureautje aangeschoven was. 

Ach, dat waren nog eens pre-computertijdperkdagen. 

Heden ten dage heb ik als columnist van de Gaykrant collega’s die ik vrij goed van app, link, website, Facebook of Instagram ken, maar die ik één of hooguit twee keer per jaar tijdens een overlegmoment of medewerkersborreltje zie. 

Het is mooi te merken hoe de niet onaanzienlijke club van gaykrantcollega’s die heel graag met hun mooie werk door willen gaan, ook in het digitale tijdperk van minder lijfelijke nabijheid elkaar weet te vinden, weet te steunen en kan oppeppen de schouders van het regenboogoverhemd eronder te zetten als de zaken even anders lopen dan verwacht. 

De redactieappgroep is onze koffiekamer én vergaderruimte ineen. Ik vind het daar fijn vertoeven. Ik kom en ga wanneer ik maar wil. En niet langer alleen nog als ik pauze heb en binnen drie minuten nog even twee bruine boterhammen met kaas en twee koppen koffie naar binnen moet proppen. 

Ik heb nu gezellige, creatieve en doortastende collega’s die mij misschien af en toe nog wel eens achter het behang zouden willen plakken, maar die in elk geval niet meer met afgrijzen hoeven te aanschouwen hoe ik van mijn enorme administratieve chaos een iets minder grote administratieve chaos probeer te maken om deze – uiteraard op het allerlaatste moment – nog te kunnen aanleveren.