De Sifaka (een aapsoort) en ik hebben één ding gemeen. Onze zintuigen zijn fijn ontwikkeld wat maakt dat wij toch wel gevoelig kunnen zijn. Voor mij was het een mooie en ontroerende ontdekking toen ik erachter kwam dat de zintuigen verbonden zijn aan het hart en de ziel. Zintuigen maken prachtige herinneringen omdat we genieten als ze in hun zuiverheid functioneren.
Vorig jaar rond deze tijd was ik bij familie in Zweden. Als kind en puber kwam ik twee keer per jaar in Zweden en was het een tweede thuis voor mij geworden. Zomeravonden lang speelde ik buiten met vrienden en vriendinnen en knusse winterdagen beleefde ik met mijn dierbare familieleden. Vier flatgebouwen met in elk flatgebouw minimaal drie gezinnen die ik goed kende. Sociale cohesie speelt daar nog steeds een grote rol. Je zou denken dat vrijheid dan beperkt wordt, toch heb ik dat anders ervaren. Ik kende de omgeving en ging ook regelmatig alleen het bos in. Misschien zijn het ook wel de mensen die jouw je eigen keuzes lieten maken, waardoor ik mij als een vrije vogel bleef voelen. Wat mij het meest dierbaar was, was het samenzijn.
Voor de flat waar mijn opa en oma hebben gewoond, stond een bankje waar zomerslang dezelfde groep mannen altijd aan het kaarten was. Met mijn vrienden omcirkelden we het bankje en urenlang bleven we kijken naar wie de winnaar zou zijn. Een aantal jaar geleden begon mijn gevoeligheid op te komen toen ik erachter kwam dat de meeste mannen uit dat groepje zijn overleden. Vorig jaar kwam ik erachter dat het bankje ineens was weggehaald. Het leven renoveert niet alleen in materiaal maar ook in mensen. Het liefst zou ik willen zien dat de oudere generaties eeuwig blijven leven en de nieuwe generatie gezellig aansluit. Dat ook de nieuwe generatie gezegend wordt met mooie herinneringen bij dat bankje. Maar ik leerde iets wat misschien nog wel meer schoonheid heeft. De nieuwe generatie heeft de vrijheid om herinneringen te maken bij een eigen bankje die straks net zo waardevol zullen zijn.
Het leven renoveert niet alleen in materiaal maar ook in mensen.
Tegenover het bankje stond er al die jaren een grote appelboom waar kleine zure appels aan groeiden. Van die appeltjes waarbij je liters water achterover sloeg omdat je anders bang was dat je tanden uit je mond zouden vallen. Toch at je elke avond tijdens het buitenspelen één appeltje en creëerde je met vrienden een wedstrijd ‘wie het eerst de appel op had’. Middernacht sliep er af en toe een dakloze man in het bos achter de appelboom. Als kind hoopte ik dat hij nog wat appels overhield voor ons.
Al gauw had ik in de gaten dat er de hele zomer genoeg was voor iedereen. Totdat ik er vorig jaar achter kwam dat de boom is gesnoeid. De nieuwe generatie gun ik heerlijke zoete druiven. Ik denk wel eens terug aan die herinneringen die niemand mij wil ontnemen. Het fijne aan gevoelig zijn, is dat je het er laat zijn. Jouw gevoel. Zoals schrijfster Shannon L. Alder zei “Some of the most beautiful things worth having in your life come wrapped in a crown of thorns.” Nou houd ik niet zo van doorns, wel van een glazen bol.
Als beeldend-denker plaats ik in de zomer een foto van ons omringd bij het bankje. In de winter het magische sneeuw wat daar ieder jaar weer valt. Maar vooral, alle herinneringen waarvoor ik tot in de eeuwigheid dankbaar ben.
Nathalie Doganay
Nathalie Doganay is een buitenmens, gastvrij en altijd geboeid in beide kanten van een verhaal. Zij studeerde Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en werkt met ex-dak en thuislozen in Amsterdam. In februari 2020 organiseerde zij een eerste seminar en ontdekte dat zij graag voor grote groepen mensen staat. Met haar oude liefde voor Amsterdam en Haarlem geniet zij in gezelschap van vriendschap, met uitgebreid koken, heerlijk eten en magische gesprekken tot diep in de nacht.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
