Stonewall & standbeeld

Kijk, we willen allemaal dat de toekomst zo gladjes mogelijk verloopt. We voeden kinderen op en socialiseren ze opdat zij als volwassenen het liefst zo geruisloos mogelijk de maatschappij binnenglijden.

Maar hoe moeilijker de geschiedenis van het kind, hoe minder gladjes socialisatie- en inpassingsproces verlopen.

Ik heb zowel in Nederland als in Israël gesproken met erkende derde – en zelfs vierdegeneratieholocaustslachtoffers. (Achter)kleinkinderen van slachtoffers van de holocaust die door trauma’s van verleden en opvoeding hun levens niet goed op de rails krijgen.

Ik heb in Montgomery, de hoofdstad van Alabama, in zowel het ‘Legacy Museum’ als in het National Memorial for Peace and Justice met zwarte medewerkers over hun levens en hun geschiedenissen gesproken.

Ik luisterde als docent in 1997 al naar de twaalfjarige, zwarte leerling die het rond Sinterklaastijd verschrikkelijk vond om naar buiten en naar school te gaan omdat hij dan weer de eindeloze grappen en grollen over Zwarte Piet aan moest horen. Omdat hij dan weer kans liep in de supermarkt een onschuldig, wit kleutertje te horen roepen: ‘Kijk mama, Zwarte Piet.’

Ik kan voor een ander niet bepalen tot hoever de geschiedenis terug moet gaan om tot verzoening met de toekomst te komen. En een ander kan dat niet voor mij. Ik kan voor een ander niet bepalen hoe hortend en stotend het socialisatieproces en het volwassen leven hebben moeten verlopen om nog enigszins rechtop te kunnen blijven staan. Om het leven aan te kunnen. En een ander kan dat niet voor mij.

Vorig jaar werd in de LHBT+gemeenschap stilgestaan bij vijftig jaar Stonewallrellen. Het moment waarop in 1969 in New York de LHBT+beweging de constante vernederingen van de wetshandhavers zat was en voor zichzelf op durfde te komen.

Op de eerste avond van de rellen liep het geweld zo uit de hand dat er zelfs parkeermeters uit de grond getrokken werden om de politieagenten de Stonewall Inn uit te meppen.

Dagen van geweld en van vernielingen waren het gevolg.

Een hortend en stotend moment in de geschiedenis dat wij LHBT+ers nu als overwinning vieren. Als begin van de verandering. Als het einde van de onzichtbaarheid. Als het ten grave dragen van het zwijgen over discriminatie en vernedering, en als de geboorte van de strijd voor gelijkheid en van trots.

Kijk, natuurlijk willen we allemaal dat de toekomst zo gladjes mogelijk verloopt. Maar de ruwe werkelijkheid van het heden en de soms nog ruwere erfenis van de geschiedenis zijn nu eenmaal vaak veel weerbarstiger dan dat we zouden wensen.

Af en toe moet die toekomst hortend en stotend wat meer rechtgetrokken worden.

Soms gebeurt dat met de erkenning vierdegeneratieoorlogsslachtoffer te zijn.

Soms gebeurt dat met een uit de grond getrokken parkeermeter in de Stonewall Inn.

En soms met het van zijn sokkel trekken van een standbeeld.


Niet wat ik hoor kan waarheid zijn,
noch tast, noch reuk noch zicht.
De waarheid ligt in hoop en pijn;
misschien in een gedicht.

De traan die zich langs wang verplaatst
lost op in oceaan;
de liefde die door aders raast
lost op in nieuw bestaan.

Niet wat ik proef kan wijsheid zijn,
maar ziel die zachtjes brandt;
die zuurstof plukt uit hart en brein;
zich uitstrekt naar jouw hand.

Mysterieus geopenbaard
aan stof en as van mens,
wordt waarheid wijselijk verklaard
in stoffeloze wens.


Rick van der Made

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.