Groepsdenken

Wat ik het meest vervelend vind aan internet en sociale media, is dat iedereen elkaar napraat. Zelden vind je nog een originele mening. En als je die al tegenkomt, wordt deze door de meute over het hoofd gezien of weggehoond. Geridiculiseerd. Terwijl afwijkende meningen mijns inziens altijd voor de meeste vooruitgang en gesprekstof zorgen. Er is geen waarheid, behalve dan die ene die altijd in het midden ligt.

Het veralgemeniseren van groepen is probleem nummer één. Veel woordvoerders en activisten pretenderen de stem van ‘hun’ groep te zijn.

Dat zijn ze niet.

Een vriendin noemde mij vroeger de meest homofiele homofiel die zij kende, en ik snapte wat zij daarmee bedoelde. Toch is de zogenaamde homoscene niet mijn natuurlijke habitat. Integendeel.

Wat ik onder homoseksualiteit versta staat mijlenver af van hoe de homocultuur zich inmiddels ontwikkeld heeft. Voor mij staat het voor uitvergrote mannelijkheid, maar in de scene voert vrouwelijkheid vaker de boventoon. En zo overheersend dat ik mij weleens afvraag waarom sommige nichten überhaupt nicht zijn. Er zijn eenvoudigere mogelijkheden om de hele dag tussen vrouwengeklets te zitten. Er zijn spannender dingen dan openheid.

Ik heb altijd al voorvoeld dat teveel openheid tegen ons zou gaan werken. Hoe meer in het zicht, hoe meer weerstand. Het is niet voor niets dat men er ooit voor koos een subcultuur te creëeren. In die subcultuur was je tenminste veilig. Veiliger dan nu.

Tegenwoordig gaan gesprekken tussen nichten over flesjes geven, vroeger over flesjes delen. In de darkroom vooral.

Ook trouwen en kinderen krijgen vind ik stom. Niet omdat ik de wens niet begrijp, maar ik ervaar het ook wel een beetje als heterootje spelen. Een kniebuiging voor acceptatie. Het is ook niet echt creatief. Nieuwe tradities bedenken en implanteren zou zoveel leuker zijn geweest. Maar blijkbaar is ongegeneerd homozijn toch minder goed te behapstukken, dus hebben we ons stukje bij beetje aangepast aan de heteronorm. En echt geiler werd het er niet op, laten we wel zijn.
Tegenwoordig gaan gesprekken tussen nichten over flesjes geven, vroeger over flesjes delen. In de darkroom vooral. Maar ja, met zulke verhalen kun je thuis niet aankomen uiteraard.

Ben ik een bang iemand, die liever terug de kast in zou gaan? Nee. Wel ben ik realistisch genoeg om te begrijpen dat algehele acceptatie nooit onze werkelijkheid zal zijn. Politiek verschuift steeds opnieuw. Zo ben je vrij, zo zit je vast om je overtuigingen. De waan van de dag regeert. Vanuit dat oogpunt is het in-de-kast-systeem veiliger en vooral stabieler, en, maar dat is misschien mijn eigen perverse inslag: inderdaad spannender.

Kijk, dat het voor heteromannen makkelijker te behapstukken is dat zij ons kunnen aanmerken als halve vrouwen, dát snap ik. Want stel dat collega Henk de hele dag je ballen uit je broek kijkt, dan is dat mogelijkerwijs toch wat verwarrend en beangstigend. Een ‘gewone’ man die homo is, dat moeten we met ons allen niet willen, want waar ligt dan de grens? Hoe kun je dan als hetero nog excelleren in je eigen mannelijkheid?

Nee, verschil moet er zijn. Dat is overzichtelijk. En we pasten ons aan en gaven ze wat ze wilden. De vrijheid die daarmee gepaard gaat drijft feitelijk op capitulatie. Is dat wel echte vrijheid?

De LHBT+beweging heeft mij inclusief gemaakt terwijl ik veel liever exclusief ben.

De LHBT+ beweging praat mij teveel. De LHBT+beweging heeft mij inclusief gemaakt terwijl ik veel liever exclusief ben. Ik ben geen witte cismannenhater. Ook zij zijn onderdeel van onze natuurlijke kringloop. Mannelijkheid wordt dezer dagen ondermijnd en onderschat, omdat wij het in onze dagelijke omgeving niet meer nodig lijken te hebben.

Het gehele genderverhaal waar we nu met ons allen middenin zitten is ook zo raaskallerig. Iedere transseksueel zal u vertellen dat hij of zij zich al van jongs af aan het tegenovergestelde gender voelde. Ze voelden zich expliciet vrouw, of expliciet man. Dat was nu juist het probleem. Nu lijkt het alsof het ‘beste reizigers’ initiatief vanuit hen komt, maar zij willen juist als meneer of mevrouw aangesproken worden. Juist daar was het ze om te doen.

Maar woordvoerders en mensen die het weten kunnen hebben dit cadeautje van hen afgepakt en ze bovendien geframed en in een doosje gestopt. En nu begrijpt het leeuwendeel van de mensen er geen jota meer van.

Laten we niet net doen alsof gender-fluïditeit mainstream is. Het zijn de uitzonderingen op de regel. Uitzonderingen die er uiteraard net zo toe doen als Henk en Ingrid. Ze zijn er, maar staan niet voor de gehele groep.

Integendeel.

Bernard John Jansz


John Thobokholt (pseudoniem Bernard John Jansz) is schrijver, provocateur met publicaties in ‘Mens en Gevoelens, columnist tijdschrift voor verzorgenden. Persoonlijk begeleider en teamleider verstandelijk beperkten.

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

3 thoughts on “Groepsdenken

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.