Door de coronacrisis is een groot deel van de samenleving stil komen te liggen. Een hoop zaken zijn geannuleerd of vertraagd. Juist nu er eindelijk stilte is, zie ik om mij heen nieuwe ideeën ontstaan. Als laatbloeier klinkt mij dat als muziek in de oren.
Ik ben een ‘zelf gediagnostiseerde’ laatbloeier: een aantal grote mijlpalen in mijn leven heb ik net iets later afgevinkt dan anderen. Waarom ‘gediagnostiseerd’ als het geen ziekte is, hoor ik je denken? Nou, het langer doen over dingen wordt vaak genoeg gezien als een soort beperking. Het lijkt allemaal al lang geleden, maar voordat alles abrupt tot stilstand kwam, was er al een tijdje een ratrace aan de gang. Niet overal natuurlijk, maar gezien ik student ben geweest, weet ik in ieder geval dat de druk op jonge mensen tot vlak voor de coronacrisis enorm was.
Zeker sinds de afschaffing van de basisbeurs, wordt van jongeren namelijk verwacht dat ze optimaal presteren en vooral: zo snel mogelijk. Toen ik aan mijn hbo-opleiding begon, had iedereen ongeveer hetzelfde plan: binnen vier jaar zonder enige vertraging afstuderen met hoge cijfers en tegelijkertijd alles meepakken wat het studentenleven te bieden had. Op het moment dat ons eerste college van start ging, begon de klok eigenlijk al te tikken.
Het nadeel van een ratrace is dat zodra je een paar misstappen achter elkaar zit, je meteen een heel stuk achterop raakt. Tijd voor het op een rijtje zetten van dingen is er eigenlijk niet, net als voor even stilstaan om keuzes te overdenken. Mijn vrienden en oud-studiegenoten propten tot die eerste belangrijke persconferentie hun wekelijkse schema’s vol met studie-uren, bijbaantjes, commissiewerk, sporten en drankjes met de hele wereld. Ik was ondertussen al een tijdje ‘uitgevallen’.
Ik had eindelijk tijd om me volledig ergens in te verdiepen of om iets een dagje langer te laten liggen.
In het begin voelde het ook alsof ik uit de race lag. Al begon ik na een tijdje, waarschijnlijk omdat ik al vaker langer over dingen heb gedaan, de rust opnieuw te waarderen. Toen voor iedereen de tentamenweken begonnen, zat ik nog op mijn gemak in de achtertuin een boek te lezen omdat ik mijn doel voor die dag, het werken aan mijn wiskundecursus om toegelaten te worden tot de universiteit, vaak voor 12 uur ‘s middags al had bereikt. Ik had eindelijk tijd om me volledig ergens in te verdiepen of om iets een dagje langer te laten liggen. Tijd om gezonder te kunnen eten, van de zon te genieten, lange avonden te kunnen dineren met de mensen waar ik om geef.
Op dit moment ben ik niet meer de enige die in een langzamer tempo dingen doet. Veel mensen lopen nu studievertraging op, kunnen pas later afstuderen of nog even niet aan een stage beginnen. Nu duidelijk is dat dit ook nog een tijdje zo zal blijven, begint mijn omgeving de filosofie te omarmen die ik als laatbloeier al langer toepas in mijn leven: de gedachte dat snelheid niet altijd het belangrijkste is. Een commissiegenootje van me heeft nu ze niet meer kan afstuderen in het buitenland, besloten om in het bestuur van mijn vereniging te gaan om iets te betekenen voor de vereniging. Een ander is een gezonder dagritme aan het opbouwen, weer een ander gebruikt deze tijd om een ongepland tussenjaar in te lassen om na te kunnen denken over haar master. Studentenpsychologen zien zelfs dat doordat de sociale druk ontbreekt om eindeloos feestjes en borrels af te gaan, sommige studenten echt tot rust komen. De eerstejaars die ik help met zijn programmeeropdrachten, kan eindelijk ademhalen nu het bindend studieadvies dit jaar is afgeschaft.
Door deze pandemie is onze wedstrijd tot stilstand gekomen. Niet alleen in Nederland, maar overal ter wereld. De druk kan voor een hoop jonge mensen voor het eerst in lange tijd van de ketel. Een heel waardevol iets wat, naar mijn mening, niet gebeurd zou zijn als we met zijn allen door blijven waren rennen. Ik wil natuurlijk niet idealiseren: online onderwijs is ook niet ideaal, maar een beetje minder druk wel.
Er is niets mis met stilte.
Laten we dit alsjeblieft vasthouden, is mijn boodschap. Waarom zouden we zodra alle beperkingen voorbij zijn, meteen weer het startschot laten klinken? Er is niets mis met stilte. Op een ‘normale’ manier studeren zit er echt nog even niet in en misschien is dat maar goed ook. We hebben nu de tijd en de ruimte om allemaal een stapje terug te nemen.
Juist als je langzamer gaat rennen, zie je namelijk wat voor mooie bloemen langs de weg staan.
Pepijn Stoop
Pepijn Stoop is tekstschrijver, zo nu en dan docent en student bio-informatica. Noemt zichzelf queer en heeft daar, op gezette ‘spuimomenten’ iets over te zeggen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
