Voor mijn gevoel – ik heb geen tijd gehad gedegen bronnenonderzoek te doen – valt er in dit land een relatie te leggen tussen de vrouwenemancipatie en de emancipatie van de LHBT+beweging. Met meer invloed van de vrouw, nam de invloed van de (hetero)man af, wat voor de acceptatie van de LHBT+er gunstig geweest moet zijn. Immers, wat beide bewegingen gemeen hebben, is hun afwijzing van machismo.
Ik heb zelf van kinds af aan al een gloeiende hekel aan machogedrag, dus vanaf het moment dat ik mocht stemmen, heb ik altijd op een (gekleurde) vrouw of op een (gekleurde) LHBT+er gestemd. Wiegel en Den Uijl waren in die jaren dan wel politieke opponenten, voor mij waren ze toch een beetje van het zelfde laken een pak. Gelukkig is door de jaren heen het aantal mensen waaruit ik elke vier jaar kan kiezen groter geworden.
Ik voel me nu eenmaal prettiger bij het idee dat het bestuur van mijn gemeente, van mijn provincie of van mijn land (enigszins) een afspiegeling van de maatschappij probeert te zijn.
Ik vind het een geruststellende gedachte dat er meer vrouwen en LHBT+ers op belangrijke posten en aan de macht komen.
Ik vind het een hoopvol streven machismo aan te kunnen pakken.
Net als Saïd is George Floyd het slachtoffer geworden van kortzichtigheid. Van intolerantie. Van institutionele, mannelijke, hetero-normativiteit. Van institutioneel racisme. Van uit de hand gelopen machogedrag.
Twee weken geleden kwamen we samen bij het homomonument om Saïd te gedenken. Met anderhalve meter afstand. Zonder Femke Halsema.
Gisteren was er de demonstratie op de Dam om George Floyd te gedenken. Zonder anderhalve meter afstand. Met Femke Halsema.
Ik weet niet hoe het verdergaat met de burgemeester van Amsterdam. Ik weet niet of zij aftreedt, af zou moeten treden of aan zou moeten blijven.
Er zijn wellicht inschattingsfouten gemaakt. Er is wellicht niet adequaat genoeg gereageerd. En na afloop zeggen dat het recht van demonstratie een heel groot recht is, is – vergeleken bij de tranen van mijn vriendin die haar moeder in het verpleeghuis niet mocht bezoeken – wel een beetje wrang.
Aan de andere kant: nu olie op het vuur gooien door deze demonstratie op het laatst te verbieden of door deze uiteen te jagen zou wellicht nóg vele malen roekelozer zijn geweest.
Ik weet dat de intenties van Halsema goed zijn, zowel naar de Amsterdamse LHBT+ beweging als naar gekleurde stadsgenoten toe.
Of u Halsema nu wel of niet mag, of u haar beleid toejuicht of afkeurt, of u haar beslissingen omtrent de demonstratie gisteren begrijpt of verwerpt, mocht de burgemeester (vrijwillig of gedwongen) opstappen, dan zou dat wat mij betreft niet alleen een tik voor de emancipatie van de vrouw, maar tevens een flinke tik voor de algehele evrouwcipatie van de maatschappij betekenen.
In dat geval moet Amsterdam – na een interim burgervaderschap van Johan Remkes – op zoek naar een nieuwe burgemeester.
Laat dan de nieuwe burgemeester van Amsterdam meteen ook maar een zwarte, lesbische, ongelovige, half-joodse, kwart-islamitische en kwart-christelijke transgendervrouw zijn, die voor alles staat waartegen elke vorm van machismo vecht.
Rick van der Made
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
