Gisteren schoof ik aan bij de bestuursvergadering van Pink Marrakech, de Nederlands-Marokkaanse LHBT+organisatie wier missie het is vooroordelen te bestrijden, LHBT+ binnen de (Marokkaanse) moslimgemeenschap bespreekbaar te maken, en voor (moslim) LHBT+ers een leefbare omgeving en acceptatie binnen de (eigen) cultuur te maken.
Naar aanleiding van de dood van Saïd gingen de verhalen aan tafel al snel over pesten en gepest worden: thuis, in de buurt, op school.
Terwijl ik naar de verhalen luisterde, dacht ik aan een zin uit een van de interviews die Saïd gegeven had, en die me altijd is bijgebleven: dat hij op de basisschool helemaal nooit, en op de middelbare school amper iets over homoseksualiteit of over LHBT+ had vernomen.
Dat had ik ook niet.
Maar ik was twintig jaar ouder.
Ik vond het haast onvoorstelbaar te moeten constateren dat in twintig jaar tijd – juist in een periode dat zoveel tweede- en derdegeneratiemigrantenkinderen hun weg naar basis- en middelbare scholen vonden – er op het gebied van LHBT+ educatie helemaal niets was gedaan.
Toen ik zelf les gaf – zowel op middelbare scholen als op een HBO-opleiding – waren scholen, opleidingen en besturen bolwerken van hoogopgeleide, autochtone, heteroseksuele volwassenen, en ik vermoed dat dat voor het merendeel daarvan nu nog steeds geldt.
Terwijl ik zelf toen ik studeerde in de studieboeken las dat een school voor wat betreft leerlingen een ‘maatschappij in het klein’ dient te zijn. =
Een ‘coming-outdag’ vieren op school is uiteraard mooi, maar er moet meer gebeuren dan ‘zo nu en dan’ aandacht besteden aan LHBT+ers.
Wij zijn inmiddels een vast en niet weg te denken onderdeel van de maatschappij geworden. Een onderdeel dat verankering in het gehele onderwijs verdient én behoeft.
Zolang onderwijsmethoden het verborgen curriculum van ‘man-vrouw-twee kinderen en een hond’ blijven produceren, zolang er voor de klas en in besturen voor de overgrote meerderheid blanke en heteroseksuele rolmodellen staan, zolang er geen Marokkaanse conrectoren of rectoren opstaan die islamofobie én homofobie bij leerlingen bestrijden, zolang er in kinderopvang en in klaslokaal geen twee Barbies of twee Kens hand in hand naast elkaar mogen liggen (met wat mij betreft daarnaast Barbies met een hoofddoek en een djellaba), zolang er schoolbesturen bestaan die in kunnen stemmen met een Nashvilleverklaring of met een lesmethode waarin opgeroepen wordt homo’s te straffen en zelfs te doden, is de LHBT+ emancipatie niet voltooid.
Ik heb als autochtone, hoogopgeleide, homoseksuele jongere mijn weg door diverse scholen en opleidingen redelijk gemakkelijk kunnen vinden.
Zonder grote blokkades op mijn pad.
Zonder uitsluiting.
Zonder pesterijen.
Dat pad moet elk kind in dit land kunnen bewandelen.
Of het kind nu Kim of Malika heet.
Paul of Mohammed.
Khadisha of Saïd.
Een pad dat loopt langs volledige acceptatie.
En in volledige en dagelijkse zichtbaarheid.
Rick van der Made
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
