Vorig jaar keerde oud-rechter en advocaat Boris O. Dittrich (64) na jaren te zijn weggeweest terug in de Nederlandse politiek. Nu als Eerste Kamerlid voor D66. Daarnaast schrijft hij detectives waarvan W.O.L.F in 2016 werd verkozen tot beste Nederlandse thriller. Aan de vooravond van de publicatie van zijn nieuwste roman spreekt de Gaykrant met hem. “De seks-scenes heb ik smaakvol beschreven.” zegt hij lachend.
Tekst: Paul Hofman
Het moet een vreemde ervaring voor hem zijn. Anders is het altijd een vrolijke bijeenkomst als hij zijn nieuwste boek het licht laat zien maar nu een online boekpresentatie met gasten die via het beeldscherm ‘ingezoomd’ aanwezig zijn. Vandaag heeft hij het eerste exemplaar overhandigd aan fotograaf Erwin Olaf.
Anders
Wat inspireerde jou om Terug naar Tarvod te schrijven? Het verhaal van Roman Ronnes vormde genoeg stof voor een nieuw boek maar op een heel andere manier dan je van te voren had vermoed. Kun je dat toelichten?
“Terug naar Tarvod is een liefdesverhaal tussen twee jongens. Het is een coming of age roman. Ik beschrijf gevoelens van verliefdheid, eenzaamheid, twijfel, schuldgevoel, brandend verlangen bij de hoofdpersoon, een jongen van negentien jaar. Hij is Nederlander en gaat als vrijwilliger in een kibboets in Israel werken in de zomer van 1977. Een kibboets is een soort commune waar mannen en vrouwen gelijk behandeld worden, waar kinderen niet bij de ouders thuis, maar in kinderhuizen worden grootgebracht met bezoekrecht van de ouders. De meeste inwoners werkten op het land en in de boomgaarden. In Tarvod woonden zo’n 200 mensen. Allemaal idealistisch bedoeld, maar in de praktijk pakte het heel anders uit. In zo’n kleine gemeenschap waar iedereen formeel gelijk is, gaan sommige mensen toch de macht grijpen, je hebt meelopers en mensen die de boel saboteren of depressief raken. In deze setting speelt het liefdesverhaal zich af. Dat is dus iets heel anders dan mijn vorige boeken, thrillers, waar het meer gaat over wie de moord heeft gepleegd en waarom. Het tweede deel van het boek speelt zich veertig jaar later af in Amsterdam en Tel Aviv, net nadat Duncan Laurence daar het Eurovisie Songfestival heeft gewonnen.
Hunkering
Als je een boek schrijft zit er (bijna) altijd een LHBT-personage in. Schrijver Max van Olden en vele anderen doen dat bewust niet. Waarom is dit voor jou belangrijk?
“Toen ik jong was, las ik veel. Ik hunkerde ernaar om me in een boek te kunnen identificeren met een leuke homo die goed in het leven stond, zelfverzekerd was en succesvol. Maar in de meeste boeken waar een homo in voor kwam, was hij labiel, depressief, een seriemoordenaar of verwijfd en karikaturaal. Nu ik zelf boeken schrijf, creëer ik LHBT-personages die ik vroeger in de literatuur heb gemist. Ik schrijf ze zelf en hoop dat mensen ervan genieten en er inspiratie uit putten.”
“Ik schep LHBT-personages in mijn boeken die ik vroeger zelf gemist heb”
Smaakvolle seks
Als we hem vragen wat zijn nieuwste boek zo bijzonder maakt, hoeft hij niet lang na te denken.
“Het is aan de lezer om uit te maken of het zo bijzonder is. Voor mij voelt het goed, de twee jongens in het boek passen goed bij elkaar, hun liefde en de gevoelens die ze bij elkaar losmaken, zijn universeel. Veel mensen kunnen zich er denk ik in verplaatsen. Ik heb ook seksscenes beschreven en hoop dat ik dat smaakvol te hebben gedaan.”
Strafrechtelijk
De dood van hoofdpersoon Roman Ronnes is met raadsels omgeven. Juridisch ben je niet over één nacht ijs gegaan. Je wilde niemand in de strafrechtelijke problemen brengen. Het andere hoofdpersonage Noah Lauder, is akkoord gegaan met de publicatie van dit boek. Waarom ben je zo voorzichtig te werk gegaan?
“Aan het eind van het boek wordt de ware toedracht ontrafeld. Is er een strafbaar feit gepleegd? Geen spoiler hier, ik ga dus niet verklappen hoe het afloopt. Maar één ding wilde ik niet: dat het verhaal tot vervolging van Noah, leidt. Daarom heb ik hetgeen er gebeurd is, met een advocaat besproken en op een bepaalde manier opgeschreven. En net als in Amerikaanse films zeg ik dat elke overeenkomst met bestaande personen volstrekt onbedoeld en toevallig is en dat het hele boek, inclusief het voorwoord, fictie is.”
Dader
Staat de dader voor jou meteen vast of ontwikkelt deze zich dit gedurende het schrijfproces?
“In ‘Terug naar Tarvod’ stonden de gebeurtenissen in het verhaal voor mij vanaf het begin vast en wist ik ook hoe het zou eindigen, maar in mijn thrillers liet ik voor mezelf altijd open wie de dader was en al schrijvend ontrolde het verhaal zich dan en koos ik uit de verschillende verdachte kandidaten de moordenaar uit. Het was een soort organisch proces, waarbij de uitkomst mij soms ook verraste. Het plot van een boek moet deugdelijk in elkaar zitten en mag geen losse eindjes hebben. Dat is wel eens een heel gepuzzel geweest, maar bij ‘Terug naar Tarvod’ ging het vanzelf.”
Onbevangen
In hoeverre bevat Terug naar Tarvod autobiografische elementen?
“Ik heb zelf in 1977 ruim drie maanden in kibboets Tarvod gewerkt. Er zitten elementen van mezelf in de hoofdpersoon. Veel van de gebeurtenissen in het boek heb ik zelf min of meer meegemaakt. In elk geval werd ik erdoor geïnspireerd. Toch vind ik het als schrijver bezwaarlijk om aan te geven wat echt is gebeurd en wat aan mijn fantasie is ontsproten. Het boek is een roman en ik wil dat mensen het onbevangen kunnen lezen. Het verhaal moet de lezer op sleeptouw nemen.”
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
