“Het moet horror voor je ex zijn dat je haar hebt verlaten omdat je homo bent en op mannen valt.” Aldus een vage kennis begaan met het lot van mijn ex-vrouw. Ze vraagt naar mijn relatie tijdens een online borrel. Ik versteen even. Moet ik mijzelf gaan uitleggen? Of haar maar laten denken? Er gaat achter deze zin iets schuil. Namelijk dat zij in tegenstelling tot ik beter weet wie ik ben en hoe ik mij moet noemen. En hoe ik mij had moeten noemen.
“Ik weet wel dat jij de hele tijd bezig was met mannen toen je nog samen was”, vervolgt zij zonder blikken of blozen.
Alsof zij wist waar ik mee bezig was in mijn relatie. Ze weet niet alleen wie ik ben maar ook wist ze mij te vertellen wat ik deed. Ik probeer duidelijk te maken dat wij gelukkig met elkaar waren en dat ik een ding nooit heb gedaan: tegen haar en mijzelf liegen of mijzelf voor de gek houden.
“Ik wist al veel langer dat het niet goed zat tussen jullie. Al heel lang.”
De drank doet zijn werk en ik word giftig. Zij is de zoveelste uit mijn familie- en vriendenkring die met wijsheid achteraf komt. Ik probeer het netjes te houden. Ik vertel dat ik soms wens dat ik kon zeggen dat het allang niet meer goed zat. Dat ik soms wenste dat ik tegen mijzelf loog. Dat ik stiekem homo ben. Dan kunnen anderen beter begrijpen waarom ik nu liever een man in mijn leven wens.
Ik vraag me af waarom het zo moeilijk te begrijpen is dat in elk geval mijn seksualiteit veranderlijk is.
Ik heb zin om haar de les te lezen. Dat het ongepast is om je zomaar, ongevraagd over iemand uit te spreken op deze manier. Ik wil haar een lecture over de fluïditeit van seksuele en emotionele aantrekking geven. Dat ik echt geen nee tegen een vrouw, of welke gender dan ook zeg als ik verliefd op diegene word.
Inmiddels lig ik in bed en overpeins het gesprek nog eens. Ik probeer mijn gedachten te ordenen. Ik schrijf die in steekwoorden op in mijn notitieboekje. Ik vraag me af waarom het zo moeilijk te begrijpen is dat in elk geval mijn seksualiteit veranderlijk is. Misschien keer ik terug naar de vrouwenliefde. Ik heb geen enkele zin om vast te leggen op het label homo omdat ik mezelf daarmee vastzet. Zo simpel zit het bij mij niet in elkaar.
Ik val bijna in slaap. Onrustig. Mensen uit mijn omgeving denken mij te moeten kwalificeren op hun manier en daarmee proberen zij mij voor te schrijven hoe ik mij moet voelen. Mijn gevoelens, gedrag en zelfbenoeming zijn hun bezit en nodigt klaarblijkelijk uit tot het geven een mening gestoeld op de monoseksuele norm (of homo of hetero) waaraan ik niet kan voldoen. Een familielid zei zelfs: “Als je als puber mij dit soort overwegingen had verteld dan had ik je als verward gezien en gedacht: dit komt wel goed. Maar nu, je bent volwassen en je meent alles serieus en je hebt kinderen. Weet je zeker dat het een verstandig besluit is om te scheiden omdat je nu liever een man wilt? Misschien bedenk je je later.”
In mijn ideale wereld moedigen anderen mij aan om mijn verlangens verder te ontdekken en maakt het niet uit op wie ik in deze fase van mijn leven val.
Ik ben verward, homo en anderen kennen mijzelf, mijn gedrag en mijn relatie beter dan ikzelf doe. Waarom? Ik val in slaap met een gedachte. In mijn ideale wereld moedigen anderen mij aan om mijn verlangens verder te ontdekken en maakt het niet uit op wie ik in deze fase van mijn leven val. Dat is misschien morgen of over een jaar anders. Waarom, vraag ik mezelf nog een keer af? Omdat van meer dan een gender houden anderen uitnodigt hun seksualiteit en emoties te verkennen op een manier die zij nog niet kennen. Van meer dan een gender houden is de deur openen naar seksuele vrijheid die zich aan die of/of opvatting onttrekt. Maak mij en daarmee ook jezelf vrij: weg met de dictatuur van monoseksualiteit!
Joshua Zandberg
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Mono-dictator ”