Slachtoffer metromishandeling Amsterdam Duivendrecht: “Ik ben doodsbang”

Op klaarlichte dag wordt twee weken geleden de 31-jarige trans vrouw Ireen* in een Amsterdams metrostel door drie jongens van rond de twintig mishandeld. Het is de zoveelste keer in korte tijd dat een LHBT-er slachtoffer van geweld wordt. Extra wrang is dat zij in 2015 haar vaderland ontvluchtte voor oorlogsgeweld en discriminatie. Iets wat ze hoopte in ons land voor altijd achter zich te laten. Maar voor die vrijheid betaalt ze een hoge prijs. Gaykrant spreekt met het slachtoffer: “Het is niet de eerste keer dat het gebeurde.”

Tekst: Paul Hofman

Telefoonnummer

Het gaat nog steeds niet goed. “Ik kan niet goed slapen na wat er gebeurd is.” Terugkijken op die zaterdagmiddag is voor Ireen niet makkelijk. Wat gebeurde er? “Ik was op het Amsterdamse metrostation Duivendrecht waar ik wachtte op de metro. Drie jongens kwamen naar me toe. Ik schat dat ze in hun twintiger jaren waren. Een van hen vroeg mijn telefoonnummer. Ik vroeg hem wat hij wilde.”

Trans

“Dus toen ik sprak, wist hij dat ik trans was. Hij vroeg me in het Nederlands, ben je een man? Ja, antwoordde ik en vervolgens vroeg ik wat hij wilde. Toen begon hij me te vervloeken: “fucking homo, fucking trans”. Ik liep vervolgens weg. Wel nam ik nog een foto van hen omdat ik bang was. Een van hen liep naar me toe en vroeg me om de foto te verwijderen; toen de metro kwam, duwde
hij me tegen de metro en eiste me hem mijn telefoon te geven. Ik sprong snel in de metro. Dus gingen ze achter me aan.”

“Toen begon hij me te vervloeken: ‘fucking homo, fucking trans'”.

SOS-knop

Zachtjes: “Ik liep ik in de metro naar mensen toe zodat deze mij konden omringen. Toen vroeg ik me af of ze de metro moesten nemen of dat ze me volgden. De volgende metrohalte stapte ik uit en zij ook. Dus ging ik de metro weer in en de drie jongens stapten ook weer in. Toen wist ik zeker dat ze me volgden. Ik heb geprobeerd om via de SOS-knop te bellen, maar niemand reageerde.”

In het metrostel zit ook een medewerker van het GVB (Gemeentelijk Vervoerbedrijf van Amsterdam) iets dat zowel Ireen als de daders later vernemen. “Plotseling liep er iemand naar me toe, in het oranje uniform, en hij vertelde me dat hij de politie belde. Hij vroeg me welke metrohalte ik nam zodat de politie daar kan wachten. Ik heb hem laten zien waar ik precies heen ging.” Het was een aantal haltes verder. “Toen we daar aankwamen, bleven de deuren dicht omdat de bestuurder ervan wist. De deuren bleven dicht tot de politie arriveerde. Daar nam de politie me mee naar een kamer in het metrostation en vroeg me om hen te vertellen wie de drie mannen waren. De politie vroeg me om de jongens aan te wijzen. Toen arresteerde de politie hen en nam ze mee naar het politiebureau.”

“Een van de daders van die eerste keer werd veroordeeld tot het schoonmaken van de straten van Amsterdam voor een paar uur.”

Aanklacht

Ze vervolgt: “Ook de politie vroeg me mee te gaan naar het bureau. Ik vertelde de agenten daar dat ik niet geen aanklacht wilde indienen want het was niet de eerste keer was dat dit mij overkwam. Het gebeurde eerder, maar er is toen niets gebeurd na mijn aanklacht.”

Twee keer eerder gebeurde het dus, een keer in een kledingwinkel en een keer op het Amsterdamse Centraal Station. Je aarzelde nu weer een klacht in te dienen. Waarom?

“Elke keer heb ik een klacht ingediend,  maar er gebeurde niets. Een van de daders van die eerste keer werd veroordeeld tot het schoonmaken van de straten van Amsterdam voor een paar uur. Dus, de belangrijkste reden is dat ze niet krijgen wat ze verdienen. Dus, waarom dan een klacht indienen?”

Niets meer gehoord

Zuchtend: “In eerste instantie wilde ik dus geen aangifte doen. Ik vond het ook niet leuk dat ik in de politieauto moest zitten. Maar de agenten behandelden me netjes. Op het politiebureau belde ik Roze in Blauw (politiewerkgroep die zich bezighoudt met bestrijding van LHBT-geweld en met de ondersteuning van slachtoffers, PH). Zij vroegen me of alles in orde was en of ik me goed voelde. Kort na dat telefoontje ging ik weg.”

Terugkijkend: “De politie nam de zaak serieus. De politie heeft de drie jongeren in de boeien geslagen en gearresteerd. Na twee dagen belde iemand van Roze in Blauw mij op en stond erop dat ik een klacht kwam indienen. Dus ik heb toch een klacht ingediend. Sindsdien heb ik niets meer van hen gehoord.”

“Als ze ons niet willen erkennen, kunnen ze beter teruggaan naar hun land, waar dat ook is.”

Veiligheid

Wat zij de daders zou willen zeggen? “Ik vraag ze alleen om mij en de hele LHBT+-gemeenschap te respecteren. En als ze ons niet willen erkennen, kunnen ze beter teruggaan naar hun land, waar dat ook is. Ik ben hier alleen naar toe gekomen om veilig te leven. In mijn land van herkomst had ik alles wat ik nodig had, behalve veiligheid én respect voor mijn identiteit als trans. In Nederland heb ik niets nodig, alleen veiligheid.”

*Op uitdrukkelijk verzoek van het slachtoffer gebruikt de Gaykrant een pseudoniem. Haar naam is bekend bij de redactie.

Ook gepest, bespuugd, bedreigd of mishandeld? Neem dan direct contact op met de politie. Wilt u iemand van Roze in Blauw spreken? Bel 088-1691234 of mail naar rozeinblauw@politie.nl. Bel bij spoed 112.

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!