Op 1 mei 2020 staan Nederland en de wereld een beetje op de kop. De strijd om het coronavirus legt meer open maatschappijzenuwen bloot dan leed in lijkenhuizen, ziekenhuizen en verzorgingshuizen alleen.
Zo moeten volgens de werkgeversorganisaties bij de komende cao-onderhandelingen de vaak (jarenlang) onderbetaalde en overwerkte zorgmedewerkers en onderwijskrachten ‘ruimhartig’ benaderd worden.
Vakkenvullers, vrachtwagenchauffeurs, vuilnismannen, schoonmakers. Mensen in beroepen waar nooit écht naar omgekeken werd, worden plotseling beschouwd als de helden van de maatschappij.
De koning bezoekt een woonzorglocatie. De koningin rept zich naar een transportbedrijf. En Rutte gaat maar eens even langs bij de afvalverwerking.
Rutte – die in mijn ogen verder een prima premier en coronacrisismanager is – is van de VVD. De partij die al jaren op rij de grootste van dit land is. De partij die in het Nederlandse politieke spectrum misschien wel het verst verwijderd staat van alles wat met socialisme te maken heeft: staatssteun, uitkeringen, overheidsbemoeienis en dag van de arbeid.
Ik ben werkgever.
Door het vermaledijde virus zijn de deuren van het Amsterdamse ‘gayfriendly’ hotelbedrijf van mij en mijn compagnon al weer een tijd gesloten, en heb ook ik mijn bedrijf aangemeld voor allerlei soorten steunmaatregelen. Van deeltijd-ww voor de werknemers tot overbruggingskredieten om lopende rekeningen en schulden te kunnen voldoen.
Mijn compagnon en ik hebben altijd geprobeerd op nuchtere doch inlevende wijze ons bedrijf gezond te houden.
Dat gezond houden van het bedrijf begint bij de goede gezondheid van onze werknemers. Daar moest en moet zo goed mogelijk in geïnvesteerd worden. En dan maakt het ons als werkgevers niets uit of dat de eerste arbeidsvoorwaarden betreft of een uitgebreid gesprek over het geestelijk welzijn van de werknemer.
Om het -direct na de sluiting van het bedrijf – met de woorden van mijn compagnon te zeggen: ‘Het geeft niet als wijzelf maandenlang droog brood moeten eten, zolang onze medewerkers het naar omstandigheden maar goed genoeg hebben.’
Tijdschrijven, spyware installeren, korten, dreigen, straffen, wantrouwen, werknemertje pesten: als werkgever geloof ik daar niet in. Ik geloof niet in ‘geven en nemen’. Ik denk dat wij als werkgevers vooral veel moeten geven en dat wij daarna meer dan genoeg van onze medewerkers terugkrijgen.
Zo slaapt een van onze receptionisten al sinds de sluiting van het hotel – zonder extra bezoldiging – in ons lege bedrijf omdat de bedrijfskat anders zo lang alleen is.
Duizenden bedrijven in Nederland hebben – net als wij – inmiddels steun aangevraagd. Zelfs boegbeelden van de vrijemarkteconomie als Booking, Hunkemöller en KLM.
Nu heb ik geen 4,9 miljard dollar winst gemaakt, ben ik geen onderdeel van een keten die 159 miljoen aan dividend kan uitkeren en heb ik geen postbus op de Kaaimaneilanden waardoor ik gewoon netjes (en overigens volkomen terecht) mijn belastingen in Nederland afdraag.
Ja. Ik ben werkgever. Maar ik ben niet de CEO van Disney die 100.000 werknemers ontslaat, vervolgens 1,5 miljard aan dividend aan aandeelhouders uitkeert en zichzelf een bonus toekent van 300 procent van zijn jaarsalaris.
1 mei 2020.
Dag van de Arbeid.
De dag waarop ‘rode’ PvdA-er Van Rijn weer aan het werk gaat voor het liberaal-christelijke kabinet waar zijn eigen partij geen deel van uitmaakt.
Dag waarop zo’n beetje heel het land aan het infuus van de overheid ligt.
Dag waarop aandeelhouders bij de minister van Sociale Zaken hun hand ophouden.
De dag waarop we plotseling wél trots zijn op vakkenvuller, vuilnisman, vrachtwagenchauffeur, schoonmaker, onderwijzer en verpleegkundige.
De dag waarop liberaal-kapitalistisch Nederland definitief en collectief het socialisme liefdevol omarmt.
De dag waarop werkgevend Nederland de Dag van de Arbeid leert vieren.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
