Ik ben Noah (20) en sinds 2017 ben ik uit de kast als transman. Mijn coming-out bestaat uit twee verschillende delen. In de brugklas merkte ik dat ik gevoelens kreeg voor vrouwen. Ik kwam, toen nog als meisje, door middel van een brief aan mijn klasgenoten uit de kast. Een hele uitdaging voor iemand die nog maar net in de brugklas zat, maar ineens was het op school ‘gewoon oké’ om op hetzelfde geslacht te vallen.
Mijn omgeving keek niet gek op. Ze zagen eigenlijk ook niet voor zich dat ik thuis zou komen met een vriend. Ik was een judotalentje en voetbalde graag. Dat deed ik bijna 7 dagen per week en ik zag daar zelfs mijn toekomst in. Totdat ik meerdere zware blessures kreeg en meerdere operaties onderging. Ik moest opnieuw leren lopen. Door omstandigheden belandde ik ook nog in de GGZ, voor onder andere ADHD. Ik ging aan mezelf werken, wilde fysiek en mentaal beter worden. Het liefst wilde ik mezelf weer zijn… Maar wie of wat mezelf zijn was?
“Ik merkte dat ik gevoelens had, die ik onderdrukte. Ik voelde me al heel lang meer man, dan vrouw.”
In de knoop
Ik ging naar het mbo, maar ik zat nog steeds in de knoop met mezelf. Ik werd opgenomen in de GGZ en er bleef eigenlijk maar één vraag in mijn hoofd rondspoken: waarom blijf ik zo ongelukkig ondanks alles? Het antwoord vond ik in 2017. Door mijn opname en mijn opleiding Sociaal Cultureel Werk werd ik enorm met mezelf geconfronteerd. Ik merkte dat ik gevoelens had, die ik onderdrukte. Ik voelde me al heel lang meer man, dan vrouw. Alles viel op z’n plek en ineens begreep ik alles. Ik zei zelf bijvoorbeeld altijd: ik val op vrouwen, omdat ik me niet lesbisch voelde.
In 2017 had ik de moed gevonden om eerlijk naar mezelf te zijn, mezelf de ruimte te geven om echt mezelf te kunnen zijn. Ik durfde tegen één van m’n begeleidsters eindelijk te zeggen dat ik me geen vrouw voelde en dat ik daar wat mee wilde doen. Samen gingen we naar mijn moeder. Dat vond ik een heel erg moeilijk moment. Voor de tweede keer ging ik uit de kast komen en ik wilde mijn moeder vertellen dat een transitie een zwaar en lang traject zou zijn. Bang voor haar reactie was ik totaal niet. Ze vroeg eigenlijk meteen: “Oké, wat kunnen we doen en wat wil je er aan doen?”
“Bij toeval reageerde ik op de naam Noah”
Een nieuwe naam
Tegelijkertijd lag mijn tante op sterven en bij toeval reageerde ik op de naam Noah. Toen ik dit aan m’n tante en moeder vertelde, zeiden zij dat dit mijn naam zou zijn als mijn geboortegeslacht man was. Dat was voor mij het teken dat het goed zat. Enkele weken later stond ik op de wachtlijst bij het VUmc. Na 1,5 jaar op de wachtlijst konden de gesprekken beginnen, waarna ik de diagnose Genderdysforie kreeg. Sinds december 2019 ben ik officieel man: Noah. Ik krijg nu ruim drie maanden testosteron.
Mijn omgeving steunt mij enorm. De coming-out bij hen was wederom geen verrassing. Ik laat hen wennen aan de veranderingen, omdat ik vind dat ik niet alleen verander. Zij moeten wennen aan Noah/hij/hem en dingen als oom of neef. Mede door dat wederzijds begrip en die openheid, creëerde ik mogelijkheden om erover te praten. Ik heb ook liever dat mensen vragen stellen, zodat ik ze kan betrekken bij mijn transitie.
“Met al mijn ervaringen hoop ik weer iets te gaan doen in het sociaal werk, om anderen te helpen”
Lange weg te gaan
Mijn transitie lost niet zomaar ineens alles op, ik heb nog een lange weg te gaan. En de toekomst? Ik kijk uit naar alle veranderingen die nog gaan komen en werk toe naar de borstverwijderende operatie. Met al mijn ervaringen hoop ik weer iets te gaan doen in het sociaal werk, om anderen te kunnen helpen.
Noah Verhoeven
Dit verhaal verscheen eerder op www.dordrechtpride.nl
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
