Baudet

Gistermiddag reed ik naar het westen van het land. Ik moest om acht uur ‘s avonds een politiek debat leiden. Ik reed op de A27 en even voor twee uur kwam het liedje ‘Freedom,’ van George Michael op de radio voorbij.

Vanuit de verte werd ik door een voorzichtig, waterig zonnetje begroet en in mijn hoofd klopte een geheel frisse, nieuwe maand op de deur. Ik zong met het liedje mee, me afvragend hoeveel jaar vóór zijn publieke coming-out Michael dit liedje geschreven had.

Na het liedje kwam een kort reclameblokje met meteen daarna het nieuws. Het eerste nieuwsitem ging over Thierry Baudet en zijn NS-tweet. In mijn hoofd moest ik even omschakelen. Iets zwarts en dreigends naderde de frisheid en vrolijkheid van maand, zon en liedje.

Baudet en zijn tweet. Een politicus die – amper een week na vijfenzeventig jaar bevrijding van Auschwitz – net zo hard bezig is aan ‘lieve, kinderlijk-naïeve Nederlanders’ propaganda te verspreiden als destijds Joseph Goebbels aan lieve, kinderlijk-naïeve Duitsers.

Ik reed de A10 op. De zon was verdwenen. Het begon zacht te regenen. De radio-dj kwam terug met zijn programma en kondigde het liedje ‘Kristallnaach’ van de Duitse band BAP aan. Ik kreeg het een beetje koud in de auto. Ik zette de verwarming wat hoger.

Ik dacht na over Baudet. Volgens zijn tweet was ‘aangifte doen volstrekt zinloos’ (in mijn hoofd begonnen allerlei gezichten door elkaar te lopen: Goebbels’ gezicht veranderde in dat van Baudet die een rond brilletje opzette en plotseling verdacht veel op Himmler leek) en in dezelfde tweet werd ik opgeroepen ‘nou toch eindelijk eens voor verandering te stemmen en mijzelf los te breken uit politiek-correct gelul’.

Ik stopte op de parkeerplek van het pompstation aan het begin van de A8. Ik moest even een kopje koffie halen. Ik stapte uit de auto. De lucht was inmiddels donkergrijs geworden. Windvlagen trokken aan mijn jas en de eerste regendruppels spatten op mijn hoofd.

Terwijl ik onder het genot van een koffie verkeerd de door mijzelf opgestelde vragen voor de deelnemers aan het debat nog eens doornam, vroeg ik mij af wat die zogenaamde politieke verandering van Baudet dan moest inhouden.

Vooralsnog kwam ik na zijn tweet niet veel verder dan een politiek van leugens en ‘fake news’ verspreiden. Van volksverlakkerij, ophitsing, onbeschoftheid en blanke superioriteitsgevoelens.

Zo’n beetje alles waar ik van gruwel.

Ik keek door de ruit van het pompstation naar buiten. Daar werd het nu echt donker. Donker als mijn gedachten die het zwart inzagen als dat de toekomstige politiek van de door Baudet voorgestelde verandering voor dit land moest zijn.

Ik rende in de kletterende regen terug naar de auto, startte en reed de A8 weer op. Ik had via andere nieuwskanalen vernomen dat Baudet vandaag naar Rome zou gaan om de ‘National Conservatism Conference’ toe te spreken. Een conferentie met een website en met publicaties waarin begrippen als ‘Eer, Patriottisme, Nationalisme en Traditionele Waarden’ zonder enige gereserveerdheid voorbijkomen.

Ik bedacht me dat het niet zo heel erg moeilijk was om te begrijpen wat Baudet nu wérkelijk met zijn tweet-boodschap bedoeld had.

1. Rechtsstaat Nederland is een wassen neus.
2. Nederland voor de Nederlanders met een VOC-mentaliteit.
3. Nederlanders met een migratieachtergrond – en zeker zij die van Marokkaanse komaf zijn – deugen nooit en blijven altijd tweederangsburgers.
4. Op de Nationale Nederlandsche Radio komen alleen nog oer-Hollandsche liedjes en – oké – een sporadisch liedje van George Michael van vóór zijn coming out.

En ik terug de kast in.

Zoiets.

Op de radio kondigde de dj de volgende band aan.

De ‘Manic Street Preachers’.

Wat was de titel van het liedje ook alweer?

Oh ja.

‘If you tolerate this, then your children will be next.’

---

Aan mijn jeugdvriend Michel:

Ik sprak een kind met een goed hart,
en met een billijk brein,
dat later koning van het Land
van Liefde wilde zijn.

Het sprak: ‘De mildheid wordt mijn macht,
mijn goedheid mijn geweer,
waarmee ik razernij ontkracht
en vriendschappen creëer.

Met zachtheid splijt ik pesterij,
mijn deugd klieft zwart venijn,
ik zal de schrik van oorlogen
en onderdrukking zijn.

Ja, voor dat land voer ik de strijd
tot mildheid is voltooid;
tot goedheid tot in eeuwigheid
zich elke dag ontplooit.

Ik zal voor immer heerser zijn
van tomeloze vreugd,
van billijk brein en van goed hart,
van hoopgevende jeugd.

Want mijn liefde zal regeren
waar ijzig hart ontdooit;
want liefde doodt de tirannie
en sterft zelf nooit.

Ik sprak een kind met een goed hart,
en met een billijk brein,
dat later koning van het Land
van Liefde wilde zijn.

---

Rick van der Made