Payam is een goede vriend. Hij is in 1985 in Iran geboren en hij vluchtte in 2015 naar Israël. Zoals hijzelf meldt is hij de eerste – en laatste – dichter die in zijn geboorteland over zijn homoseksualiteit trachtte te schrijven. De link onderaan het artikel brengt u naar het interview uit de Volkskrant van 26 februari 2016 waarin Payam zijn verhaal doet. Afgelopen dagen heb ik wat meer contact met hem gezocht. Als de liquidatie van generaal Soleimani mij al bezighoudt, hoe zou dat dan voor Payam zijn?
De Verenigde Staten beroepen zich op zelfverdediging. Minister Bijleveld heeft namens het kabinet begrip voor de liquidatie van de generaal, maar roept tegelijkertijd samen met de NAVO-partners op tot deëscalatie van het conflict. Ik denk aan de Nederlandse militairen in Irak en de Koerdische stad Erbil. Hun missies zijn tijdelijk stilgelegd.
Ik denk aan de hardheid van het Midden-Oosten.
En aan de zachtheid van de dichter.
Toen ik Payam in 2017 in Tel Aviv ontmoette, viel me op dat alles aan hem zacht was. Zijn stem, zijn uiterlijk, de blik in zijn ogen, zijn verhalen, zijn poëzie. In het contact van de afgelopen dagen blijft hij voor mij de zachte dichter zoals ik hem ken.
Hij voelt zich veilig in Israël. Ik krijg niet de indruk dat hij zich heel druk maakt om eventuele raketaanvallen van Hamas op Israël. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij toch wel blijft schrijven. Dat hij zijn dichterlijke boodschap over hoop en liefde toch wel blijft uitdragen.
Zoals altijd maakt de vijfendertigjarige dichter zich vooral zorgen om zijn familie in Iran. Om zijn moeder. Zijn moeder die zich op haar beurt weer zorgen om hem maakt. Om zijn zussen. Om familie en vrienden die hij in Iran achter moest laten.
‘Het is een jong land,’ schrijft hij mij. ‘Met veel jonge mensen. Heel veel jonge mensen. Jonge mensen die snakken naar verandering.’
Messenger zwijgt.
Dan verschijnt er een nieuw bericht.
‘Dat moet mij hoop geven,’ schrijft Payam. ‘In al het verdriet moet mij dat hoop geven.’
Ik zwijg.
In sommige gevallen is het beter de pen van de uitgesproken mening in te ruilen voor het luisterend oor.
In al het wapengekletter dat in het Midden-Oosten te beluisteren valt, hoor ik de zachte stem van de dichter. De zachte woorden van de gevluchte dichter die aan zijn moeder denkt. Zijn moeder die achtergebleven is. Zijn moeder die zich zorgen maakt om haar zoon.
Ik luister naar Payam en ik hoor hoe Iran niet enkel bestaat uit het verhaal van onwrikbare mannen als Trump en Soleimani.
Ik luister en ik hoor hoe Iran ook een gedicht is.
Het gedicht van Payam.
Ik zal groeien.
Ik zal vrucht geven.
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/van-de-hel-naar-de-hemel-op-aarde~beacebce/
Voor Payam Feili
Er is nimmer gebrek aan onnozelheid:
jouw geloof voedt misvatting of ego.
Of beide, inwisselbaar als ze zijn. Onuitwisbaar ook.
Wat maakt dat je de klim maakt naar Lenteheuvel.
Wat je achterlaat zal je deren.
Heimwee hoort bij dal van ontheemding dat minder diep zal zijn;
niet omdat heuveltop slijt.
Hoe zou dat kunnen nu jij er woont?
Maar omdat dal zich vult met euvel
van hen die niet weten wat dichten is.
Cadans uit jouw pen smoort klacht, wraakgevoelens, onnozel gebazel waaroverheen je pleidooi van liefde plaveit:
onder jouw gewicht,
zware mediterrane parel,
worden zwarte klinkers blauw.
Doof groen wordt roze:
onuitwisbaar nieuw begin.
Voor altijd.
(Uit de bundel: ‘Memoires van Huisman’, uitgeverij Heimdall, 2016.)
Rick van der Made
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Het Iran van Payam”