December is een bijzondere maand. Naast alle feestelijkheden, de cadeaus en het eten en drinken is het ook tijd om te herdenken, terug te blikken en vooruit te kijken. Deze twee mooie eerste zinnen doen waarschijnlijk hopen op een diepzinnige, goed overdachte column met een diepere laag, maar niets is minder waar. Ik trakteer uit op vier anekdotische losse flodders, die hopelijk toch vermakelijk zullen zijn.
Herdenken
Het is vaste prik: iedere avond kijk ik voor het slapengaan naar de foto van mijn in februari overleden oma. Tijdens de eerste kerst zonder haar herdachten we, maar deelden we vooral fijne herinneringen met elkaar. Een van de meest recente herinneringen is dat ik de Linda voor mijn oma had meegenomen toen ik bij haar op bezoek ging. Echt lezen deed ze al niet meer, maar eindeloos bladeren in een tijdschrift vond ze heerlijk. Zo’n tijdschrift ging ze soms wel drie keer door. Ik was in de keuken bezig toen het me opviel dat er al enkele minuten geen bladzijde meer werd omgeslagen. Ik liep naar mijn oma en keek over haar schouder mee naar de inhoud van het magazine. Honderd foto’s van piemels in alle soorten en maten stonden afgebeeld op de twee pagina’s voor haar neus. Oma keek aandachtig en geef haar eens ongelijk… We konden smakelijk lachen; toen en nu. Ook dat is herdenken.
Oma keek aandachtig en geef haar eens ongelijk…
Goed doen
Ik doe vaak en graag iets voor mijn medemens. Werken in het onderwijs kan volgens mij alleen als je je graag dienstbaar opstelt. Net voor kerst was ik bij een fantastisch kerstconcert van Shirma Rouse. Een prachtige avond waarin ze opriep nog voor het eind van het jaar heel bewust iets voor een ander te doen. Een mooie boodschap en de volgende dag kwam ik stomtoevallig in een uitgelezen situatie om iets voor iemand te kunnen betekenen. Het stortregende en waaide behoorlijk toen ik in mijn auto terug naar huis reed. Net voor mijn huis liep een oudere dame voorovergebogen door de regen. Drijfnat. Nadat ik in eerste instantie voorbij was gereden – zonder expres door een grote plas te rijden – besloot ik de dame te vragen of ik haar een lift kon geven. Belangrijk om te vertellen is dat ik behoorlijk afgelegen woon en de eerste bushalte ruim twee kilometer verderop was. Ik reed langzaam terug richting de vrouw en deed het raampje aan de bijrijderskant van de auto open. De vrouw versnelde haar pas en pakte haar tasje met beide handen stevig vast. Toen ik haar vroeg of ik haar ergens heen kon brengen, snauwde ze nog voor ik een paar suggesties kon doen: ‘nee! Rijd maar gewoon door. Ik red me prima. Ga weg.’ Wellicht uit angst dat ik de dame van haar kleine, natte tasje zou beroven, was mijn liefdadigheidspoging faliekant mislukt.
Terugkijken
Het kan aan mij liggen, maar het afgelopen jaar zag ik opvallend veel jongens met zwartgelakte opduiken. Tot voor kort kende ik dit fashion statement alleen van onze pas ontvallen nachtburgemeester: Jules Deelder. Bij hem, de excentrieke dichter en muzikant, vielen die nagels niet uit de toon. Bij zijn altijd zwarte outfit was het zelfs wel stijlvol. Wel keek ik vreemd op toen ik die gelakte nagels het afgelopen jaar overal zag opduiken. André Hazes, de veel te knappe turner Bart Deurloo (hij is het opzoeken waard), maar ook niet-bekende jongens tijdens het uitgaan hebben hun nagels mooi versierd. Althans, ze deden een poging. Want dat de stoere, getatoeëerde heteromannen hun nagels gaan lakken is natuurlijk helemaal prima, heerlijk ‘’metro’’ en zelfs wel sexy, maar zorg er dan wel voor dat het allemaal strak en netjes gebeurd, zonder afgebladderde duimen. Daar kan mijn vrouwelijke kant niet mee omgaan namelijk.
“Het Songfestival was alles behalve hip tot een aantal jaar geleden”
Vooruitkijken
In het vooruitkijken naar 2020 kan ik natuurlijk niet om het Eurovisie Songfestival heen. Naast dat mijn agenda al goedgevuld is met leuke optredens rondom het spectaculaire muziekfestijn, is het voor Rotterdam het perfecte moment zich internationaal nog verder op de kaart te zetten. Het Songfestival was alles behalve hip tot een aantal jaar geleden en ik moet eerlijk bekennen dat ik er zelf ook niet veel mee had. Na de inzending van onze huis-tuin-en-keukenindiaan, Joan Franka, was ik definitief afgehaakt. Anouk zorgde dat het festival weer springlevend werd, maar voor mij was de grote ommekeer pas een jaar later. Het jaar van Conchita Wurst. Het lied, de boodschap en haar geweldige stem maakte diepe indruk op mij. Een iets te diepe indruk achteraf, want op een fout themafeest in de week na Songfestival heb ik me zelfs laten verleiden het lied ‘Rise like a Phoenix’ te playbacken. Met alles erop en eraan: een baard, een glitterjurk en een pruik. En dat alles voor een boekenbon en een bos bloemen. Ach, gelukkig zijn daar geen foto’s van.
Uiteraard verheug ik me op het songfestivaljaar in Rotterdam: gezellige feestjes, straten vol vlaggetjes, foute ‘oostblokdeuntjes’ en een overweldigende hoeveelheid ‘fresh faces’ in de gele gids.
Tip
Ten slotte nog een aardige tip voor de komende nieuwjaarsrecepties waar jullie vast, net als ik, in aanraking komen met mannen van middelbare leeftijd die altijd erg genieten van het maken van grappen over homoseksualiteit. Vaak kan ik smakelijk meelachen, maar afgelopen januari sloeg iemand de plank volledig mis. Bij binnenkomst op een gezellige borrel wenste ik de aanwezigen allen een gelukkig nieuwjaar. De dames gaf ik drie zoenen en de heren een stevige handdruk. Dat ging allemaal heel natuurlijk en prima, tot ik bij zo’n typische grappenmaker uitkwam. Hij zei bij het schudden van de hand: ‘ja, jij wil mij natuurlijk eigenlijk ook gewoon lekker zoenen, he?’. Naast dat ik niet per se op zelfingenomen, humorloze mannen val, vond ik de opmerking ook tamelijk ongepast. Uiteraard stond ik op dat moment met mijn bek vol tanden en lachte ik lief en schattig mee. Een goede ad remme reactie schiet me altijd pas veel later te binnen. Dus als jullie begin januari in een vergelijkbare situatie terecht komen: vraag de heren dan of ze gelijk even mee willen naar het toilet voor een grote beurt, want dan is dat gelijk voorbij met de flauwigheid.
Heb een gelukkig, gezond en liefdevol 2020.
Jari Esbeukman
Jari Esbeukman is docent Nederlands in het voortgezet onderwijs, werkt als zanger en presentator.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
