Een tijdje geleden moest ik op het gemeentehuis zijn in het boerengehucht waar ik vandaan kom. Toen ik daar de regenboogkleuren aan de vlaggenmast zag wapperen, realiseerde ik me pas dat het coming-outdag was. Geweldig dat zo’n kleine gemeente ook een steentje bijdraagt.
In de wachtkamer dacht ik terug aan mijn coming-out, inmiddels bijna 11 jaar geleden. Ik word echt out… Ik had inmiddels al een half jaar een vriendje. Voor mij vielen alle puzzelstukjes op hun plek, ik had mezelf geaccepteerd. Nu mijn omgeving nog…
Als eerste ben ik naar mijn moeder gegaan, samen met mijn oma is zij de belangrijkste vrouw in mijn leven. Ik vertelde haar niet ‘ik ben homo’ of ‘ik val op mannen’. Nee, ik zei dat ik een nieuwe vlam had en heb ZIJN naam verteld. Ze kende hem al als ‘een vriend’.
De allereerste reactie zag ik niet aankomen. Ze begon te grijnzen en vertelde dat ze het al wist. Ik ging uit van moedergevoel, maar ze gaf me het advies om in het vervolg m’n MSN (ja dat was toen) uit te loggen voordat ik mijn computer verliet. Ze vond het helemaal prima en hij werd direct uitgenodigd voor een familiefeestje. Dat was twee weken later en hij hoorde er gewoon bij.
Zo dat was dat.
De rest van mijn coming-out ging me gemakkelijk af. Er was een aantal mensen die het niet begreep, maar echt nare reacties bleven uit.
Waarom dan toch dit verhaal? Inmiddels weet ik dat ik echt geluk heb gehad. Maar regelmatig hoor ik nog best heftige verhalen en zelfs dat mensen er alleen voor komen te staan. Ja, ook in Nederland. In mijn ogen ben ik sinds mijn coming-out alleen maar gegroeid. Ik ben meer mezelf geworden. Zeg nou eerlijk, dat moet toch iedereen kunnen? En liever een echte vijand dan een neppe vriend…. Toch?! Bedenk dat het gewoon mensen zijn die je kent, en als het verandert, is het alleen ten goede!
En ja, die regenboog staat zo lekker vrolijk!
Liefs,
Pascal Nahuis
Volg mij op Instagram
Foto: Willeke Peterse-Borsje