Wie van jullie twee is dan het vrouwtje? Wie van jullie is meer de moeder? Dat is echt verwarrend allemaal want hoe weet je nou tegen welke vader je kinderen het hebben als ze papa roepen? En voel je meteen een band met je geadopteerde kind of voelt het toch meer aan alsof je vadertje en moedertje aan het spelen bent? Het zijn vragen die ons gesteld zijn. Niet extra aangedikt. Echt gebeurd. Simpele vragen die bij mensen in hun hoofdje opkomen en daarom volgens hen meteen gesteld moeten worden.
De vragen moeten uit hun systeem als hete lucht uit een fluitketel. Je kan het als beledigend opvatten. Maar als ik het op een positieve manier probeer te bekijken (want zo heeft lieve Oprah mij ooit geleerd naar het leven te kijken) kan ik dit soort vragen van mensen ook onder de noemer laten vallen van nieuwsgierigheid, pure interesse en onwetendheid. Misschien soms een tikkeltje verkeerd geformuleerd? In ieder geval een situatie waar de vragenstellers echt geen weet van hebben. Ze willen het een plekje geven en de situatie vergelijken met eentje die wel herkenbaar is voor hen. Een wereld die nu zo ver van ze af staat, staat ineens recht voor hun neus. BAM!! Reality check. Geen verhaallijn uit The Bold of GTST maar het echte leven. Wegzappen is niet mogelijk. Twee volwassen mannen, met elkaar getrouwd, voeden al twee jaar een klein meisje op en sinds een half jaar ook nog een babytweeling. Dat is voor veel mensen op zijn minst apart.
Geen verhaallijn uit The Bold of GTST maar het echte leven.
Stereotypes
Ergens dus wel logisch dat de omgeving met vragen zit toch? Al druipen in veel van dit soort vragen het onbedoeld seksisme, ouderwetse rolbevestiging en stereotyperingen er vanaf. De man is stoer en sterk. Houdt van sport en auto’s. Zorgt voor biefstuk op tafel. En laat dikke scheten. De vrouw heeft een roze keukenschort om. Ze zorgt liefdevol voor de kinderen en het huishouden terwijl ze meezingt met een zwijmelnummer van Marco Borsato op Sky Radio. Ik dik het nu extra aan voor het beoogde effect maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel. Dit ouderwetse hokjesdenken is ons allemaal ergens met de paplepel ingegeven. Bewust of onbewust meegekregen. Al vanaf de tijd op school. Benadrukt door de media met tijdschriften (speciaal voor vrouwen of alleen voor mannen), boeken, stripverhalen, films en televisie. RTL7 met meer voor mannen bestond al uit politieachtervolgingen en Rambo films. En nu gaat ook Linda de Mol in deze moderne tijden een poging wagen om een tv zender op te zetten speciaal voor vrouwen. Dat moet Net5 worden. Met een heuse talkshow voor en door vrouwen… Veel succes ermee! Ik ben oprecht benieuwd naar de onderwerpkeuze en wat de verschillen zullen zijn met hedendaagse talkshows die al zeer succesvol worden gedragen door vrouwen als Eva Jinek, Nadia Moussaid en Margriet van der Linden.
Ook Linda de Mol gaat in deze moderne tijden een tv zender op te zetten speciaal voor vrouwen
En wat te denken van de tv reclames. Ken je de Robijn wasverzachter reclame uit 2017 met Winston Gerschtanowitz die bij het aanzetten van de wasmachine gered moet worden door zijn vrouw Renate? Want dat kunnen vrouwen blijkbaar heel goed. De was… Tja. Ouderwetse gedachte toch? Een ons bevriend mannenstel kreeg zo ooit de vraag wie van hen twee de afwas thuis deed. Haha. Leuk geprobeerd. Waarom zou je dat eigenlijk nou willen weten van iemand?! Gelukkig hebben de meesten een vaatwasser tegenwoordig.
Nieuw
Vorig jaar mochten mijn dochter Ella en ik overigens ook meewerken aan een tv commercial. Een campagne van babyproduct Johnson & Johnson waarbij aandacht werd gegeven aan diversiteit in families met jonge kinderen. Families zoals die van mij. Een gezin met kinderen bestaat tegenwoordig namelijk niet automatisch meer uit 1 witte werkende vader en 1 witte huismoeder, waarbij ze dan ook nog hun eigen kinderen zelf hebben gemaakt zonder hulp van anderen. Denk eens aan alle gescheiden families en nieuwe gezinnen die ontstaan door een tweede of derde leg. Bonte families samengesteld uit verschillende culturen en huidskleuren. Co-ouderschappen, of juist bewust in je eentje het ouderschap ondergaan. Adoptie, draagmoederschap, IVF. Homostellen met kinderen. Of ouders die op latere leeftijd erachter komen dat ze toch op hetzelfde geslacht vallen zoals Martien wijnen wijnen wijnen Meiland. De wereld bestaat tegenwoordig uit heel veel verschillende gezinnen. En zoals met alles wat nieuw is, vergt ook dit weer tijd voor gewenning. Tot dan zullen we vragen zoals aan het begin van deze blog blijven aanhoren. Niet altijd leuk. Maar er zijn ergere dingen.
De wereld bestaat tegenwoordig uit heel veel verschillende gezinnen
Zichtbaarheid
Wat zeker hierbij helpt is profiel en zichtbaarheid van dit soort nieuwe gezinnen. Mijn Ella en ik werkten daarom extra graag mee aan de campagne van Johnson & Johnson. Terwijl Ella wereldwijd met haar snoetje in de commercial duidelijk te zien is, is mijn bijdrage op tv geminimaliseerd tot alleen mijn arm en schouder die in beeld mochten komen. Ik ben bij deze officieel een arm and shoulder model. Verschil moet er zijn. In de online campagne zijn we wel nog samen duidelijk terug te vinden als trotse baba met zijn dochter. Zichtbaarheid voor ons soort gezinnen is heel belangrijk. Belangrijk voor ons trotse ouders. Maar duizend keer belangrijker voor onze jonge kinderen. Dat zij ook trots mogen zijn op hun mooie familie. We zijn anders. Maar we zijn zeker niet de enigen. Die zichtbaarheid wordt goed voelbaar op sociale media zoals Instagram waar ook onze rainbowfamily aanwezig is. Vanuit de hele wereld ontvangen we positieve feedback. Vanuit de LHBT+ gemeenschap en hun ouders. Maar ook van echte romantische zielen en andere ouders met liefde voor het ouderschap. We hebben uiteindelijk meer gemeen met elkaar dan men op het eerste blik zou denken. Ook vanuit landen waar homo’s nog steeds vervolgd worden ontvangen we berichten. Wij geven hen een stukje hoop. Hoop op een mooie liefdevolle toekomst. Ik hoop met ze mee dat het hen ook lukt. Net zoals het mij is gelukt. Zijn wij normaal? Wat is dan normaal? Dat is voor iedereen anders.
Eenheid
Bij ons heeft bijna ieder gezinslid een andere huidskleur en geboorteland. Maar wij zijn duidelijk een eenheid. Wij houden intens van elkaar en in moeilijke tijden weten we elkaar te vinden en te steunen. Ik ben baba voor de kinderen. Ba is vader in het Vietnamees. Mijn achtergrond. Hun andere vader in huis mag papa worden genoemd. Niet verwarrend dus maar oplossingsgericht. Baba heeft ervoor gekozen thuis te blijven om voor de kinderen te zorgen. Geen moederrol maar een babarol… Papa werkt vijf dagen per week als de consul generaal van Nederland in Shanghai. Er is geen moeder in de omgeving. Wel twee lieve oma’s, veel tantes en nichtjes en nog veel meer vriendinnen van baba en papa die graag hun vrouwelijke rolmodel vervullen voor onze kinderen.
Het leven is goed. En daarom schrijf ik ook trots voor de Gaykrant. Ik bereik een publiek die nieuwsgierig is. En aan wie ik kan laten zien hoe wij zijn. Deze zomer mocht ik tijdelijk een blog overnemen voor De Gaykrant. Ze hebben me nu gevraagd of ik wil blijven schrijven voor hen. Vind ik echt een eer. Ik blijf mijn best doen elke maand een stukje tekst in te leveren over ons leven. Dank voor het meelezen en je interesse.
Veel liefs!
Carter
Wil je ons gezin blijven volgen dan kan dat op Instagram
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Vragen, vragen, vragen”