Nou, het voetenbadje is weer uit het keukenkastje gehaald, hoor! Niet dat ik echt veel tijd heb om uit te rusten want de voorstellingen staan op punt van beginnen. Maar het zijn slopende dagen geweest voor de lady. En dit keer had het nationaal hitterecord daar niets mee te maken.
We hebben de repetitieruimte achter ons gelaten en zijn verhuisd naar het theater: Het Betty Asfaltcomplex. En daar zijn we de aflopen dagen bezig geweest met de zogeheten ‘montage’, waarbij alle theaterdisciplines bij elkaar komen.
Moeder verliet redelijk opgewekt de repetitieruimte. We hadden de voorstelling een aantal malen doorgelopen, achter elkaar gespeeld dus. Regisseur en choreograaf keken blij, ik kende mijn teksten en liedjes, de jongelui werden per doorloop beter en stralender en ontwerper Jan Aarntzen had een karrenvracht aan kostuums afgeleverd. Alom overheerste het gevoel dat wij klaar waren voor de volgende stap: het theater.
Pride Amsterdam
Gelukkig hadden we nog wel een vrije dag maar die bracht de lady door bij haar vrienden van de Gaykrant op hun boot bij de jaarlijkse Canal Parade. Ruim drie uur heb ik staan wuiven als koningin Maxima en tientallen keren moest ik door de knieën om te voorkomen dat mijn prachtige hoed niet zou achterblijven op een Amsterdamse brug. Maar ook deze keer was er zoveel liefde en keken de mensen zo blij. De wereld was weer even een stukje mooier. En dat je dan drie uur op een wankele boot staat op je iets te strakke en iets te hoge pumps neem je op de koop toe. Volgend jaar doe ik sneakers aan onder mijn galajurk. Geen hond die het ziet….
Enfin de vrije dag was dus niet echt een vrije dag en toen moesten we naar Het Betty Asfaltcomplex. Van het theater moesten we ons huis voor de komende weken maken. Kleedkamers inrichten. Waar hangen de kostuums? Waar liggen de rekwisieten? Waar kan ik me verkleden? Hoe kom ik aan de andere kant van het toneel?
Sjors
Godzijdank is daar ook deze keer weer Sjors. Onze steun en toeverlaat. Met een immer vrolijk humeur helpt hij ons met alles en verzint hij overal een oplossing voor. Ook al komt het plafond naar beneden: Sjors blijft stralen en zal hooguit roepen dat ik nu niet meer hoef te bukken. En Sjors en zijn positieve instelling waren hard nodig.
Tijdens de montage gingen we stap voor stap door de voorstelling, de zogenaamde ‘Stop and Go’. We kregen onze zender zodat iedereen ons straks kan verstaan. Het decor stond er en alle lichtstanden werden gemaakt zodat we niet in een grote witte plas licht spelen maar dat het er sfeervol uitziet, met enige variatie. En ondertussen moet iedereen zijn verkledingen halen. Dat lukt niet altijd. Eigenlijk lukt het de eerste keer helemaal nooit. Vandaar ‘Stop and Go’. Er wordt gestopt voor een probleem, oplossing bedacht, oplossing uitgeprobeerd en weer door. Dat klinkt simpel maar duurt uren.
En ook nu werd het steeds warmer en werden de lontjes korter. Je denkt dat het nooit goedkomt. En dan doe je de eerste doorloop na de ‘Stop and Go’ en blijken inderdaad heel veel problemen opgelost, worden alle verkledingen gehaald en heb je zelfs nog even tijd om je make-up bij te werken. Bij iedere doorloop werd het beter en stonden we in het juiste lichtje. En begon ik het zelfs weer leuk te vinden. De regisseur en choreograaf gaven pagina’s met notes door (dingen die we niet goed deden), maar ook die lijsten werden steeds korter.
Kortom, lieve mensen, wij zijn klaar voor u. Sjors ook. Kom maar kijken!
Een liefdevolle embrasse,
Felice
The Rozettes 4 Ever is iedere donderdag t/m zondag van 8 augustus t/m 1 september te zien in het Betty Asfalt Complex in Amsterdam. Voor meer informatie en kaarten: www.felice.nu.
Foto’s: Peggy de Haan
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
