Ik stond op boot achtenzestig. De boot van uw eigen Gaykrant. Niet de grootste boot, wel een uiterst gezellige. Een boot die met de bemanning aan boord het thema van deze Pride heel mooi samenvatte. Met alle leeftijden door elkaar en met aan het achtersteven, zusterlijk naast elkaar en in prachtige gewaden uitgedost, de eenendertigjarige Wesley de Ridder als Ashley Knight en de drieënzeventigjarige Frank Sanders als Felice Fonseca, deed de boot recht aan de gedachte van “Remember the past, create the future”.
Ons verleden – goed of slecht – torsen we allemaal met ons mee. Het heden en de toekomst kunnen alleen bestaan bij de gratie van het verleden. En vaker dan we denken – of wensen – beslist het verleden over ons hedendaags en toekomstig handelen. Het verleden krijgt door ons geheugen zijn kleur. Wordt erdoor gevormd en vervormd.
Zo herinner ik me de musical ‘Amerika Amerika’. Frank Sanders en Jos Brink schreven deze samen en brachten deze samen op de planken. Hij werd in negentienvijfentachtig voor het eerst opgevoerd. Ik heb de voorstelling als ontluikende puber destijds gezien. Ik kan me eerlijk gezegd nog weinig van het verhaal herinneren. Wat echter wel in mijn geheugen gegrift staat, is Jos Brink die plaatsneemt op een koffer die op zijn wieltjes op het podium staat. Na verloop van tijd, tijdens een rustig moment van de voorstelling, staat Jos plotseling op en slaat hard het handvat van de koffer neer, zodat het dus leek alsof hij al die tijd met dat handvat rechtop tussen zijn billen had gezeten.
Het was een spontane actie van Brink. Net als de toeschouwers schoten ook de spelers allemaal in de lach. En even uit de rol.
Het was voor mijzelf een belangrijk moment. Het was voor zover ik weet de eerste keer dat ik publiekelijk zag hoe een homoseksueel een grapje over zijn eigen homoseksualiteit maakte. Dat grapje van Brink heeft retrospectief voor mij heel bevrijdend gewerkt. Immers, als een beroemd homoseksueel zo gemakkelijk een grapje daarover kan maken, waarom zou ik dan zo krampachtig over mijn eigen ontluikende homoseksualiteit doen? Vreemd toch hoe het geheugen soms werkt: het verhaal is inmiddels verdwenen terwijl ik het voorval met de koffer zo in mijn gedachten kan oproepen.
Ik dacht even aan ‘Amerika Amerika’ toen ik Frank Sanders in de vroege middag van de derde augustus aan boord begroette. Na jaren van zelf theater en musical doen en produceren, stopte hij in negentienzevenennegentig als theaterproducent en uitvoerend musicalacteur en legde hij zich volledig toe op de eerste fulltime musicalopleiding in Nederland: de ‘Frank Sanders Akademie voor Musical en Muziektheater’.
In tweeduizend veertien keerde hij als Lady Felice terug in het theater met de musical ‘The Rozettes’. Na ‘The Rozettes’ in drie opeenvolgende jaren gespeeld te hebben, is Frank Sanders nu terug als zijn alter ego Lady Felice Fonseca in ‘The Rozettes 4 Ever’. Samen met Mitch Wolterink, Samir Hassan en Wesley de Ridder treedt hij dit jaar van acht augustus tot en met één september op in het Betty Asfaltcomplex in Amsterdam.
Ik vond het heerlijk om naar de twee getalenteerde en flamboyante dames op het achtersteven van de boot te kijken terwijl Pride aan ons voorbijgleed.
‘Verleden wordt pas verleden als we het verleden noemen,’ dacht ik terwijl ik toekeek hoe Frank zijn roze bloemenhoed schikte.
Het beeld van Jos Brink die op het toneel spontaan het handvat neerklapt – het beeld dat meegeholpen heeft mij te vormen tot wie ik nu ben – neem ik nog altijd mee het heden en de toekomst in, net als het nieuwe beeld van Frank Sanders: als ik na afloop van Pride op boot achtenzestig hem een zoen ter afscheid wil geven, zie ik hoe hij liefdevol zijn hand op Wesley’s arm legt, die vervolgens Franks gewaad even hooghoudt zodat deze een stapje naar voren kan doen om mij een zoen terug te kunnen geven.
‘Grappig,’ dacht ik toen ik van de boot stapte. ‘Boot achtenzestig. Ik ben in achtenzestig geboren.’
Past. Present. Future.
‘Create from the past and future our memories,’ dacht ik terwijl ik nog even naar Ashley en Felice zwaaide.
Misschien heb ik in dit leven niet altijd lef getoond
Maar ik heb tenminste wel voor dit leven gekozen
Ook al heeft in mijn lijf vaak wat verborgen angst gewoond
Ik ken tenminste de troost als hoop er kwam verpozen
Mocht ik in de liefde niet genoeg hebben gegeven
Dan hoop ik dat je tenminste verliefdheid hebt gezien
Moet ik zonder verliefdheid verdergaan in dit leven
Dan hoop ik dat ik tenminste wat vriendschappen verdien
Misschien dat ik mijn dagen niet altijd nuttig besteed
Dat komt omdat ik ervan houd ook overdag veel te dromen
Zij zeggen mij: “Verloren tijd blijft draaglijk zolang je weet:
Dat voor jou de tijd van tenmeeste nog zal komen”.
Rick van der Made
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Boot ’68”