De Stonewall rellen vonden precies 50 jaar geleden plaats. Een historische gebeurtenis. Mensen waren het meer dan zat, ze eisten hun recht op om met rust gelaten te worden. Respect dus. In je waarde gelaten worden. In plaats van het bewuste doelwit te zijn van gewelddadige acties door de politie, de mensen die dat recht zouden moeten verdedigen. Dat gebeurt nu gelukkig wel. Correctie, dat gebeurt nu gelukkig wel wat vaker dan vroeger. Maar we zijn er nog niet. Dat weten we allemaal. Correctie, dat weten minderheidsgroeperingen heel goed.
We weten tegenwoordig ook dat we het recht hebben geaccepteerd te worden en niet alleen maar laf en passief getolereerd. “Ik heb geen probleem met hóómóós, als ze maar niet aan mij komen.” Lieverd, don’t flatter yourself.
Acceptatie betekent dat de maatschappij actief meewerkt aan de bescherming van iedere burger. Dat stuit op stuiptrekkingen van orthodoxe en conservatieve (tot zelfs fascistische) groepen. Stuiptrekkingen met griezelig grote Amerikaans-evangelistische geldstromen als voeding. En laten we hopen dat ze dat ook zijn, stuiptrekkingen, een laatste relikwie van het hatend deel der mensheid.
Acceptatie betekent dat de maatschappij actief meewerkt aan de bescherming van iedere burger.
Het Galakoor brengt aanstaande zaterdag (29 juni) een concert waaraan ik ook mijn medewerking verleen. We zingen een klassiek programma vol stukken van queer componisten van toen en nu, om die strijd tegen de haat te herdenken. De strijd vóór acceptatie en liefde. En hoe lang dat nog moet duren of welke kant het opgaat, weten we niet. Zet de normalisering en acceptatie door of krijgen nieuwe totalitaire ideologieën meer voet aan de grond? Volgens Francis Fukuyama zagen we met de Val van de Berlijnse Muur en de implosie van de Sovjet-Unie The End of History. Hoe ongelooflijk heterocentrisch en contextueel beperkt deze stelling bleek, zien we nog iedere dag. Die macht der gewoonte, de normativiteit is hardnekkig.
Het veranderen ervan is een menselijk proces en dat gaat altijd erg traag. Toch ben ik altijd weer trots om te zien tot welke community ik mag behoren. Een groep mensen die aan den lijve ondervindt wat oogkleppen en blinde vlekken betekenen en dus heel bewust hun gevecht voert.
Die strijd gaat nog wel een tijdje door. Het is history in the making.
Marene Elgershuizen
Marene Elgershuizen is dramatisch coloratuur sopraan. Naast Geschiedenis en Internationale Betrekkingen studeerde zij solozang aan de conservatoria van Groningen en Amsterdam. Plak daar twee jaar Duitsland aan vast bij beroemde hoogdramatische sopranen, een roze vleug politieke interesse, et voilà, je hebt een zingende activiste, die houdt van linkse hobby’s.
Foto: Elbert Besaris
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
