Miguel Martins | ProfieLHBT+

Miguel Martins (1983, Penafiel, Portugal) is geboren en opgegroeid in Portugal. Na het behalen van zijn Bachelors in Moderne Talen en Literatuur in 2006 besloot Miguel om naar Nederland te emigreren om een baan te zoeken die in zijn land niet te vinden was. In Nederland vond hij werk als medisch vertaler, daarnaast werkt hij als parttime acteur en als commercieel model. In 2018 werd Miguel de 4e in de eerste editie van ‘Mister Senior Netherlands’ voor mannen van boven de 30. Hij won hij in de categorieën publiekskeuze en grootste talent. Sindsdien gebruikt Miguel de publiciteit om problemen van de LHBT+ gemeenschap aan te pakken. Hij schreef verschillende artikelen voor internationale tijdschriften als Gay Star News en The Gay UK en Hornet Stories. Momenteel werkt hij samen met de Nederlandse fotografe Susan Leurs in het anti-pest project ‘PESTEN’.

1) Wat zijn je belangrijkste karaktereigenschappen?

Allereerst heb ik een groot doorzettingsvermogen. Ik accepteer geen ‘nee’ en zal door blijven vechten voor zaken die ik belangrijk vind. Ik doe altijd mijn uiterste best om mijn doelen te bereiken en bij te dragen aan een betere en meer begripvolle wereld.

2) Wie zijn de grootste voorbeelden in jouw leven?

Sterke vrouwen hebben altijd een belangrijke rol in mijn leven gespeeld (en dat doen ze nog steeds) en hebben mij als man gevormd. Drie vrouwen in het bijzonder (mijn moeder, mijn tante en mijn grootmoeder) hebben bijgedragen aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Ze hebben me geleerd om eerlijk en oprecht te zijn, om van mezelf en van anderen te houden, en om sterk te zijn en vol te houden

3) Hoe identificeer je jezelf in gender en seksualiteit?

Ik identificeer me als man die zich aangetrokken voelt tot andere mannen. Maar mannelijkheid heeft voor mij niets te maken met dom machogedrag. Je kan op vele verschillende manieren man zijn.

4) Vind je het belangrijk om jezelf ook als zodanig te profileren naar anderen toe?

Ik vind dat mensen geen etiketten nodig hebben. Maar omdat er nog veel moet gebeuren om begrip en acceptatie voor diversiteit te kweken, vind ik het belangrijk om mezelf te profileren als man die op mannen valt en te laten zien dat dat oke is.

Dit is waarom:

Toen ik 30 jaar geleden in een klein dorp in Portugal groeide, had ik nooit het gevoel dat ik erbij hoorde of dat er ergens een plaats voor mij was. Ik voelde me altijd een buitenbeentje. Terwijl mijn vrienden graag met auto’s speelden, speelde ik het liefst met poppen. Terwijl mijn vrienden voetballen, probeerde ik liever mijn moeders kleren en schoenen aan. En dat voelde allemaal prima, totdat mensen me gingen na te wijzen en me vertelden dat dit soort gedrag niet passend was voor kleine jongens. Het experimenteren met de kleren van mijn moeder en het spelen met poppen bleek slechts een fase, maar ik viel nog steeds op door mijn afwijkende interesses. En dit werd nog duidelijker toen ik naar school ging. Omdat ik anders was, werd ik een makkelijk doelwit voor andere kinderen. In die tijd waren er geen discussies over pesten. Voor zover ik weet, was er zelfs geen naam voor. Maar het feit is dat een groep kinderen met meer macht me herhaaldelijk en opzettelijk emotioneel kwaad heeft gedaan. Ik herinner me dat ik me eenzaam, geïsoleerd en vernederd voelde. Ik herinner me dat ik me machteloos en zwak voelde. En toch vertelde ik niemand wat er met me gebeurde.

De belangrijkste reden waarom ik besloot om er niemand over te vertellen, was omdat ik me enorm schaamde over het feit dat ik slachtoffer van pesten was. Ik wist dat ik gepest werd vanwege iets waar ik erg gevoelig voor was: mijn seksuele geaardheid. Over het pesten praten zou betekenen dat ik, wat ik als mijn “defect” zag, zou benadrukken. De gedachte om mijn “defect” aan een volwassene op te biechten, voelde erger dan het pesten zelf. Bovendien was ik bang voor vergelding. Ik vreesde dat het melden van mijn pestkoppen geen goed zou doen. In plaats daarvan maakte ik me zorgen dat mijn pestkoppen mijn leven alleen maar erger zouden maken. Ik hoopte naïef dat, als ik me stil zou houden, het pesten uiteindelijk zou stoppen. Maar omdat er geen actie werd ondernomen, escaleerde het probleem: uiteindelijk werd ik niet alleen gepest vanwege mijn seksuele geaardheid, maar ook vanwege een nerveuze spanning waardoor mijn ogen trilden, of zelfs alleen maar omdat ik een goede student was. In deze periode werd ik bijna over alles gepest.

Het begon toen ik zes jaar oud was en het bleef duren tot mijn 18e was. Ik kan de keren dat suïcidale gedachten door mijn hoofd gingen niet tellen. Ik denk dat ik gewoon te bang was om mijn leven te beëindigen. Maar laten we niet vergeten dat er veel mensen zijn die de druk niet meer aankunnen en die het gevoel hebben dat zelfmoord de enige uitweg is. Pas toen ik met mijn seksualiteit begon te begrijpen, verdween de macht die de pestkoppen over me hadden. Ik heb uiteindelijk al mijn pestkoppen vergeven, maar ik zal nooit vergeten wat ze me hebben aangedaan. Ik kan het niet vergeten, want ik worstel nog steeds met een gebrek aan zelfvertrouwen als gevolg van het jarengage pesten. Naar mijn mening is men bang voor wat men niet begrijpt. Ik geloof dat we door voorlichting duidelijk kunnen maken wat het belang is van diversiteit.

5) Wat vind je het meest aantrekkelijk in een andere persoon?

Ik bewonder mensen die gepassioneerd zijn en die om andere mensen geven, mensen die niet bang zijn om hun gevoelens te laten zien en mensen die de wereld beter willen maken, niet alleen voor zichzelf maar ook voor anderen (inclusief andere dieren).

6) Wat is het meest positieve dat je ooit hebt ondervonden aan niet-hetero zijn?

Dat ik geen heteroman ben, bevrijdt me van de verplichting om te conformeren aan conventies en verwachtingen die mijn ontwikkeling als man en persoon zouden beperken.

7) Wat is het meest negatieve dat je ooit hebt ondervonden aan niet-hetero zijn?

Toen ik 30 jaar geleden als jongetje in Portugal opgroeide moest ik mijn homoseksualiteit verbergen. Ik had geen rolmodellen en ik kon er met niemand over praten. En toen ik op mijn 14e religieus werd, kreeg ik te horen dat homoseksualiteit iets verkeerds was en door God veroordeeld werd. Niet alleen geloofde ik dat, maar ik ging zelfs van deur tot deur om mijn geloof met anderen te delen en mezelf te redden. In die tijd worstelde ik met mijn homoseksuele gevoelens. Ik was nooit met een andere jongen en durfde daar zelfs niet aan te denken. Totdat ik verliefd werd. Het probleem was niet eens het lichamelijke aspect. Dat had ik wel onder controle hoewel het niet makkelijk was voor een tiener. Ik kon vooral mijn emoties niet aan. Onze religieuze leiders zeiden ons dat we elkaar niet mochten te zien en dat we alles moesten vernietigen dat we van elkaar hadden of dat ons aan elkaar deed denken. Op dat moment leek ons dat ook de enige oplossing. We hebben elkaar nooit meer gezien. Dat was het meest hartverscheurende moment in mijn leven en ik wilde dat ik nooit als homo geboren was.

8) Wat zou er per morgen gedaan moeten worden om de positie van LHBT+’ers te veranderen?

De situatie nu is al heel anders dan toen ik opgroeide. In Portugal, waar ik geboren ben, is bijvoorbeeld in 2010 het homohuwelijk erkend. En Nederland, waar ik nu leef, was het eerste land in de wereld dat het homohuwelijk heeft erkend. Maar is dat overal in de wereld het geval? Nee! Volgens de jaarlijkse rapportage van ILGA zijn homoseksuele relaties in meer dan 70 landen en gebieden nog steeds strafbaar. En daarom moeten we doorvechten! We moeten laten zien dat homoseksualiteit normaal is en dat er helemaal niets mis mee is. Integendeel, diversiteit maakt de wereld juist zo bijzonder.

9) Hoe zou je het liefst herinnerd willen worden?

Ik wil het liefst herinnerd worden als iemand die heeft bijgedragen aan een wereld waarin mensen elkaar accepteren zoals ze zijn.

10) Wat is je motto?

Ik probeer altijd te onthouden wat Jung eens zei: “Ik ben niet wat mij overkwam. Ik ben wat ik verkoos te worden.”


Marcel Proust kennen we onder andere van zijn beroemde vragenlijst (questionnaire) aan de hand waarvan een beeld van een persoon ontstaat in wat we vandaag de dag ‘soundbites’ zouden noemen. Door de jaren heen hebben verschillende beroemdheden de vragenlijst ingevuld. De Gaykrant bevraagt in ProfieLHBT+ aan de hand van een eigen variant op de vragenreeks steeds een persoon die zich onderdeel voelt van de regenboogcommunity. Beroemd of niet beroemd, rijk of arm, spierwit of pikzwart (m/v): alle LHBT-ers komen in aanmerking.

Ook meedoen? Mail dan naar info@degaykrant.nl

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.