Paaseieren 

Over twee dagen is het Witte Donderdag. Voor mij betekent dat nog steeds het begin van de paastijd. Op Witte Donderdag wordt het laatste avondmaal herdacht en het is het begin van het ‘Triduum Sacrum’: Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag. 

Lijden, dood, verrijzenis.

Voor mij en mijn katholieke familie betekende dat vroeger veel kerkbezoek en rituelen ondergaan. Van gapend en verveeld de heilige mis aanhoren tot aan het aanschuiven aan de Brabantse koffietafel met heel de familie; van het tijdens de eucharistie in ontvangst nemen en op de tong laten smelten van het lichaam van Christus (‘Niet erop kauwen!’ werd ons door moeder steevast te verstaan gegeven) tot aan het zoeken en eten van paaseieren: het hoorde er weer allemaal bij. Pasen betekende bij ons vroeger thuis een klein beetje lijden en groot feest.

En het was het feest waarop ik als vierjarige het vrouwelijk lichaam ontdekte.

Het was negentiendrieënzeventig. Zoals elk jaar werden na de koffietafel alle kleine kinderen van de familie naar de gang geleid. Wij wisten wat er stond te gebeuren en stonden daar een kwartier lang te springen van opwinding: vader, moeder, tantes, ooms, oudtantes, oudooms en alle oudere neven, nichten, achterneven en achternichten waren bezig in huiskamer en tuin de paaseieren te verstoppen.

De deur van de woonkamer zwaaide open. Wij kinderen stormden vanuit de gang de woonkamer in en verspreidden ons als een moderne kinderdiaspora zo snel mogelijk over meubelen, plantenbakken, grasveld en coniferen. Het snelste neefje had met een luide schreeuw het eerste paasei al gevonden.

Ik staarde naar het achttienjarige, vrouwelijke familielid dat lachend op de eetkamerstoel naar de rondrennende kinderen zat te kijken. Plotseling sprong ik op haar schoot en voordat zij het in de gaten had en het mij kon verhinderen, was mijn hand al in haar blouse geschoten, op zoek naar de twee enorme paaseieren die zij in mijn vaste overtuiging in haar bloesje verstopt had.

Uiteraard volgde er een hoop gegil en gelach van haar en van de rest van de familie. “Kind, dat zijn geen paaseieren!” riep het rondborstige familielid uit en ze zette mij weer op de grond.

Ik was door alle consternatie veel te laat met zoeken. Vrijwel alle chocolade-eieren waren reeds gevonden. Vader pakte me lachend bij de schouder en wees naar de ficus in de woonkamer. Daar in een van de takken lag nog een eitje. Die was voor mij.

Ik kan me van het voorval zelf niets meer herinneren, maar elk jaar met Pasen is het een anekdote die bij de koffietafel smakelijk verteld wordt: hoe ons vierjarige Ricky bij nietsvermoedende achternicht in haar bloesje op zoek ging naar zijn paaseieren.

Een tijdje geleden had ik de begrafenis van een hoogbejaard geworden oom van me. Hij had weinig geleden, was in zijn slaap rustig overleden en ik weet eerlijk gezegd niet of hij ooit zal herrijzen. In de kerk kwam ik mijn achternicht tegen. Ondanks de sombere aanleiding was het fijn elkaar weer te zien. We begroetten elkaar hartelijk. Ik inmiddels een beginvijftiger, zij een middenzestiger, moeder en oma.

“Het is bijna Pasen,” zei ze.

Ik keek naar het mooie glas-in-lood achter in de kerk waarop Christus aan het kruis afgebeeld stond.

“Lijden, dood en herrijzenis,” zei ik.

Ze knikte.

“We moeten nog eens een keer samen paaseieren gaan zoeken,” zei ik.

Ze schoot in de lach.

“Jij was mijn allereerste man,” zei ze met een knipoog.

“En jij,” zei ik, “Mijn allereerste en tevens allerlaatste vrouw.”

We schoven naast elkaar op de kerkbank.

“Dropje?” vroeg ze, terwijl ze een rolletje drop voor mijn neus hield. Ik pakte een dropje en stopte het in mijn mond.

“Niet erop kauwen!” zei ze.

Ik lachte.

“Lekker,” zei ik.

“Ach, volgens mij heb jij liever chocola,” zei achternicht en gaf me weer een knipoog.

Ik wens u fijne paasdagen toe.

Rick van der Made