Koffie, een peuk en bladeren door de media, het is weer maandagochtend. Nog voor de eerste slok koffie zag ik het eerste appje verschijnen op het scherm. “Heeft u het al gehoord? Pastoor Pierre Valkering kwam uit de kast gisteren.” Oh, maar dat wist ik toch al? Ik kan me die ene kwestie nog goed heugen; dat hij van zijn bisschop niet mee mocht varen in de canal parade van Amsterdam Pride.
De artikelen en columns rolden voorbij op social media. Groot nieuws: een priester komt uit de kast en hij is eerlijk! Dat is zeker geweldig nieuws en velen zouden hier een voorbeeld aan kunnen nemen, maar tegelijkertijd bekropen mij vragen. Wat gaat het bisdom hiermee doen? Wat zet Pierre op het spel? Niet veel later volgde de reactie van het bisdom: schorsing. Als ik het niet dacht. Een publiek geheim wordt hot topic. De reactie van een mijter dragende is schorsing of suspensie tot nader onderzoek. Bureaucratisch gebabbel, wachten tot de storm voorbij is en kijken met welk canonieke constructie we dit gaan omlijsten.
Hypocrisie
Ik veroordeel de bisschop niet en kan enigszins begrijpen op welke gronden hij pastoor Valkering vraagt even stapje terug te doen. U moet immers niet vergeten dat dit beleid gevormd is door de zetel in Rome en dat dit beleid niet snel zal veranderen. De kerk verkeert momenteel immers in een grote crisis. Er zit dus altijd een reden achter de reden. De ‘roze olifant’ waarover Pierre het had. die is er inderdaad.
Zijn er veel homoseksuele priesters? Praat me er niet van. Mijn oma zei altijd: “Je mag niet wijzen” en dat zal ik nu ook niet doen. In veel gevallen lijken onderdrukking en schijnheiligheid hand in hand te gaan. Sommige priesters hebben gewoon geen keuze, ze houden hun mond en leven in angst dat hun geaardheid uitkomt. Hartverscheurend als ik eraan denk. Maar ik heb wel moeite met priesters die op de kansel verkondigen dat homoseksualiteit uit den boze is en dan zelf de katjes in het duister knijpen. Pure hypocrisie.
“Het celibaat is een aparte roeping in mijn ogen en je moet wel verdomd sterk in je geloof en schoenen staan.”
Celibaat
Velen roepen: het celibaat moet worden afgeschaft. Nee, dat denk ik niet. Celibaat moet een keuze zijn, zoals in vele kerken dat ook normaal is. Die keuze blijkt voor maar weinig priesters weggelegd. Gelukkig ken ik ook priesters die zeer gelukkig zijn in het celibaat en goede herders zijn. Dat mag ook zeker gezegd worden. En daarnaast zou ook niet uit mogen maken of je op mannen of vrouwen valt. Het lijkt het mij juist een gezonde leefstijl om je niet te onthouden als je dat niet kunt. Uiteindelijk komen daar psychische klachten van en wellicht meer taferelen waar de honden geen brood van lusten. Kortom, celibaat is een aparte roeping in mijn ogen en je moet wel verdomd sterk in je geloof en schoenen staan.
Respect
Wat betreft Pierre. Ik kan alleen maar zeggen dat ik veel respect heb voor zijn durven. Over zijn persoonlijke leven heb ik gewoon niks te vinden. Persoonlijk ken ik hem ook niet. Uiteindelijk is het tussen hem en God. We moeten uiteindelijk ons eigen zegje doen bij de Grote Baas. Ik vind het daarom ook zeer moedig, dat hij toch zijn verhaal open en eerlijk doet, willens en wetens de mogelijke consequenties,
“De kerk wilde mij niet meer. Een tijd van veel feesten, heftige vrijpartijen en verdovende middelen brak aan.”
Ik weet niet hoe het is om als priester uit de kast te komen maar heb wel iets vergelijkbaars meegemaakt. Ik werd even weer herinnerd aan mijn coming-out. Het gevoel van toen was er weer even. Angst, verdriet en wanhoop. In mijn gedachten stond ik daar weer als jonge tiener met mijn koffer op straat. De kerk wilde mij niet meer. Een tijd van veel feesten, heftige vrijpartijen en verdovende middelen brak aan. Van God los is dan ook de juiste benaming. Zwerven door de vallei van het leven, op zoek naar de verloren hoop. Priester worden was voor mij voorbij. Althans dat dacht ik toen.
Ik houd van God en mijn vriend
Nu, vele jaren later, zit ik aan de eetkamertafel deze column te schrijven en glimlach ik even naar mijn geliefde. Een aantal jaren al priester, sinds vorig jaar bisschop en onderweg in een gelukkige relatie. Wie had gedacht? Beland bij een kleine onafhankelijke katholieke kerk, schismatiek in de in de ogen van het Vaticaan. Nou en!? Het is waar God me heen bracht en ben nog nooit zo gelukkig geweest.
Homopriesters? Ja die hebben we genoeg en vaak nog gelukkig getrouwd ook. Het is de gemeenschap waar ik mezelf heb mogen worden, geleerd heb om christen te zijn en inzichten heb verworven. Gegroeid ben ik zeker. Heb ik spijt over mijn duistere tijd? Nee, want het heeft mij gemaakt wie ik nu ben. De ervaring is onbetaalbaar. Ik hoop dan ook voor mijn broeder Pierre dat hij ook vasthoudt aan de ware liefde Gods en ook genade mag blijven ervaren. Celibatair of niet, Christus houdt van hem.
Matthias Johannes
Matthias Johannes is een jonge geestelijke die wil staan voor de nieuwe tijd. Na zijn interne theologische vorming, ontving hij de priesterwijding in Toronto, Canada. Deeltijd studeerde hij aan Canada’s Christian College. Vorig jaar werd hij, vanwege het lange ziekbed van zijn bisschop, als toekomstig opvolger gekozen en geconcacreerd. Naast zijn priesterschap is hij ook student sociaal cultureel werk.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
Mooi. Het geloof geeft zoveel. Een band met Je hemelse vader en je bent nooit meer echt alleen. Er zijn genoeg kerken waar mensen met een homosesksuele geaardheid meer dan welkom zijn. Gooi het kind niet weg met het badwater. In onze kerkgemeente zijn er zat gelukkige homostellen. Het gaat zelfs de goede kant op. Jezus heeft nooit mensen veroordeeld. Hij was alleen streng voor mensen die dachten dat ze rechtvaardig leefde omdat ze zichzelf aan de wet hielden.
Impressive Matthias when I ordained you I knew you had an undying faith in God but I never made you take a vow of celibacy because I have married priests and I had gay priests as well that lived a beautiful life with their mate.
I always thought it was wrong to take the other son of any family and make them take a vow of celibacy and become a priest it was a common thing to do as it was in the old religions you gave one of your children to the gods or God,
I never felt this was appropriate since I was a teenager I always felt that if there was more honesty and more openness there wouldn’t be any pedophilia going on and people could live happy. In all honesty I encouraged you to be yourself at all times and when I made you my successor I knew that you would change your church but I believe that the changes you will make will be positive once.
God bless you Most Reverend Matthias Roenhorst, I’m very proud of you and and what you have become I like the article there’s several things that we could talk about an add to it but it’s perfect as it is and it’s an expression of your thoughts in your feelings.
Wat een mooi en eerlijk verhaal. Fijn dat je je geloof hebt kunnen behouden. Ik werd ook door mijn kerkenraad onder censuur gezet en heb toen de kerk vaarwel gezegd. Daarna ook hetzelfde meegemaakt. Alleen soms mis ik de kerkdiensten. Ik kan er niet toekomen om weer te gaan.
De heer Valkering doet het voorkomen alsof het door zijn homosexualiteit komt, dat hij door de bisschop geschort is. . Dat is helemaal niet waar: het ging om het celibaat dat hij niet heeft nageleefd! Hij heeft zich daar 25 jaar geleden geheel vrijwillig aan verbonden en blijkt dus 25 jaar lang zijn eigen parochianen te hebben bedrogen. Hij was voor hen niet de man die zij dachten dat hij was: een celibatair. Hij heeft hen bedonderd! Dat het celibaat maar beter afgeschaft kan worden, doet niet ter zake. Het is een packagedeal: je kunt je niet als RK-priester laten wijden en dan zeggen: dat celibaat bevalt mij niet zo, dus dat deel van de package laat ik er maar buiten.
De schorsing door de bisschop lijkt mij dan ook terecht. Na een of twee weken wil de heer Valkering nu weer terug. Iedereen verdient een tweede kans, dus ook de heer Valkering. Maar dan slechts onder de voorwaarden die de bisschop stelt: berouw tonen, de aangerichte schade herstellen en aannemelijk maken dat je je voortaan aan het celibaat zult houden. Daar zal wel een jaartje overheen moeten gaan, geen twee weekjes.
De man beseft niet hoe hij door de kluit te belazeren mensen, waaronder ikzelf, geschokt heeft. Zijn homoseksualiteit was in de parochie vrij algemeen bekend, dat is het probleem helemaal niet. Ook de uitbundigheid waarmee hij blijkens zijn boek, zijn sexualiteit gevierd heeft, lijkt mij niet het punt. Mensen hebben hem in vertrouwen genomen en dat vertrouwen is nu door zijn bekentenissen geschokt.
Matthias, Ik ben ontzettend blij te lezen dat het goed met je gaat, Ookal heb ik je in het verleden vervloekt. Ik heb nog vaak aan je gedacht, en me soms zorgen gemaakt of je jouw plek wel zou gaan vinden. Gedurende de periode dat we veel tijd samen doorbrachten heb je me geinspireerd. Weet dat ik het beste met je voor heb, je een gelukkig leven wens en geen enkele vorm van wrok koester. Het ga je goed.