Koffie, een peuk en bladeren door de media, het is weer maandagochtend. Nog voor de eerste slok koffie zag ik het eerste appje verschijnen op het scherm. “Heeft u het al gehoord? Pastoor Pierre Valkering kwam uit de kast gisteren.” Oh, maar dat wist ik toch al? Ik kan me die ene kwestie nog goed heugen; dat hij van zijn bisschop niet mee mocht varen in de canal parade van Amsterdam Pride.
De artikelen en columns rolden voorbij op social media. Groot nieuws: een priester komt uit de kast en hij is eerlijk! Dat is zeker geweldig nieuws en velen zouden hier een voorbeeld aan kunnen nemen, maar tegelijkertijd bekropen mij vragen. Wat gaat het bisdom hiermee doen? Wat zet Pierre op het spel? Niet veel later volgde de reactie van het bisdom: schorsing. Als ik het niet dacht. Een publiek geheim wordt hot topic. De reactie van een mijter dragende is schorsing of suspensie tot nader onderzoek. Bureaucratisch gebabbel, wachten tot de storm voorbij is en kijken met welk canonieke constructie we dit gaan omlijsten.
Hypocrisie
Ik veroordeel de bisschop niet en kan enigszins begrijpen op welke gronden hij pastoor Valkering vraagt even stapje terug te doen. U moet immers niet vergeten dat dit beleid gevormd is door de zetel in Rome en dat dit beleid niet snel zal veranderen. De kerk verkeert momenteel immers in een grote crisis. Er zit dus altijd een reden achter de reden. De ‘roze olifant’ waarover Pierre het had. die is er inderdaad.
Zijn er veel homoseksuele priesters? Praat me er niet van. Mijn oma zei altijd: “Je mag niet wijzen” en dat zal ik nu ook niet doen. In veel gevallen lijken onderdrukking en schijnheiligheid hand in hand te gaan. Sommige priesters hebben gewoon geen keuze, ze houden hun mond en leven in angst dat hun geaardheid uitkomt. Hartverscheurend als ik eraan denk. Maar ik heb wel moeite met priesters die op de kansel verkondigen dat homoseksualiteit uit den boze is en dan zelf de katjes in het duister knijpen. Pure hypocrisie.
“Het celibaat is een aparte roeping in mijn ogen en je moet wel verdomd sterk in je geloof en schoenen staan.”
Celibaat
Velen roepen: het celibaat moet worden afgeschaft. Nee, dat denk ik niet. Celibaat moet een keuze zijn, zoals in vele kerken dat ook normaal is. Die keuze blijkt voor maar weinig priesters weggelegd. Gelukkig ken ik ook priesters die zeer gelukkig zijn in het celibaat en goede herders zijn. Dat mag ook zeker gezegd worden. En daarnaast zou ook niet uit mogen maken of je op mannen of vrouwen valt. Het lijkt het mij juist een gezonde leefstijl om je niet te onthouden als je dat niet kunt. Uiteindelijk komen daar psychische klachten van en wellicht meer taferelen waar de honden geen brood van lusten. Kortom, celibaat is een aparte roeping in mijn ogen en je moet wel verdomd sterk in je geloof en schoenen staan.
Respect
Wat betreft Pierre. Ik kan alleen maar zeggen dat ik veel respect heb voor zijn durven. Over zijn persoonlijke leven heb ik gewoon niks te vinden. Persoonlijk ken ik hem ook niet. Uiteindelijk is het tussen hem en God. We moeten uiteindelijk ons eigen zegje doen bij de Grote Baas. Ik vind het daarom ook zeer moedig, dat hij toch zijn verhaal open en eerlijk doet, willens en wetens de mogelijke consequenties,
“De kerk wilde mij niet meer. Een tijd van veel feesten, heftige vrijpartijen en verdovende middelen brak aan.”
Ik weet niet hoe het is om als priester uit de kast te komen maar heb wel iets vergelijkbaars meegemaakt. Ik werd even weer herinnerd aan mijn coming-out. Het gevoel van toen was er weer even. Angst, verdriet en wanhoop. In mijn gedachten stond ik daar weer als jonge tiener met mijn koffer op straat. De kerk wilde mij niet meer. Een tijd van veel feesten, heftige vrijpartijen en verdovende middelen brak aan. Van God los is dan ook de juiste benaming. Zwerven door de vallei van het leven, op zoek naar de verloren hoop. Priester worden was voor mij voorbij. Althans dat dacht ik toen.
Ik houd van God en mijn vriend
Nu, vele jaren later, zit ik aan de eetkamertafel deze column te schrijven en glimlach ik even naar mijn geliefde. Een aantal jaren al priester, sinds vorig jaar bisschop en onderweg in een gelukkige relatie. Wie had gedacht? Beland bij een kleine onafhankelijke katholieke kerk, schismatiek in de in de ogen van het Vaticaan. Nou en!? Het is waar God me heen bracht en ben nog nooit zo gelukkig geweest.
Homopriesters? Ja die hebben we genoeg en vaak nog gelukkig getrouwd ook. Het is de gemeenschap waar ik mezelf heb mogen worden, geleerd heb om christen te zijn en inzichten heb verworven. Gegroeid ben ik zeker. Heb ik spijt over mijn duistere tijd? Nee, want het heeft mij gemaakt wie ik nu ben. De ervaring is onbetaalbaar. Ik hoop dan ook voor mijn broeder Pierre dat hij ook vasthoudt aan de ware liefde Gods en ook genade mag blijven ervaren. Celibatair of niet, Christus houdt van hem.
Matthias Johannes
Matthias Johannes is een jonge geestelijke die wil staan voor de nieuwe tijd. Na zijn interne theologische vorming, ontving hij de priesterwijding in Toronto, Canada. Deeltijd studeerde hij aan Canada’s Christian College. Vorig jaar werd hij, vanwege het lange ziekbed van zijn bisschop, als toekomstig opvolger gekozen en geconcacreerd. Naast zijn priesterschap is hij ook student sociaal cultureel werk.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
5 thoughts on “Van God los”