Het is vrijdagavond, de stad begint tot leven te komen. We staan voor de kroeg waar we met vrienden afgesproken hebben. Achter het glas lachen mensen, proosten ze. Ik heb het vooral koud. Ik steek een sigaret op. Mijn gevoel zegt dat ik met je zou moeten praten. Er vallen tussen ons eigenlijk alleen maar stiltes. Ik zeg niets omdat ik niets voel. Jij zegt niets omdat jij wel kunt gissen naar hoe het voor mij is, maar weet dat je mijn gevoel nu niet kunt begrijpen.
Die middag werd ik vlak voor college gebeld. Onverwacht kreeg ik mijn arts aan de lijn. Een week daarvoor was ik bij haar op consult geweest. Inmiddels ben ik al drie jaar in transitie en voor mijn gevoel bijna ‘af’. Alles loopt in feite op rolletjes. Dat idee had ik ook tijdens dat consult. Ze stond achter de operatie die zij bij mij zou gaan uitvoeren. Qua techniek zou het goed gaan komen en ik had de juiste documenten. Ze wilde desondanks toch nog een laatste telefoontje voeren met het Amsterdam UMC. ‘Voor de zekerheid, ik wil niets over het hoofd zien,’ zei ze glimlachend.
“Ik voelde me alleen maar numb. Ik vind dat zo’n mooie term: numb. Verdoofd.”
Stortvloed van zorgen
Tijdens dat gesprek donderde ik keihard van die rolband af. Ze had met het genderteam van het Amsterdam UMC gesproken en ‘er zaten meer haken en ogen aan dan ze dacht’. Wat volgde was een stortvloed aan zorgen van haar kant. Ze ging me onvruchtbaar maken, wat als ik spijt kreeg? Wat als ik dan een rechtszaak tegen haar zou starten? De goedkeuring van mijn psycholoog die zij eerder had gelezen, leek er ineens niet meer toe te doen. Ik begon te gloeien van woede: het genderteam, ze hadden het weer… Totaal gedesillusioneerd, boos en verward, hing ik 10 minuten later op.
Op weg naar de kroeg net, uitte je nog hoe ongelofelijk je het vond: ‘Hoe kan ze dit nu ineens zeggen? Wat voor onzin heeft dat genderteam haar dan verteld? Dat dit in Nederland anno 2019 nog kan met die transgenderacceptatie…,’ ratelde je, net zo boos als ik eerder vandaag was. Ik voelde me alleen maar numb. Ik vind dat zo’n mooie term: numb. Verdoofd. Je schakelt alles uit omdat je je zo radeloos voelt en daar niet meer mee kan dealen.
Wachttijden rijzen de pan uit
Het genderteam heeft mijn arts vlak na mijn consult pure angst aangepraat. Iets wat ze wel vaker schijnen doen, in ieder geval volgens mijn psycholoog. Zo zou ik niet mijn arts kunnen aanklagen als ik ‘spijt’ zou krijgen, maar zou ik mijn psycholoog voor de rechter moeten slepen. Het genderteam voert het liefste zelf alle operaties uit, maar maakt de toegang tot hun poli daarentegen onmogelijk.
“Het genderteam houdt in de medische wereld graag de schijn op dat ze zo ont-ze-ttend deskundig zijn… “
Als ik nu naar het genderteam zou gaan, zou ik jaren moeten wachten, want hun wachttijden rijzen de pan uit. Je zou verwachten dat een ziekenhuis dan graag kennis met andere specialisten zou delen, right? Maar nee, het genderteam houdt in de medische wereld graag de schijn op dat ze zo ont-zet-tend deskundig zijn. Ondertussen staan ze mijn transitie en gezondheid in de weg door de toegang tot mijn operatie te blokkeren.
Zoals vanavond, heb ik mij vele avonden gevoeld. Helaas is dit niet de eerste keer dat een arts mij afwijst, puur op basis van mijn gender. Ik steek nog een troostsigaret op. In mijn gedachten bouw ik een muur om mezelf heen. Ik wil eigenlijk alleen zijn met mijn verdriet. Die avond, daar voor de kroeg, raak ik van je verwijderd. Hoewel jij naast me staat, voel ik mij die avond voor het eerst in mijn transitie. Echt. Alleen.
Pepijn Stoop
Pepijn Stoop is tekstschrijver, zo nu en dan docent en student bio-informatica. Noemt zichzelf queer en heeft daar, op gezette ‘spuimomenten’ iets over te zeggen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
2 thoughts on “Voor het eerst alleen”