Wat refo Andriesje Knevel jammer vindt, kan me persoonlijk weinig boeien. Dat een huwelijk tussen partners van gelijk gender nog steeds homohuwelijk wordt genoemd vind ik ronduit dom, het bestaat niet, er is één burgerlijk huwelijk.
De term homohuwelijk is niet alleen dom, er schuilt in mijn ogen een giftiger gevolg in. De term impliceert dat het een ander huwelijk is, terwijl, ik herhaal, er maar één burgerlijk huwelijk is. Wanneer je over een huwelijk van partners van gelijk gender praat, noem het dan een huwelijk. Wanneer je het in bijvoorbeeld een discussie gebruikt, kun je homohuwelijk vervangen door trouwgelijkheid. ‘Sinds 2001 kennen we in Nederland trouwgelijkheid.’ Het doet meer recht aan waar het om draait: gelijk zijn onder de wet.
De term homohuwelijk kennen we sinds 1998, in dit jaar werd het geregistreerd partnerschap geïntroduceerd, omdat dit ook mogelijk was voor partners van gelijk gender, werd dit vaak homohuwelijk genoemd. Echter zijn er enkele verschillen tussen geregistreerd partnerschap en een huwelijk: Bijvoorbeeld het uitspreken van het ‘ja woord’. Ook toen drie jaar later het burgerlijk huwelijk werd opengesteld, bleef de term homohuwelijk bestaan.
‘Sinds 2001 kennen we in Nederland trouwgelijkheid.’ Het doet meer recht aan waar het om draait: gelijk zijn onder de wet.
‘Ik zal wel van het simplistisch verbond zijn’
Ook doet het recht aan het feit dat we in Nederland geen trouwgelijkheid kennen. Wanneer in een man-vrouw huwelijk een kind wordt geboren, krijgt de niet biologische vader automatisch het ouderlijk gezag en familierechtelijke betrekkingen, terwijl dit in een vrouw-vrouw huwelijk niet zo is voor de niet biologische moeder.
Ook kunnen partners van gelijk gender nog steeds geweigerd worden door een BABS met zogenoemde gewetensbezwaren. Iemand die een taak namens onze seculiere overheid uitvoert, is het toegestaan om onderscheid te maken op basis van seksualiteit. Ik zal wel van het simplistisch verbond zijn. Staat in art.1 van onze grondwet niet te lezen: ‘Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.’ De laffe uitsterf-constructie van de overheid, dat er geen nieuwe weigerambtenaren in dienst genomen mogen worden, verandert niets aan het feit dat dat LHBT+ ers niet dezelfde bescherming krijgen onder art. 1 van onze grondwet. En men vraagt zich serieus af hoe het kan dan Nederland uit de top 10 van Europese landen is gevallen, waar het gelijke rechten voor LHBT+ ers betreft?
Nog even terug naar de taal: ook wanneer je het een huwelijk tussen twee homo’s noemt, is dit een vrij onzinnige binaire gedachte. Wanneer twee dames of twee heren met elkaar trouwen, kunnen ze net zo goed queer/bi/poly of panseksueel zijn ze zijn zeker niet allemaal homoseksueel… en ja alle combinaties zijn mogelijk.
Hilbrand Bonthuis
Hilbrand Bonthuis (41, Bolsward) zet zich in voor diversiteit door o.a. LHBT-voorlichting te geven op scholen. Hij spreekt zich uit voor een meer inclusieve samenleving. “In the end we will remember not the words of our enemies but the silence of our friends.” (Martin Luther King)
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
Ik hou van mijn vriend. En hij houdt van mij. Dat het voor echie is, blijkt bijvoorbeeld uit dat we het nooit over altijd hebben. Van die als “ik zal altijd bij je blijven” dingen komen gewoon niet aan de orde. Bij mij niet. Bij hem niet. Daarnaast zijn er nog waar ik nog altijd van hou. En die zijn er voor mijn vriend ook. Oudere lief-en-leed-delers. Waar dan iets uit de rails liep, maar niet wegneemt dat je dat toch niet weg kan nemen. Dat weten we ook van elkaar.
Als we elkaar een paar dagen niet zien, dan leven we op halve kracht. Richting zombie. We hebben elkaars bijzijn nodig. Anders functioneren we maar half. Valse spookjes als dat we nog lang en gelukkig zouden leven beloven we elkaar niet. Daar is onze liefde te eerlijk voor. Te oprecht.
Zo een huwelijk is mooi hoor. Ik zou niet willen dat als mij wat zou overkomen, mijn zus gelijk binnen zou walsen om de regie over te nemen. En de bankrekening. En mijn vriend zou zeggen dat hij geluk heeft dat hij nog wel een gratis koffie mag op de uitvaart. Waar hij dan wel van moet weten dat het inmiddels uit haar (met aftrek van successierechten) zak moet komen, omdat zij ook een heel moeilijk leven heeft gehad. Het is echter niet motief genoeg voor ons om te trouwen. Want wat maakt die kop koffie dan nog voor verschil. Of dat je er “van de familie” dan toch bij “mag zijn”.
Wij leven vandaag. We praten wel over morgen natuurlijk. Met plannen. Met wat we graag willen realiseren. Met waar we naartoe willen. Over heel de wereld reizen, en mooie dingen doen. Zekerheden zoeken. Ons gezamenlijk veilige plekje, waarvoor we eigenlijk alleen maar samen hoeven te zijn, veiliger stellen. Dat heeft verder weinig van doen met een koffie en een plak cake. En er zal niet snel een weigerambtenaar de kans krijgen om op ons neer te kijken. Enkel al zulke mensen werkloos laten is een reden om al helemaal niet aan trouwen te denken.
We praten nooit over altijd. Dat zijn valse beloftes. Het komt nooit in ons op om daar over te beginnen. En ook daarom hou ik onvoorwardelijk van hem. En ik heb de inruk dat dat wederwijds is. Hij is ook niet van mij, ik ben niet van hem. Het zou maar raar zijn elkaars achternaam te dragen. Of dat een jurk zonder echt verstand van liefde dat zou komen inzegenen. Het zou afbreuk doen aan wat we samen hebben, juist. Hij is van hem, ik ben van mij. Maar samen zijn we sterker. We hebben een klik die we aan niemand uit moeten leggen. Enkel zelf hoeven te begrijpen.
Dat gelijkstellen van het huwelijk is mooi. Maar is, denk ik, meer bedoeld voor relaties die niet echt op ware liefde gebaseerd zijn. Een troostboekje. Voor als je vooral met verdrukte tegenzin door moet. Liggen en benen wijd want we zijn getrouwd en je blijft maagd. Want we zijn getrouwd.
Zo zijn wij hier helemaal niet getrouwd. Zelfs de simpele gedachte komt niet eens op. We zijn samen, en om het dan maar zo te zeggen, we kunnen amper zonder elkaar schijten. Waar je dan nog steeds, verdedigend, bij moet verantwoorden dat we dat nog nooit hebben gedaan en ook al geen thema is in onze relatie. Maar waar helaas menige gebakje-op-je-schoot-verjaardag dan toch wel even precies wil weten hoe het dan zit. Want dat kennen ze niet van huis uit.
Trouwen is bij ons geen thema. En gelukkig maar. Want dan moeten we gelijk elke maand naar de gynaecoloog om nagekeken te worden. Die bestaan niet voor mannen. Maar ik zou me bij die gedachte alleen al ineens toch wel vies gaan voelen.
We zijn wel blij dat het kan, dat opengesteld huwelijk. Zodra er iets te beschermen valt (je blijft vruchtbaar, dus je weet nooit!), dan maken we daar dankbaar gebruik van. Maar voorlopig missen we eigenlijk niks. Ja, elkaar. En regelmatig!
Het enige wat mooi is aan dat “homohuwelijk” is het principe van vrijheid, gelijkheid en broederschap. Dat iedereen die postzegel kan kopen. Daar staan we samen ook volledig achter.
Van meet af aan heb ik een hekel gehad aan het woord homohuwelijk. Ik ben dat ook al die jaren blijven uitdragen. Het prachtige woord Trouwgelijkheid van Hilbrand Bonthuis vind ik een vondst. Geweldig.
Het woord homohuwelijk is denigrerend. Inderdaad, een apart / anders / minder? huwelijk dan dat “echte”.
Ikzelf ben nu bijna 9 jaar getrouwd. Mijn man en ik vonden het fijn hiervoor te (kunnen) kiezen. Voor ons wat het extra en speciaal.
Dat een ander niets in het huwelijk ziet, prima. Vrijheid en blijheid. Een ieder moet en mag zijn leven indelen zoals men wil.
Waar ik het ook met Bonthuis eens ben is de absurditeit van het fenomeen weigerambtenaar. Alleen het woord al. Maar nog erger dat dit expliciet tegen artikel 1 van de Grondwet in gaat.