Sinds de acceptatiegolf van transgenders in 2016, heeft de media de transgender en zijn of haar verhaal gevonden: transmannen en -vrouwen verschijnen met interviews in magazines en ook online zijn er genoeg persoonlijke verhalen te vinden. Als transman ben ik hier aan de ene kant blij mee, want acceptatie bereik je alleen door mensen zichtbaar te maken, maar de negatieve, dramatische ondertoon van al die interviews, stoort mij enorm.
Opeenstapeling transitieproblemen
Als transgenders namelijk in de media komen, is dat negen van de tien keer vanwege transitieproblemen: hun familie accepteert ze niet, ze hebben moeilijk toegang tot zorg of hebben zelfs besloten om in de-transitie te gaan. Kijk alleen al naar Hij is een Zij: het programma brengt de blije momenten van de deelnemers soms wel in beeld, maar de leidraad van het programma is toch dat ze allemaal dezelfde, voor mij voorspelbare, transitie-issues hebben. Een voorbeeld waar ik al helemaal niet gelukkig van word, is de aandacht in de media rondom een gemeenteraadslid, een transvrouw, die besloot haar transitie te staken. God, wat smullen mensen toch van de verhalen van transgenders die ‘spijt’ hebben van hun transitie.
Toen mijn eigen transitie tot anderhalf jaar geleden moeizaam verliep, werd ik ook vaak benaderd door de media: allemaal wilden ze mijn levensverhaal vol struggles in hun krant zetten. Het liefste nog met een foto erbij zodat lezers verbaasd konden zijn over ‘hoe erg Pepijn op een man lijkt als transgender’. Enfin, ik heb me een paar keer laten interviewen en werd daarna vrij snel weer door andere journalisten benaderd.
“Ben ik als transpersoon alleen maar interessant als ik een zwaar leven heb, mensen mij uitkotsen en ik mijn lichaam haat?”
Media uit beeld
Nu verloopt mijn leven eigenlijk vrij vlotjes: ik studeer, heb een leuke bijbaan, veel vrienden, een rijk liefdesleven en ben actief bij mijn studie- én studentenvereniging. Ik zie nu vooral de voordelen van mijn transitie. Je zou denken dat diezelfde journalisten stonden te trappelen om mij nu weer te spreken, want Pepijn heeft zijn doel bereikt: zijn transitie is voltooid. De media blijft nu echter volledig uit beeld: niemand is geïnteresseerd in het portretteren van een happy transgender.
Waarom jongens? Ben ik als transpersoon alleen maar interessant als ik een zwaar leven heb, mensen mij uitkotsen en ik mijn lichaam continu haat? Waar blijft de media nu ik een gelukkig leven leid en ik daar graag over zou willen vertellen? Ik wil andere transgenders een hart onder de riem willen steken, want met al die nare verhalen, zag ik mijn toekomstbeeld ook niet zo rooskleurig in anderhalf jaar terug.
Positief verkoopt óók
Natuurlijk verkoopt negatief nieuws vaak beter dan vrolijke berichten. Daarentegen komen andere LHBT-ers anno 2019 wél steeds positiever in het nieuws: van vrolijke homokoppels tot interviews met jonge biseksuele jongens en meiden waarin niet wordt gesuggereerd dat ze zo’n enorm zwaar leven hebben vanwege hun geaardheid. Ik ben er daarom van overtuigd dat het vooral een kwestie van ‘willen’ is.
Het wordt tijd dat er eens positieve verhalen over transgenders worden verteld zonder dat zware levensverhaal erbij. Het kan namelijk wél: ik werd erg blij van het verhaal van Jasmijn. Jammer van die zware eerste alinea’s, maar toch.
Lieve mediamensen: waar zijn jullie nu ik een mooi verhaal te vertellen heb? Als er namelijk iets is waar behoefte aan is bij jonge transgenders, zijn het wel succesverhalen!
Pepijn Stoop
Pepijn Stoop is tekstschrijver, zo nu en dan docent en student bio-informatica. Noemt zichzelf queer en heeft daar, op gezette ‘spuimomenten’ iets over te zeggen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
2 thoughts on “Vertel eens een positief verhaal over transgenders”