Spreken of sterven

Biweekly

Vorige week kreeg ik drie keer nee. Op een baan die ik dolgraag wilde, op een project dat ik wilde uitvoeren en op een relatie. Wat het eerste betreft was ik chagrijnig, de afwijzing van het project was in lijn der verwachting en over de relatie; ik dacht dat ik had wat ik wilde maar wilde meer dan erin zat.

Drie afwijzingen kort na elkaar. In de auto luisterde ik teleurgesteld naar de muziek van Sufjan Stevens uit ‘Call me by your name’. Zoals ik vroeger voor ieder moment uit het leven een psalm of bijbelvers kende om het ermee te duiden en in een nieuw perspectief te zetten, is dat boek en die film onderdeel van mijn leven geworden. Het verhaal is als vanzelfsprekend mijn leven binnengekomen en gebleven voor de momenten dat ik het nodig had: toen ik voor het eerst verliefd op een man werd en hij die niet beantwoordde. Net zoals Oliver dat uiteindelijk niet aan Elio deed. Ik ben Elio en velen met mij zijn hem, zo kwam in mij op bij het lezen en film kijken. Ik vond in mijzelf een nieuwe zelf zoals ik dat slechts een keer eerder had meegemaakt: toen ik op mijn vrouw verliefd werd – jaren terug. Alleen gaf zij mij toentertijd een zicht op mijzelf dat volledig anders was en nu ineens ontdekte ik iets heel nieuws aan de ander en daarmee ook aan mijzelf.

“Het is een verhaal van twee mannen die stapelverliefd op elkaar zijn zonder dat het een gay-verhaal is.”

De herkenning en troost die het verhaal mij geeft – het is immers een verhaal van twee mannen die stapelverliefd op elkaar zijn zonder dat het een gay-verhaal is – maakt dat ik blijf hopen op betere tijden, voor mijzelf en ook voor deze cultuur. Het verhaal op zichzelf is te ‘vertrouwen’, voor zover dat kan, omdat het gaat over twee mensen die elkaar de liefde doen zonder dat je een boodschap van strijd tegen de heteronormatieve samenleving, de macht daarvan en lhbt+-emancipatie aan je wordt opgedrongen. Dat is misschien wel het radicale aan dit boek; het heeft lak aan de tijd waarin het zich afspeelt (jaren tachtig vorige eeuw), de AIDS-crisis die volop toesloeg en de homo-emancipatiebeweging die in volle gang was. Niets daarvan is terug te lezen, het is slechts te bespeuren. Het maakt zich los en verhaalt het doen van liefde.

De geruststelling door verhalen, door films, muziek van verlangen en levende voorbeelden die in ieder geval mijn hart ontvankelijk hebben gemaakt voor alles wat daarin leeft, zonder dat sekse, gender of relatievorm van de ander ertoe doet of een belemmering vormt. Elio vraagt zich af of het beter is om te spreken of om te sterven; zonder dat ik me realiseerde dat ik me dat afvroeg, beantwoordde hij mijn vraag. Ik heb vorige week en daarvoor gesproken. Liever teleurgesteld zijn dan je niet uit te spreken.

Joshua Zandberg


Joshua Zandberg

Joshua Zandberg schrijft elke week een column over zijn leven als bi-man.

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.