Met de ondertekening en openbaring van de Nashvilleverklaring afgelopen week tonen christenen weer eens hun ware aard.
In uiterst nette taal worden homoseksuelen en transgenders door een groep zure mannen opgeroepen terug de kast in te gaan.
Ik snap dat trans- en homoseksualiteit in orthodox-protestante kring lastig ligt. Wat ik nooit zo goed begrijp is waarom deze kring – net als zoveel andere orthodoxe kringen – de behoefte voelt om steeds expliciet te moeten benoemen dat de lhbt-gemeenschap hen zo tegen de borst stuit.
De Nashvilleverklaring is een nette, typisch christelijke achter-de -ellebogenmanier om duidelijk te maken dat ze ons in die kringen niet moeten.
Oké, de Nashvilleverklaring mag dan een toontje beschaafder zijn dan de woorden van diverse haatimams die gewoon zeggen dat ze ons het liefst van een hoog gebouw willen werpen, de afkeer die de de orthodox-protestante kring voor onze gemeenschap voelt is niet minder dan die van de eerste de beste haatimam uit de Schilderswijk.
Het maakt niet zoveel uit of we nu door de uitheemse kat of door de goed gedresseerde (maar stiekem o zo valse) hond gebeten worden.
Gelukkig is het het hese geblaf van een kleine groep honden die – buiten de bijbelgordel – eigenlijk nog maar bitter weinig in de pap te brokkelen heeft en waartegen ook vanuit de Protestantse Kerk Nederland zelf verzet geboden wordt.
Ik vraag mijzelf af of ik mij door dit geblaf zo moet laten ringeloren. Moet ik mij door dit archaïsch gewauwel in gijzeling laten nemen? Waarom vind ik deze zure mannentaal eigenlijk nog zo belangrijk? Ik ga nooit meer terug het hok in. De enige die terug het hok in geschopt dient te worden, is volgens mij de keurig gedresseerde maar stiekem o zo valse hond.
Ik denk dat ik door dit manifest geraakt ben omdat ik, zoals zo vaak, weer genoemd word als iemand die niet mag bestaan. Die niets is. Die er niet toe doet.
En dan denk ik aan alle lhbt+ jongeren – nu en in de toekomst – die binnen dit klimaat van ontkenning en van nette haat zonder kleerscheuren hun identiteit moeten zien te ontwikkelen.
Ons landje kennende, zullen ook deze jongeren hun plekje wel vinden. Ik besta. Jij bestaat. Wij bestaan. En wij zullen blijven bestaan. Luctor Et Emergo. Je Maintiendrai et cetera.
In tegenstelling tot dit kringetje van zure mannen.
Ach, wie weet hoef ik met dit manifest geen hond terug het hok in te schoppen. Met dit hese geblaf zet deze kring van orthodox-protestanten zichzelf meer en meer buiten de echte wereld, meer en meer buiten ons eigen kikkerlandje dat zich – als het de lhbt+ gemeenschap betreft – echt wel ten goede zal blijven ontwikkelen en daarmee zet deze kring zichzelf meer en meer buiten spel.
De tijd van zure protestantse mannen die het hier voor het zeggen hadden, ligt achter ons.
En met al die zure mannen die hier nog wel rondlopen is het niet zo vreemd dat de kerken zo snel leeglopen.
En dat we over een tijdje deze kerken, als een leeggelopen ballon, bij de achterbakse ellebogen kunnen pakken en – netjes verpakt en geruisloos – bij het grof vuil kunnen zetten.
***
Nashville Statement
Het Nashville Statement werd in de zomer van 2017 opgesteld door zo’n 150 Amerikaanse conservatieve evangelische voormannen en werd sindsdien door zo’n 22.000 anderen ondertekend. De verklaring komt voort uit The Council on Biblical Manhood and Womanhood, een organisatie die zich inzet voor ‘de verspreiding van wat de Bijbel leert over de verschillen tussen man en vrouw’. De verspreiding van dat denken is volgens de CBMW ‘essentieel voor het gehoorzamen van de Schrift en voor de gezondheid van gezin en kerk’. Onder de 150 opstellers van het Nashville Statement zijn prominente theologen als John Piper en James Packer.
De initiatiefnemers voor de Nederlandse vertaling van het Nashville Statement zijn Arjan Baan en Piet de Vries. Baan is evangelist en directeur van de stichting Heart Cry. Die stichting, aldus haar website, wil ‘dat de naam van Jezus in Nederland in al zijn rijkdom verheerlijkt wordt’. En: ‘We verlangen naar voortdurende persoonlijke en nationale herleving van gelovigen en onderscheidingsvermogen om niet meegevoerd te worden door de geest van de tijd’. De Vries is docent aan de predikantenopleiding van de Hersteld Hervormde Kerk.
(bron: Trouw, 5 januari 2019)
www.nashvilleverklaring.nl
Ik zag een kind dat eenzaam zocht
naar het dichten van zijn ziel
Ik herkende het meteen
van toen ik zelf naar aarde viel
en doelloos liep te zwerven
zonder reden van bestaan
zonder weten wie te zijn
soms zonder verder durven gaan
Misschien dat het zijn zielsgat vult
met vechten, ruzie of gespijbel
met stoer doen of met stommiteit
met inbraak en veel heibel
met bomgordel of zelfhaat
met spot en razernij
met crack of spuit of levenslang
of met oplichterij
Toen het kind plotsklaps bleef staan
zijn blik de mijne kruiste
zag ik zijn toekomst en bestaan
en een zoektocht zonder vuisten
Ik zag een uitgestoken hand
zag zijn waarden, zag zijn liefde
hoe zijn aura goud gerand
ziel en lucht doorkliefde
Zoek maar verder, sprak ik zacht
Je vult, je valt, je voelt verdriet
Maar met gevoeligheid als je kracht
Ligt ook veel moois nog in ’t verschiet
Met een licht verholen lach
met ogen die maar staarden
wist ik dat het kind mij zag
als kind al vallend naar de aarde
Rick van der Made
Prachtig, prachtig, prachtig zo mooi beschreven en nog veel mooier verwoord.
Ik verheug me op de dag dat kinderen (net als mijn lieve 2e zoon) gewoon nooit een coming out nodig hebben en net zo normaal thuis kunnen komen met hun vriend(in). Dat het gewoon normaal spannend is om te vertellen aan je ouders dat je verliefd bent en dat er net als bij ons geen toegevoegde spanning is over het feit dat je liefde toevallig hetzelfde geslacht heeft. Mijn kinderen hebben altijd geleerd dat het niks uitmaakt zolang ze maar gelukkig zijn. Gelukkig is de boodschap goed aangekomen en is mijn zoon trots op zichzelf, hopelijk net zo trots als ik op hem en mijn schoonzoon.
Ik verheug me op de dag dat mijn zoons schoonmoeder wakker wordt en zich realiseert dat ze er nu een fantastische 2e zoon bij heeft en dat haar eigen zoon het verdient om respect en liefde te krijgen, dat ik mijn collega (schoon)moeder kan ontmoeten en dat wij trots kunnen praten over onze geweldige zoons die het zo fijn hebben met elkaar. Dat zij zich realiseert wat ze allemaal mist door zoveel moeite te hebben met de geaardheid van haar kind. Dat haar zoon gewoon net zo trots naar zijn eigen moeder kan met zijn partner i.p.v. alleen.
Ik verheug me op de dag dat de regenboogvlag een vage herinnering is, dat mensen gewoon gewoon mogen zijn en geen vlag nodig hebben om te laten zien dat ze achter iets staan dat gewoon is.
Zolang we allemaal blijven geloven dat die dag komt, zolang we allemaal gewoon lief blijven hebben en zolang we allemaal boven onwetendheid blijven staan en laten zien dat het anders kan.
Zolang we dat doen zetten we iedere keer weer een stapje naar gewoon.
Liefde is blind en is de grootste veroorzaker van vrede!
een moeder