Inspired by love and anger

Dit weekend werden zowel gelovige als ongelovige mensen opgeschrikt door een Nederlandse versie van de Nashville-verklaring, een fundamentele christelijke verklaring uit Amerika over huwelijk, seksualiteit en gender. Ik las het zondagochtend in bed vlak voordat ik naar de kerk zou gaan. Het eerste wat ik dacht was: ‘’Niet weer…’’.

De relatie tussen geloof en seksualiteit staat vaak onder spanning en eens in de zoveel tijd slaan de stoppen door. Met name voor hen die niet zo bekend zijn met de kerk is het de zoveelste bevestiging van de homofobie die lijkt te heersen onder angstige en conservatieve christenen. Alleen daarom al zorgde de verklaring voor moedeloosheid en boosheid bij mij, maar relativeren is altijd nodig. Ruim 250 predikanten ondertekenden het document van wie een deel met naam en toenaam en openbaar online te bekijken. Dat laatste is inmiddels niet meer het gevel, omdat enkelen zich zouden hebben teruggetrokken.

Zeer kleine minderheid

Het grootste gedeelte van de predikanten die het had ondertekend, mag gerekend worden tot een vrij conservatieve tak van het christendom, maar van de meer dan 1500 predikanten in de PKN hadden er minder dan dertig de verklaring ondertekend. Vanzelfsprekend zou het voor LHBT+ ers fijner zijn als niemand de verklaring steunt, maar zet het af tegen het totaal aantal predikanten en er kan geconcludeerd worden dat het een zeer kleine minderheid is.

Ondanks dat de tekst een geloof en een groot vertrouwen in God laat zien, is er ook een verkrampte houding in terug te vinden als het gaat om de hedendaagse maatschappij en wie je als volwaardig mens accepteert. Zoals bij veel zaken en overtuigingen is het voor de meeste mensen lastig om zich open te stellen voor nieuwe dingen, vooral wanneer zij een sterk gekleurd beeld van de werkelijkheid hebben. Het leidt bovendien tot een onbewuste tunnelvisie, die alleen te voorkomen is als je actief open blijft staan voor nieuwe en vreemde zaken.

Houding of oplossing

Mijn instinctieve reactie was om de verklaring en de bijbehorende mensen die het hadden ondertekend te veroordelen en weg te zetten als conservatief, onwetend en haatdragend. Dat was gemakkelijk geweest, maar had niets opgelost. Bovendien betekent het niet dat mensen zich niet moeten blijven uitspreken tegen intolerantie, dat blijft noodzakelijk, maar het afgeven van een statement alleen verandert meestal weinig aan de praktijk. De boosheid binnen de LHBT+ gemeenschap naar dit soort verklaringen is logisch, maar helpen wij christelijke LHBT +ers (of misschien wel algemener: gelovige LHBT+ ers) als we vanuit onze luie stoel conservatieve uitingen van het geloof veroordelen?

Over ongeveer een maand ga ik voor mijn masteronderzoek twee maanden naar India om daar te onderzoeken hoe inclusiviteit en de dialoog daarover in kerken gestimuleerd kan worden. In de literatuur hierover kwam ik een citaat tegen, dat ging over hoe ongelovige LHBT+ ers naar gelovigen en gelovige LHBT+ ers aankijken. De desbetreffende onderzoeker concludeerde, geparafraseerd, dat de visie dat homofobie en intolerantie inherent is aan religie wijdverspreid is onder seculiere LHBT+ ers, wiens intolerantie naar religie en religieuze LHBT+ ers op zijn beurt soms net zo sterk is, als de intolerantie van heteroseksuelen naar LHBT+ ers’.

Soms is haat en intolerantie binnen de LHBTQI-gemeenschap naar religie heel begrijpelijk, want zowel in de geschiedenis als in de hedendaagse tijd zijn er verschillende kerken van wie de houding naar LHBT+ ers, naar mijn eigen mening, alles behalve christelijk te noemen is. Liefde naar de medemens zou hoogtij moeten vieren, maar haat uit angst is wijdverspreid. Historische argumenten over wat ‘de’ kerk vroeger heeft gedaan zijn daarbij makkelijk om mee te schieten in discussies. Daarbij wordt vervolgens vaak gezegd: ‘’We moeten intolerant zijn tegenover intolerantie!’’, maar is dat niet meer een houding dan een oplossing? Komen we verder als we vanuit ons eigen kamp elkaar blijven veroordelen? Moeten ‘zij’ zich dan maar aanpassen? Is de ‘progressieve’ mening meer waard dan het ‘conservatieve’ geloof? Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen, zei Jezus bijna 2000 jaar geleden al. Wie durft het op zich te nemen, de absolute waarheid te claimen?

Niet slechts met haat, maar ook met liefde

Ondanks dat die Nashville-verklaring naar mijn mening provocerend en onverantwoord is, wil ik niet slechts met haat reageren maar ook met liefde: want slechts met liefde kunnen we dichter bij de mensen komen met wie we het niet mee eens zijn. Slechts dan kunnen we een stap terug doen,  kunnen we accepteren dat we het op zeer fundamentele punten niet met elkaar eens zijn en blijven we met elkaar praten.  Iets dat noodzakelijk blijft, juist omdat we het niet altijd met elkaar eens zijn.

Regenboog boven de Iona-community. Foto: Pat Bennett

De titel van deze column is afkomstig van een lied dat afkomstig is uit Iona, een afgelegen klooster in Schotland met een traditie die wereldwijd aanhangers kent. De tekst van het eerste couplet in het Nederlands gaat als volgt:

‘’Door liefde sterk bewogen, verbolgen om al het kwaad,

            volharden wij in smeken tot God, die onrecht haat,

‘Hoe lang nog duurt het lijden, hoe lang houdt men zich doof,

            hoe lang breekt eigen liefde de kracht van het geloof?’’

Liefde kan en mag nooit andere liefde veroordelen. Een waar geloof kenmerkt zich namelijk door liefde, voor ieder medemens. Laten we daarom verbolgen blijven om intolerantie, maar ons door liefde naar elkaar bewegen, hoe erg we het ook met elkaar oneens zijn.

Stijn Jephta van der Woude

 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

2 thoughts on “Inspired by love and anger

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.