Soldaat

Ik was er niet naar op zoek, ik liep er zomaar tegenaan. Zo gaat dat vaker in het leven, dingen komen op je pad als je er niet naar op zoek bent. Dit keer was het een doosje met soldaatjes, airfix-plastic-poppetjes waar in mijn herinnering iedereen in mijn jeugd mee speelde. Mini-mensjes op een schaal van schaal 1:72 die per doosje een onderdeel van een legerkorps vormden.

Oorlogsvoering

Het waren figuurtjes uit verschillende tijdperken en omdat ik op die leeftijd, ik zal 9 of 10 jaar zijn geweest, niet tot in detail van oorlogsvoering op de hoogte was, kon het zijn dat een Frans legionair uit de slag bij Waterloo het aan de stok kreeg met een Duitse anti-tank infanterist.

Mijn vriendjes hadden hetzelfde speelgoed dat symbool voor moord en doodslag stond. Toch was oorlogsvoering niet ons doel, de soldaatjes waren simpelweg een vehikel voor onze vertaling van de maatschappij. En dus gingen onze soldaten in volle bepakking naar kantoor of brachten met getrokken pistool de post rond. Ze hadden verschillende kleuren, ze reden rond in dinky toys en woonden alleen, met hun vrouw of met een holmaatje in de Faller-0 bouwpakketten. Ze leefden vredig naast elkaar.

Lolbroekerij

Soms overleed een figuurtje, in ons eigen leven gebeurde dat ook, we speelden na wat onze interpretatie van de wereld was. En omdat mijn ouders waar het een vriendje betrof het woord holmaatje graag gebruikten, woonde er in onze wereld ook op zijn minst één. Het smalende lachen van mijn vader en moeder namen we op de koop toe, het betrof immers een van ons en dus kon er ondanks hun kakelende lachen niets mis mee zijn.

Toch trok hun constante lolbroekerij uiteindelijk een wissel op ons spel, we speelden niet graag onder hun gegniffel, het beïnvloedde de vrijheid van ons spel en we verhuisden van de woonkamer naar de overloop en van de overloop naar de zolder. Toen we eenmaal naar de marge van hun aanwezigheid waren verhuisd ebde de aandacht van mijn ouders weg, misschien waren we door onze verhuizing niet interessant genoeg meer of hadden ze iets anders gevonden om zich over te verkneukelen.

Wij speelden weliswaar verder, maar ons spel had toch iets van zijn magie verloren. Door het constante hameren op één aspect waarvan mijn ouders vonden dat het ter hun beoordeling lag, had ons spel een zwaarte gekregen dat op de speelwijze zijn weerslag had.

Ongedwongenheid

Om ongemoeid te kunnen blijven meespelen ging het holmaatje zich in een rol voegen waarom niet gelachen werd en waarin hij zo min mogelijk ter beoordeling opviel. Hij liet zijn individualiteit los en plooide zich naar de grootste gemene deler.

Uiteindelijk stopten we er helemaal mee, misschien had het spel zijn ongedwongenheid verloren of werden we gewoonweg ouder waardoor we met andere dingen bezig waren. En zoals dat gaat in het leven, raak je mensen kwijt tot er ineens iets gebeurt waardoor je weer aan elkaar herinnerd wordt.

Sentimentele oude sukkel

Het doosje in mijn handen was, op wat kreukels na, de jaren vrij ongeschonden doorgekomen en toen ik het openmaakte bleek de inhoud authentiek. Ik heb het gekocht, ik ben nou eenmaal een sentimentele oude sukkel. Het staat nu op mijn bureau en af en toe kijk ik ernaar.

Misschien dat er ergens iemand naar zo’n zelfde doosje kijkt, wellicht heeft hij het bewaard of liep hij er net als ik zomaar tegenaan. Als dat zo is dan hoop ik dat die verpakking ooit weer geopend gaat worden en de jaren geen invloed op de inhoud hebben gehad.

Paul de Vries

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.