Paradoxale voornemens

Het begin van de winterperiode zonder de warmte van de feestdagen: januari. De maand die ook de blauwe maandag bevat, wat de meest deprimerende dag van het jaar zou zijn (volgens de pseudowetenschap), maar ook de maand die staat voor een nieuw begin. Velen van ons, inclusief ondergetekende, zullen aan het herstellen zijn van de kilo’s en katers die we hebben gekregen tijdens de feestdagen. Tegelijkertijd zal ook een aantal van ons goede voornemens gemaakt hebben, omdat we verandering willen.

Dit is een gevoel wat we allemaal kennen: we zijn ontevreden met de huidige situatie en willen veranderen zodat we leuker, gezonder, fitter, slanker, rijker enzovoorts worden. Vorig jaar focuste ik mij in december nog op mijn oude voornemens, maar voor het nieuwe jaar stel ik mijzelf de vraag: waarom wil ik steeds maar beter zijn?

Ik vind statistiek erg gaaf

Aan het einde van elk jaar maak ik een overzicht van en schrijf ik over de grote dingen van dat jaar. Vaak is het een opsomming van de leukste en gaafste dingen die ik heb kunnen doen, zien of mogen ervaren en eindig met een slappe doch verwarmende quote over dankbaarheid en geluk. Zo was afgelopen jaar ook een leuk jaar: ik heb statistiekonderzoek gedaan naar LHBT+-rechten binnen een mechanisme van de Mensenrechtenraad (ik vind statistiek erg gaaf), en ben ik hierop (eindelijk) afgestudeerd. Ik heb vrij snel een leuke baan gevonden en ben ik begonnen met schrijven voor de Gaykrant. Mijn lijstje is groter dan de bovengenoemde opsomming, maar desalniettemin: mijn 2018 was best leuk.

Enerzijds was ik tevreden en anderzijds verlangde ik naar verbetering

Doordat ik ging nadenken over de leuke aspecten van 2018, realiseerde ik mij dat ik al best blij ben met hoe ik mijn leven inricht en wat ik onderneem. Tegelijkertijd bedacht ik me dat dit ook haaks stond op goede voornemens: enerzijds was ik al goed tevreden terwijl ik anderzijds verlangde naar meer verbetering. Precies dit verlangen zorgde ervoor dat ik mij een belangrijke les van Mark Manson (schrijver van The Subtle Art Of Not Giving A Fuck) herinnerde: het verlangen naar een positieve ervaring of verbetering is an sich een negatieve ervaring omdat we denken vanuit een gebrek, terwijl de acceptatie van een negatieve ervaring of gebrek an sich een positieve ervaring is. Afgezien van het feit dat het vijf minuten duurde voordat ik dit weer op een logische volgorde had, vond ik het ook wel toepasselijk op het klassieke concept van goede voornemens.

Dus voor 2019 heb ik besloten dat mijn grootste voornemen is om meer tevreden te zijn met hoe mijn leven al is, hoe paradoxaal dit ook klinkt. Nu hopen dat het me ook daadwerkelijk gaat lukken, maar zoals het met alle voornemens gaat: dit is iets waar ik me in de eerste drie weken van januari druk over maak, en in december weer.

Rocher Koendjbiharie


Rocher is afgestudeerd in International Public Management & Policy aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam. Daarnaast heeft Rocher een jaar lang columns geschreven voor Erasmus Magazine en schrijft hij zijn eigen columns via zijn Medium-account

 

 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.