De gay-scene in Nederland kent verschillende plekken waar homo-mensen kunnen groeien en bloeien. Hetzelfde geldt in zekere mate voor wat ik de ‘hetero-wereld’ zou noemen. In zekere mate want hetero-zijn wordt niet als in de gay-scene benoemd en beleden. Het zou mij een zorg zijn of je het nu wel of niet belijdt maar het neemt niet weg dat er maar weinig spaces zijn waar je je niet aan de conventies van beide werelden hoeft te houden. Of je moet ze zelf maken en dat gebeurde afgelopen weekend. Voor iedereen die queer ‘is’ en zich niet zoveel wil aantrekken van de scene of wereld waarin diegene zich beweegt. Ik zat in het panel en voelde me aardig thuis. Omdat ik ervoer dat ik met mijn verhaal niet afgebrand zou worden door homo’s of hetero’s die zich er niet in herkennen. Ik vertelde over mijn verlangen en hoe dat werkt.
Verlangen in seksuele en relationele zin is maatschappelijk gezien genormeerd tot een ding willen en een ding doen. Alleen, verlangen is veelvormig, wisselend en zich soms zelfs tegensprekend. En verlangen kent geen identiteit, oriëntatie of gender, trekt zich daar niets van aan en doet wat ze wil. Dat we leven alsof dat niet zo is, is maatschappelijke normering ervan. Het verlangen van het moment is niet alleen een aanvechting van dan maar gaat door, ons leven lang; soms hetzelfde, soms wisselend. Ik vertelde over mijn relatie en mijn kinderen, ik vertelde over hoe ik mijn verlangens volg, ik vertelde over hoe lastig het is om aan degenen die je liefhebt en die zich volop laten normeren te vertellen wat ik met mijn verlangen doe. Omdat ik bang ben dat het onventionele zoveel zorg om je vaste relatie en kinderen bij je familie geeft dat het maar beter is om het onbenoemd te laten. Terwijl ik dolgraag wil vertellen. Ik verlang niet alleen te verlangen zoals dat vloeit. Ik wil ook naar een vocabulaire van fluïde liefde dat in het collectief van de maatschappij terechtkomt. Dat eenieder die van meer dan een gender houdt, dat eenieder die afwijkt van seriële monogamie en de binaire M/V-verdeling in staat stelt om zich met een gerust hart uit te spreken. Zonder al te veel rekening te houden met de opgetrokken wenkbrauwen van lieve vrienden en familie.
Wat ik in die queer-space verteld heb, ga ik nu niet herhalen. Omdat ik het spannend vind, te eng. Het is voor mij bewijs dat mensen zoals ik, die van meer dan een gender houden, zich niet altijd in de gay-scene en de ‘hetero-wereld’ thuis voelen. Maar ze hebben specifieke behoeften en het vergt veiligheid om hen zich te laten uitspreken. Daarom moeten er meer queer-spaces komen, tijdelijk en permanent. Dat is wat ik de komende tijd ga doen: spaces voor ontmoeting maken waarin mensen die zichzelf nog niet helemaal kunnen duiden zich kunnen herkennen, zichzelf een stukje vinden en versterkt worden. Ik zwaai af als voorzitter van het LNBi. Het was mij een genoegen. Ik blijf columnist bij de Gaykrant.
Joshua Zandberg
Joshua Zandberg schrijft elke week een column over zijn leven als bi-man.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
