Na zijn coming-out verhuist Claudio (24) van Curaçao naar Nederland, met de hoop op een vrijer leven. Inmiddels is hij een ambitieuze ondernemer en een man met – sorry Johan – ontzettend veel karakter. Een intiem kijkje in het leven van een jonge lhbt’er die opgroeit op de Antillen en op zijn achttiende vlucht naar ‘homowalhalla’ Amsterdam.
Tekst: Heleen Zijlstra
Om een beeld te geven van de homo-acceptatie op Curaçao, begint Claudio met het uitleggen van een, naar wat hij noemt, vreemd verschijnsel. ‘’Mensen vinden homoseksualiteit daar heel normaal. Tenminste, als het van witte westerlingen komt. Die zijn een beetje losgeslagen en weten niet beter. Maar als je Antilliaans bent, zoals ik, wordt er van je verwacht dat je een echte man bent. Die gaat natuurlijk met vrouwen. Het hangt er dus net vanaf in welke kring je zit, maar over het algemeen word je door de lokale bevolking niet getolereerd als homo. Er bestaat ook een heel lelijk scheldwoord voor in het Papiaments: Mariku, dat is gewoon het equivalent voor vuile flikker. Die heb ik zeker veel naar mijn hoofd geslingerd gekregen.’’
‘’Homoseksualiteit is normaal als het van witte westerlingen komt’’
De Curaçao Pride versus het geloof
Deze zomer bezocht de Gaykrant zelf het tropische eiland en zijn zesde editie van de Pride, om onderzoek te doen naar de staat van de lhbt-gemeenschap. In een driedelige serie spraken we onder anderen met de oprichter van de Curaçaose Pride: Frank Holstag. Daaruit bleek dat de acceptatie op het eiland de afgelopen jaren begint te groeien. De historische eerste editie van de Pride in 2013 vond plaats op een parkeerplaats met zo’n twintig mensen. Afgelopen zomer waren er al meer dan 700 mensen op de been en werd een wetsvoorstel overhandigd aan het parlement, dat trouwen voor homokoppels mogelijk moet maken.
Toch werd ook pijnlijk duidelijk dat een groot deel van Curaçao niet zit te wachten op tolerantie jegens lhbt-ers. Dat heeft veel te maken met de katholieke kerk. Die speelt nog steeds een grote rol in het dagelijks leven van mensen en bij de opvoeding van kinderen. Claudio heeft aan den lijve ondervonden hoe sterk deze katholieke opvattingen doorwerken in de Curaçaose gemeenschap. ‘’Van mijn geboorte tot mijn achttiende heb ik in een extreem gelovige omgeving gewoond. We gingen elke zondag naar de kerk en mijn moeder hield er een vriendschappelijke band op na met onze priester. Ik dacht: als ik ooit uit de kast kom, is dat niet hier op Curaçao. Dan word ik tenminste het huis niet uitgezet.’’
‘’De laatste die ik op dat moment wilde zien was een facking priester’’
Toch ben je voor je ouders uit de kast gekomen, hoe ging dat?
‘’Bizar slecht. Op een avond voor Pasen, ik was achttien jaar, hield ik het niet meer. Ik voelde dat ik het gewoon moest vertellen, het knaagde enorm aan me. Binnen een paar seconden stond mijn moeder in blinde paniek tegen me te schreeuwen: ‘’Wie heeft er aan je gezeten? Ben je verkracht? Wie heeft dit met je gedaan?’’ Ik barstte in tranen uit, rende naar mijn kamer en begon spullen in te pakken. Tien minuten later kwam ik mijn kamer uit met de intentie het huis te verlaten, stond daar ineens de priester voor de deur. Er ging van alles door mijn hoofd, maar de laatste persoon die ik op dat moment had willen zien was een facking priester. In shock rende ik naar boven en sprong van het balkon om vervolgens een paar kilometer heel hard te rennen en huilen.’’
Was je thuis nog welkom na je coming-out?
‘’Het eerste weekend heb ik bij mijn beste vriendin doorgebracht en daarna ging ik toch weer naar huis. De wereld van mijn moeder was volledig ingestort. We hebben twee weken niks tegen elkaar gezegd. Een aantal weken later was de boel wat gekalmeerd en zijn mijn ouders samen naar een psycholoog toegestapt. Dat vond ik knap van ze, maar ik moest daar gewoon weg. Op school werd ik al jaren gepest en van échte acceptatie was bij mijn ouders ook geen sprake. Mijn vader heeft dit jaar nog gezegd: ‘’Ik hou van je, maar jouw levensstijl is voor mij niet normaal en zal ik nooit accepteren.’’ Daarom verhuisde ik naar Amsterdam. Als ik ergens thuishoor, dacht ik, dan is het in Amsterdam. Dat is de plek waar meer mensen zijn zoals ik, waar ik mezelf opnieuw kan uitvinden.’’
‘’De katholieke kerk speelt nog een grote rol’’
Voldeed Amsterdam aan je verwachtingen?
‘’Ik was een groot wrak toen ik hier aankwam. Maar langzaam kreeg ik weer een beetje hoop. Ik heb me aangesloten bij een studentenvereniging voor lhbt-ers. Dat was heel fijn, want daardoor had ik ineens een stuk of 50 mensen om me heen van dezelfde leeftijd die in hetzelfde schuitje zaten. Daar merkte ik dat je in Nederland wel mag zijn wie je bent, dus dat heeft me absoluut geholpen.’’
‘’Desondanks begon ik ook de donkere kanten van de homoscene in te zien: drugs, seks en dat je vaak gewoon een homp vlees bent. Ik zat helemaal niet lekker in mijn vel toen ik in die scene belandde. Het ideaalplaatje was knap, strak en hip: twinkie. Terwijl ik me nog kleedde zoals mijn ouders me altijd hadden aangekleed. Met die oversized kleding en mijn buikje zag ik er nogal slonzig uit. Op een gegeven moment was ik met een jongen op date toen ik vertelde dat ik onzeker was over mijn lichaam. Hij keek me recht aan en zei: ‘’Ja, dan moet je ook niet zo veel opscheppen.’’ Vanaf dat moment dacht ik: fack, mensen zijn hier echt hard.’’
Ben je je naar die homonorm gaan gedragen?
‘’Ja, een tijd lang ging ik zoveel mogelijk ontharen en scheren, alles moest clean. Ook zette het commentaar van mijn date me aan het denken. Als ik iets wil veranderen, dan moet ik het zelf doen. Ik ben gaan fitnessen en toen daagde er wat. Ineens realiseerde ik me dat je zelf op ieder moment de keuze hebt om dingen te veranderen. Dat idee is uitgegroeid tot mijn grootste missie als ondernemer en in het leven. Ik coach mensen die de regie terug willen over hun eigen leven en ik herken mezelf vaak in mijn cliënten: meestal zijn ze bang om niet geaccepteerd te worden en cijferen ze zichzelf daardoor weg. Ik leer hen hoe ze zich juist af kunnen zetten tegen de norm, hoe ze keuzes voor zichzelf moeten maken. Door mijn worsteling met het homo-zijn heb ik me ook af moeten zetten tegen mijn eigen familie, maar daar ben ik sterker uitgekomen. De persoon die daar ooit slachtoffer van was is nu juist getransformeerd naar een krachtige persoonlijkheid.’’
‘’Ik coach nu mensen die regie terug willen over hun leven’’
‘’Heel veel. Maar wat ik graag zou zien is dat groepen meer loskomen en dat mensen elkaar gaan zien als individuen in plaats van onderdeel van een homo- of lesbocommunity. Als ik terugdenk aan hoe ik de homoscene ben binnengestapt heb ik er veel aan gehad, maar het heeft me ook veel gekost. Door die community ben ik heel onzeker geworden over mijn lichaam, huidskleur en kleding. Het heeft mijn identiteit weer helemaal op zijn kop gezet. Gelukkig ben ik nu blij met wie ik ben en daarmee probeer ik mensen te inspireren. Zie mijn coming-out verhaal daarom ook als een succesverhaal. Ja, het deed pijn en ik was boos. Maar uiteindelijk doet boosheid bijzonder weinig voor je.’’
Het Curaçaose parlement is nu aan zet. Of een nieuwe generatie lhbt’ers op Curacao een gemakkelijker levensloop dan Claudio in het vooruitzicht heeft, hangt af van de Kamerleden. Zij gaan het wetsvoorstel voor gelijkstemming van het huwelijk bestuderen en erover in discussie. Daarna begint het eigenlijke politieke proces. In de wandelgangen wordt er rekening mee gehouden dat er volgend jaar al in het parlement over wordt gestemd.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
6 thoughts on “Uit de kast op Curaçao: ‘’Binnen tien minuten stond de priester voor de deur’’”