Wim Horstman (50) vertelt hoe hij drie jaar geleden zomaar de tattoowereld is ingerold. De tijd dat tatoeages alleen aan bikers, zeemannen, pooiers en criminelen toebehoren is allang voorbij. ‘’Toch had ik nooit gedacht dat ik daartussen paste. Het voelde als een tweede coming-out.’’
Tekst: Heleen Zijlstra
Naar eigen zeggen tatoeëert Wim in het Texas van Nederland, Emmen. ‘’Het is hier vrij behoudend allemaal. Er komen bijna geen lhbt’ers bij ons in de shop. Dat is heel anders dan in Amsterdam, daar zie je een grote verscheidenheid aan shops voor verschillende groepen mensen. Hier lijkt het voor lhbt’ers een veel grotere stap om een tattoozaak binnen te wandelen.’’ Volgens hem is de tattoowereld van het noorden dan ook toe aan een cultuurswitch.
“Ik zag de tattoowereld als een machocultuur: spierbonken en motormuizen”
Machocultuur
Een cultuurswitch heeft Wim zelf ook doorgemaakt toen hij bij Fineline tattoo, waar hij nu nog steeds werkt, voor het eerst in zijn leven met tattoos in aanraking kwam. Voorheen had hij helemaal niks met de tattoowereld. ‘’Ik had best wel een oordeel. Ik associeerde het met een machocultuur: spierbonken en motormuizen. Ik was ook nog helemaal ‘leeg’ toen ik begon als tattoo artiest. Hiervoor heb ik tien jaar thuis voor mijn dochter gezorgd en tekenen deed ik ernaast als hobby. Nooit had ik erbij stilgestaan om daar iets mee te gaan doen, tot ik een vacature voorbij zag komen op Facebook van Fineline. De eigenaar ken ik al heel lang en hij is een klassieke biker, een man met een stoer uiterlijk en onder de tattoos. Ik identificeerde me totaal niet met dat stereotype tatoeëerder en daarom heeft het een paar maanden geduurd voor ik deze stap durfde te nemen. Ik dacht: dat is geen plek voor mij.’’
“Vroeger benadrukten homo’s
hun mannelijkheid met stoere tattoos”
Tweede coming-out
Inmiddels is Wim een bekend gezicht in de shop in Emmen en daarmee zou hij zomaar eens de enige homo tattoo-artiest in zijn omgeving kunnen zijn. Zelf kent hij niemand anders in het noorden die tatoeëert en (openlijk) homo is. ‘’Ik moest ook wel een drempel over toen ik net begon met werken. Ondanks dat mijn collega’s helemaal niet zo biker waren als het plaatje dat ik in mijn hoofd had geschetst en er nooit discussie is geweest over acceptatie, heeft het wel twee jaar geduurd voor ik me helemaal thuis voelde. Het voelde net als een tweede coming out.’’ Wim aarzelt even. ‘’Ik vind dit gesprek ook best spannend hoor. Dat heb ik ook nog steeds bij klanten. Je spendeert vaak een paar uur met mensen die je aan het tatoeëren bent en soms leidt dat tot intieme gesprekken, die ook je privéleven aangaan. Dan heb ik heb ik het gevoel dat ik me toch altijd weer moeten blootgeven. Uitleggen hoe je in elkaar steekt. Ook al krijg ik nooit negatieve reacties, het is iedere keer weer spannend.’’
Techniek
De tattoowereld en de cultuur die daaromheen hangt is in de afgelopen jaren flink veranderd. Dat heeft ook veel met de techniek te maken, legt Wim uit. Die is heel anders tegenwoordig. Vroeger had je oude tattoomachines waarmee je al snel dikke lijnen kreeg die resulteerden in grove, stoere tattoos. In de jaren ’50 tot en met eind jaren ’80 was dit design ook populair binnen de gay community. Homo’s wilden er in die tijd hetero uitzien, hun mannelijkheid benadrukken. Dat deden ze door bijvoorbeeld zwart geïnkte panters of luipaarden op hun lichaam te laten zetten. Compleet tegenovergesteld van wat er anno 2018 op Wim’s armen prijkt: ‘’Ik kon natuurlijk niet aan de slag als tatoeëerder zonder zelf onder de naald te gaan. Ik wilde geen schedels of dat soort dingen, dus nu zit mijn onderarm vol met bloemen. Mijn collega’s noemen me sindsdien ook wel Heidi het bloemenmeisje.’’
“Mijn collega’s noemen me
Heidi het bloemenmeisje”
Vandaag de dag zijn er dan ook ontelbaar veel tatoeage-stijlen en lijkt er voor ieder wat wils: van bloemendesigns en tribals tot een realistisch portret van je hond. Wim richt zich voornamelijk op realistische tattoos, waarbij hij vooral gebruik maakt van een moderne techniek. ‘’Je kunt tegenwoordig hele kunstwerken maken en heel fijn te werk gaan. Daardoor zijn tatoeages toegankelijk geworden voor iedereen en veel mensen hier in het noorden weten dat voor mijn gevoel nog niet.’’
LHBT-ers
‘’Ik zou die laagdrempeligheid graag aan een breder publiek willen overbrengen, zodat ook lhbt’ers weten dat ze zich hier welkom kunnen voelen. Die zie ik nu nog nauwelijks binnenlopen.’’ Als je bij Fineline binnenstapt, voel je ook al snel dat er totaal geen grimmige sfeer heerst, wat sommigen misschien verwachten van een tattoozaak. De shop is kleurrijk en heeft een vrolijk, olds chool Amerikaans interieur voorzien van neonverlichte reclamebordjes en een kauwgomballenautomaat. ‘’Toch merk ik dat mensen in het begin nog wat aarzelend en schuchter kunnen zijn. Dat was ik zelf eerst natuurlijk ook, maar intussen heb ik mijn beeld van de tattoowereld helemaal bij moeten stellen. Nu de rest van de wereld nog.’’