De betekenis van de LGBT-geschiedenis

The Children of Harvey Milk, het boek van de Amerikaanse politicoloog Andrew Reynolds, werd vorige week in Londen gepresenteerd. Het biedt een wereldwijd overzicht van de geschiedenis van de LGBT-emancipatie. Er was een heel gebeuren omheen georganiseerd door Andrew Reynolds en zijn staf, dat twee dagen duurde. Bijzonder was ook dat er enkele eregasten waren uitgenodigd. Dat waren de eerste openlijke gay MP’s (parlementsleden) uit Nepal, Sunil Babu Pant, uit Groot-Brittannië Lord Chris Smith, verder Louisa Wall, uit Nieuw Zeeland die als parlementair initiatief de openstelling van het huwelijk er door kreeg en Sara McBride, die als eerste transgender een partijconventie had toegesproken in de VS.

Ik was er (vergezeld van Lank) ook, omdat ik de eerste parlementariër ter wereld ben die in 1976 uit de kast kwam. Deze gesprekspartners waren stuk voor stuk uiterst boeiende mensen, die door hun grote betrokkenheid met een gemeenschappelijk onderwerp elkaar veel te vertellen hadden.

Voor elke maaltijd waren ook nog een paar andere gasten uitgenodigd afkomstig uit de Britse gay-community, onder wie de human rights advocaat Peter Tatchell. Barones Liz Barker liet ons een ochtend uitgebreid de beide Huizen van het Parlement zien en wist hier enorm veel over te vertellen. Dat was op de dag van het debat over de Brexit. Dus als spektakel een genoegen om mee te maken. Maar als thema, wat mij betreft eerder betreurenswaardig. Ik had de indruk dat de parlementariërs die wat meer gay-minded waren, wat minder enthousiast over de Brexit spraken. Hoewel een van mijn tafelgenoten zich juist erg tegen de Brexit-politiek van May toonde. Maar hij had wel weer waardering voor haar toespraak tijdens de laatste Commonwealth-bijeenkomst. Zij had toen de vroegere kolonies opgeroepen om goed te beseffen dat de anti-homowetgeving in hun landen oorspronkelijk niet door henzelf was bedacht, maar door Groot-Brittannië, de vroegere kolonisator. Daarom zouden ze er verstandig aan doen deze fout alsnog goed te maken en definitief af te rekenen met de homo-discriminatie.

Sunil Babu Pant MP Nepal, Louisa Wall MP Nieuw-Zeeland, Lord Chris Smith, Coos Huijsen, Lank Bos en Sarah McBride.

De presentatie van het boek zelf was in de zalen van de Speaker van het House of Commons. Het omvangrijke gezelschap bestond uit gekozen Britse gay volksvertegenwoordigers, alleen dat waren er al 65, verder tal van Britse prominenten en mensen uit de gayscene. Ondanks de chaotische drukte van het Brexit-debat was de Speaker er zelf en hij hield zoals hij had toegezegd, als voorlaatste een indrukwekkende speech over de geschiedenis van de homo-emancipatie. Uit zijn verhaal  sprak veel kennis en empathie en niet te vergeten zijn humor. Op mijn vraag waarom hij Londen voor de presentatie had uitgekozen, antwoordde Reynolds dat Groot-Brittannië zich op dit gebied al geruime tijd opvallend betrokken toonde.

Een uurtje voor het gebeuren vroeg Andrew Reynolds me, als eerste MP ter wereld die uit de kast kwam, bij de presentatie ter afsluiting iets te zeggen. Dat heb ik in het kort gedaan. Ik heb als historicus gewezen op de betekenis van de geschiedschrijving voor een emancipatiebeweging. Deze geschiedschrijving ligt in het verlengde van het emancipatieproces, maar maakt er tevens nog deel van uit. Ze levert ons kennis van ons verleden en zelfinzicht op, maar daarmee de ook trots om wat we hebben bereikt. Het is ons niet slechts gegund, maar we hebben het zelf bevochten. De kennis hiervan dient ook op scholen te worden geleerd zodat jonge gays vrijmoediger uit de kast durven komen en ook buitenstaanders er weet van kunnen hebben.

Tot slot ging ik even een op twee vragen die me meerdere keren waren gesteld. Namelijk hoe het was om meer dan veertig jaar geleden uit de kast te komen toen homo’s publiekelijk nauwelijks bekend waren. Het antwoord was – na de moeilijke stap zelf –  voor alles vervélend, vanwege het gegluur en gegaap en de onnozele vragen. Het antwoord op de vraag wat me echt deed volhouden, was behalve de fundamentele overtuiging dat ik het recht had mezelf te zijn, mijn liefde met Lank. Die was en is gewoon fantastisch zodat ik me niet kon of wilde voorstellen dat enig redelijk wezen hier iets tegen kon hebben. Zo’n persoonlijke opmerking is riskant, voor je weet, kom je wat klef over. Maar homoliefde moet ook bespreekbaar kunnen zijn. Gelet op de reacties kon de zaal het appreciëren.

Een toehoorder vatte het aldus samen: ‘Wij Britten zijn wat huiverig voor een emotionele noot, behalve als het goed wordt gedoseerd. Dat was bij u het geval.’ Gelukkig dan maar, dacht ik.

Coos Huijsen

 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.